เป็นเวลาสองวันแล้วที่ภวิศไม่อยู่เธอเพิ่งรู้ว่าการที่อยู่กับเขานอนด้วยกันทุุกๆคืนจะทำให้เธอเริ่มขาดเขาไม่ได้ เขาโทรมาหาเธอทุกวันก็จริงแต่มันก็คงยังไม่เพียงพอกับความคิดถึงของเธออยู่ดี
มันเป็นสาเหตุที่เธอไม่อยากกลับไปรักเขาอีกเพราะเวลารักแล้วก็รักหมดใจ เวลาเจ็บเลยเจ็บแบบทรมานเช่นกัน คงมีแต่เธอที่รักเขาอยู่ฝ่ายเดียวเพราะเขาไม่เคยแม้แต่จะบอกรักเธอเลยถึงเราจะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งและมีสถานะสามีภรรยากันก็ตาม
"เช้านี้ลูกสาวป๊าเป็นอะไรนะ นั่งเขี่ยข้าวกินอะไรไม่ลง" คุณไพโรจน์สังเกตเห็นว่าลูกสาวสุดที่รักดูซึมไป
"ก็คงคิดถึงสามีแหละค่ะคุณพี่ แหมข้าวใหม่ปลามันก็เป็นแบบนี้ล่ะลูกห่างกันไม่ได้เลย ม๊าเข้าใจม๊าก็เคยเป็นมาก่อน"
"ม๊าพูดอะไรคะเนี่ย กี้อิ่มแล้วค่ะไปดีกว่า " อรปรียารีบลุกหนีผู้เป็นพ่อและแม่ขึ้นห้องไปทันทีใครจะกล้านั่งอยู่ต่อได้
กริ๊งๆๆๆ
" ค่ะพี่ลูกข่าง " เมื่อขึ้นมานั่งสงบสติอารมณ์สักพั
