หวานตาปรายตามองจานขนมของว่าง สายตาเธอไม่ได้เพี้ยน ขนมก็คือขนม แต่ที่เธออยากชิม กลับไม่ใช่ขนมเสียแล้วสิ
ริมฝีปากสีเข้มที่ขยับขึ้นขยับลงนั่นต่างหากที่น่าสนใจกว่าเป็นไหนๆ
“หึ้ย!!” หวานตารีบสะบัดหน้า เธอคิดพิเรนทร์แบบนั้นกับภูมิได้ยังไง
“คุณหวานเป็นอะไรคะ?” น้อยเห็นอาการแปลกๆ ของหวานตาเข้าพอดี สาวใช้คนสนิทเลยพลั้งปากถาม
“ปะ เปล่าค่ะ แมลงน่ะ แมลงอะไรไม่รู้บินผ่านหน้าหวานไป” หวานตาแก้ตัว ข้อแก้ตัวนั่นฟังพิลึกเมื่อบ้านหวานตามีมุงลวด แมลงที่ไหนจะเล็ดลอดเข้ามาได้
“เดี๋ยวน้อยดูให้ค่ะ เอ...มันเข้ามาได้ยังไงนะ คุณหวานยิ่งแพ้แมลงอยู่ด้วย” น้อยพึมพำบ่นตอนที่เดินถือถาดเปล่าออกไปด้านนอก
ภูมิขำเบาๆ เขาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เท่าที่คอยแอบมอง...หวานตามีหลายอย่างผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด
“ทำไมวันนี้ภูมิหยุดงานได้ล่ะ งานยุ่งไม่ใช่เหรอคะ?” หวานตาถาม
