Chapter 18 เรื่องน่าตื่นเต้น
1459 คำ
Chapter 18 เรื่องน่าตื่นเต้น
นายจันรู้ว่ามีคนไม่สบายใจเพราะเรื่องประหลาดที่เกิดขึ้น หลังมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเขาเพียงแค่วันเดียว จึงบอกให้อยู่ใกล้เขาเอาไว้ก่อนเป็นดี ยังถือโอกาสนี้ไปรับเธอตอนเลิกงาน หาข้ออ้างให้เธอมาหาบ่อย ๆ ส่วนตัวเขาก็ไม่เคยหักห้ามใจได้เลย ใช่เพียงทำไปเพราะสัญชาตญาณของชาละวัน
พญาจระเข้ใหญ่ผู้ขึ้นชื่อเรื่องเจ้าชู้ชีกอ! หลายครั้งที่เขาพยายามสะกดความต้องการเหล่านั้น ด้วยการหนีลงถ้ำบาดาลไปจำศีล หรือว่าหนีไปเที่ยวที่ไกล ๆ เขาก็ทำมันได้เสมอเว้นคราวนี้... กับหญิงสาวที่ชื่อกัญญาวีร์
ดวงตากลมโตบริสุทธิ์สดใสราวดวงตาของเด็กน้อย ปรากฏประกายสว่างใสสะท้อนแสงจากจอแท็บเล็ต ริมฝีปากคู่งามเป็นกระจับบางเคลือบลิปสติกสีชมพูหวาน ไม่ว่าเธอเอ่ยคำพูดใด สายตาของเขาคอยจะติดตรึงอยู่ตรงนั้น
“เรื่องเอกสารเรียบร้อยนะคะ คุณชาร์ลจะสั่งของให้น้องชายเพิ่ม ยังไงกันคอนเฟิร์มออเดอร์อีกที เรื่องไม้ของบริษัทสำหรับต่อเติมห้องอาหาร พรุ่งนี้คงมาส่ง” บอกพลางจดขยุกขยิกบนกระดาษ ใบหน้าหวานแต่งแต้มเครื่องสำอางอ่อน ทว่าอายไลน์เนอร์คมกริบเหนือดวงตาคู่กลมโตดูโฉบเฉี่ยว ผิดจากกัญญาวีร์คนเดิมที่ออกจะเรียบร้อย
“จะคุยกันแค่เรื่องงานหรือ?”
“มีเรื่องอยากคุยอยู่เหมือนกัน แต่ว่ากันหิว... ทำไมคนส่งข้าวยังไม่มาสักทีนะ” ดวงตาคู่สวยส่ายมองไปทางประตูไม้บานใหญ่ โยนปากกาจากมือลงตุบ มันกลิ้งหล่นลงพื้นไปเธอก็ไม่สนใจ ไม่คิดจะเก็บมันนั่งปั้นหน้าเป็นยักษ์สาวอย่างนั้น ส่วนเจ้าของบ้านนั่งอยู่ข้างกันบนโซฟาหลุยส์ในห้องทำงานกว้าง
“ทำไมเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ประหลาด... คำพูดจายังไม่มีหางเสียง คนที่บ้านไม่ทักหรือครับ?”
กัญญาวีร์หน้ามุ่ยมอง บอกอย่างใจเย็น “กันยังเหมือนเดิมค่ะ แค่อยากทำอะไรก็ทำเพราะว่ากันโตแล้ว กันทำงานหาเงินเองแล้วกันจะไปไหนกับใครมันเป็นสิทธิของกัน เรื่องคนที่บ้านกันอยู่กับยายสองคน พ่อแม่ไปต่างประเทศ ที่กันหงุดหงิดบ้างไม่ว่ากันนะคะ”
“ผมเคยว่ากันไหมล่ะ? งี่เง่าเง้างอนเก่งแค่ไหน ผมก็เข้าใจ” เขายิ้มอ่อนมองอย่างเอ็นดู กัญญาวีร์เลยหายหงุดหงิดเป็นปลิดทิ้ง
“ขอบคุณนะคะที่เข้าใจ กันไปไหนมาไหนกับคุณสบายใจดี จะพูดจะทำอะไร จะกินอะไรก็ได้ มีคนเลี้ยงใช่เปล่า?”
