หลังจากได้พูดคุยกับท่านเทพซื่อมิ่งแล้ว หมิงหลันก็เดินทางกลับมายังตำหนักของนาง และเมื่อเดินมาถึงหน้าประตูทางเข้าสายตาก็พบเห็นหลี่เจ๋อฮั่นที่กำลังยืนรออยู่
“เจ๋อฮั่น เจ้ามารอข้านานรึยัง เหตุใดไม่ไปหาข้าที่สวนดอกไม้เล่า”
นางยังคงส่งยิ้มให้เขาพร้อมกับชงชาเพื่อต้อนรับ แต่ทว่าในใจของหลี่เจ๋อฮันยามนี้ไม่มีเวลาเหลืออีกแล้ว
“ข้าชอบเจ้านะหมิงหลัน ไม่ใช่ความรู้สึกแบบเพื่อนแต่มันคือการชอบแบบสามีภรรยา แบบที่คนรักกัน..”
หมิงหลันวางกาน้ำชาลงเบื้องหน้า นางช้อนสายตามองหน้าของหลี่เจ๋อฮั่นพร้อมๆ กับรอยยิ้มที่ค่อยๆ จางหายไป
เรื่องความรู้สึกเกินเลยของเขา นางรับรู้มานานแล้ว แต่แสร้งทำเป็นมองข้ามเพราะว่าที่เผ่ามารเพื่อนของหมิงหลันมีเพียงแต่หลี่เจ๋อฮั่นเท่านั้น
นางจึงพยายามรักษาคามสัมพันธ์ของเราเอาไว้ที่ตรงกลางเพื่อไม่ให้มากเกินไปหรือว่าน้อยจนเกินไป วันที่หมิงหลันหวาดกลัวที่สุดคือวันที่เจ๋อฮั่นสารภาพความในใ