“เลี้ยงได้... จนกว่าจะหมดตัวหรือหมดอายุขัยนั่นแล”
“จะตามใจได้สักกี่น้ำ อยากรู้นัก...” ในท่าทางเชิดหยิ่ง สายเปย์ทุกวันนี้ไม่ต่างจากโดนปล้น กระเป๋าเสื้อผ้ารองเท้านาฬิการ่วมแสน ไม่รวมค่าเครื่องสำอาง เธอยกมือขึ้นกอดอก นึกขึ้นได้เรื่องที่เขาพูด “แล้วหมดอายุขัยนี่มันเมื่อไรยังไงคะ? ไหนว่าอยู่มานาน คุณคลาวด์บอกกันว่าคุณฆ่าไม่ตาย เคยสู้กับหมอจระเข้รุ่นปู่ทวดพี่สนมาก่อน ทางฝั่งนั้นปราบคุณไม่ได้”
ได้ยินคำคุยโวโอ้อวดว่าเจ้านายเก่ง ทางฝั่งบ้านของหมอจระเข้เคยพูดถึงเขาตอนเธอยังเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ กัญญาวีร์คิดว่ามันก็มีน้ำหนัก แค่เจ้าตัวยังถ่อมตน
“ไม่รู้สิ พระครูบอกว่าผมต้องถูกฆ่าเมื่อถึงเวลา แต่ถ้าผมเจอคู่ชีวิตของตัวเอง ผมอาจจะรอด”
“หมายถึงกันหรือคะ?”
“ผมไม่รู้จริง ๆ ครับ แต่ผมถูกใจกัน... น่ารัก” เขาพูดตามตรง เลื่อนมือไปกุมมือเล็กด้วยแววตาลุ่มหลง “ผมเลยไม่ถือของนอกกาย เรื่องเงินทองมีเท่าไรใช้ไปเถอะ ปกติไม่ค่อยได้ใช้อะไร กันอยากได้อะไรอีกบอกผมได้นะ ผมซื้อให้ได้หมดแหละ”
หลงเหมือนคนโง่ โง่และบ้า! ทว่ามันกลับเจ็บปวดประหลาดกับคำว่า ‘ตาย’ เธอสบตาเขาท่ามกลางความเงียบงัน แววตาแสนเศร้าหมองบอกว่าเขายังอยากมีชีวิต ในขณะที่เธอคงไม่รู้ว่าจะช่วยเหลือเขาได้มากน้อยแค่ไหน
เธอเป็นแค่พนักงานออฟฟิศธรรมดา ๆ คนทำงานหาเช้ากินค่ำ แถมยังเป็นตัวปัญหาสำหรับเขาเสียอีก
“อืม... ผมว่าข้าวมาแล้วล่ะ”
เจ้าของบ้านได้ทีเลี่ยงประเด็นเพราะเสียงกริ่งดัง เขาปล่อยมือเล็กอย่างเสียดาย อาสาไปเปิดประตูรับถุงพลาสติกใส่อาหาร กล่องข้าวหลายใบ ส่วนหนึ่งเป็นของฝากจระเข้ตัวเล็กกว่าที่นั่งทำงานอยู่อีกห้องหนึ่ง ส่วนของตัวเองเก็บใส่ตู้เย็นในห้องครัว
กัญญาวีร์ยังเดินตามเขาอยู่ ทั้งที่ปกติเธอจะนั่งรอในห้อง ตอนนี้เธอเหมือนคนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อตัว เธอไม่รู้มาก่อนว่าคุณชรัณของเธอน่ะน่าสงสารขนาดไหน
“ผมคงกินไม่ลงนะยังอิ่มอยู่ กันหิวกินก่อนเลยครับ”
“ตกเย็นแล้วไม่กินอะไร จะเอาแรงที่ไหนไปว่ายน้ำเล่นคะ”
“ใครบอกว่าผมจะว่ายน้ำ เวลากันมาหาผมไม่กลายเป็นแอลลิเกเตอร์ยักษ์ ก็ต้องนอนดูซีรีส์น่ะสิ”
นั่นล่ะงานโปรดของนายจันนอกเหนือจากงานวาบหวาม ที่หลายวันมานี้ไม่ได้ทำเพราะเป็นวันแดงเดือด! คนเคยได้ชิมชมเนื้อนางหรือจะอดใจไหว...
แววตาคู่คมจึงไม่ละวางไปจากใบหน้าสวยหวาน ลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างหื่นกระหาย ตั้งแต่เธอหยิบอาหารทานเล่นกัดเคี้ยว ยกแก้วน้ำผลไม้ขึ้นดูดแล้ววางไว้ที่เดิม แค่ดื่มน้ำส้มคั้นจากหลอดดูดยังทำหนุ่มใหญ่ใจสั่น แล้วนั่น! ท่าฉีกปากแยกเขี้ยวกันลิปสติกเลอะในตำนาน หลังจากที่เขมือบทองหยิบทองหยอดเข้าไปแล้ว แต่นิ้วไม่เลิกจิ้มโทรศัพท์ นั่งลงบนเก้าอี้หลังตรงอกผึ่งผายอย่างสุภาพสตรีที่มีจริตหญิง
‘น่ารัก...’
หญิงสาวนั่งยิ้มกริ่ม พอเห็นคนเท้าคางมองเธอเหมือนโดนเสน่ห์ ดวงตาคู่สวยหลุบมองเงินเป็นฟ่อนบนโต๊ะทำงานไม้สัก
“คลิปหนีบเงินของคุณชาร์ลเหมือนพี่สนเลย แต่คนนั้นน่ะ มียันต์ติดด้วย ไม่รู้ว่ายันต์กันจระเข้หรือเปล่า”
ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึงทันที “ทำไมต้องพูดถึงชายอื่น”
“คนสนิท พูดถึงไม่ได้รึไง”
“สนิทแค่ไหน?”
“ระดับญาติ คุณปู่คุณย่าพี่สนเขาเป็นเพื่อนของคุณยายค่ะ กันเคยบอกแล้วนี่”
“แต่ว่าผมไม่ชอบเลยนะ ยังไงก็ไม่ชอบ”
“ทำไมคะ? อย่าบอกนะว่าจะตามไปเอาเรื่องเขา”
“ไม่ครับ ผมเป็นแอลลิเกเตอร์รักสงบ เรื่องสู้รบปรบมือ ให้ไปออกรบกับใครเขา วางดาบคืนยศราชงานหลวงไปนานโข”
คราวนี้เป็นกัญญาวีร์เบิกตากว้างแทบถลนจากเบ้า กระเถิบก้าวเดียวถึงตัวชายหนุ่ม
“คุณชาร์ลทันสมัยอยุธยาด้วยหรือคะ!”
“หกร้อยห้าสิบปี ก็นับเข้าไปสิ เอ... ประมาณราชวงศ์อู่ทอง น่าจะใช่นะ ตอนรับราชการทำงานให้ขุนหลวง ตัวเราก็ทำความดีความชอบไว้มาก”
“ว๊ายตาย! คุณชาร์ล... เล่าให้กันฟังบ้างสิคะ! คุณได้ใส่ชุดคุณพี่เดินไปเดินมา ได้ใช้ชีวิตอย่างชาวอโยธยาด้วย น่าอิจฉามากก!” คนอยากรู้อยากเห็นยืนใกล้ หลังวางขนมสีทองในมือลงจาน ต้นแขนเรียวสะกิดข้อศอกผู้ชายตัวโตยิก ๆ
“เล่ามาเร็วค่ะ กันอยากรู้”
“พูดจาดีแค่ตอนมีเรื่องน่าสนใจแค่นั้นแหละแม่คนนี้ กับตอนได้ช้อปปิ้ง... เห็นผมเป็นตัวอะไรกัน” พูดพลันสะบัดหน้าพรืดหนีเธอเสียบ้าง ให้รู้ว่าน้อยใจเป็น หญิงสาวรีบยกมือเข้าสอดกอดแขน เชยคางขึ้นมองง้อเสียงหวาน
“คุณชาร์ลขา อย่าขี้น้อยอกน้อยใจได้ไหม เล่าให้ฟังหน่อยสิคะ มาหวงอะไรกะอีแค่เรื่องราว กันอยากรู้อะ ถ้ากันมีโอกาสคงอยากนั่งไทม์แมชชีนย้อนยุคไปแบบในหนัง มันต้องน่าตื่นเต้นแน่ ๆ”
“เล่าบนเตียงได้ไหมล่ะ? รับรองว่าตื่นเต้นเหมือนกัน”
“ไปสิ ๆ” คนตอบไม่ทันฉุกใจว่าเขาจะเล่าอะไรให้เธอฟังบนเตียง จนสองเรียวขาถูกรวบขึ้นอุ้ม พร้อมอารมณ์ร้อนรุ่มก่อนหน้านี้ที่ได้ยินชื่อชายอื่น
“ห้ามเปลี่ยนใจก็แล้วกัน เพราะว่าคืนนี้มีเรื่องเล่ายาว ๆ”
- ผู้เขียน
