EP : 6
821 คำ
“นอกจากว่าพี่ชาร์ล...สนใจหวายแล้วอยากหาเรื่องมาทำความรู้จักกันมากกว่า”
“...” ชาร์ลไม่พูดอะไรนอกจากมองหน้าไม้หวายด้วยความโมโห
“ใช่ไหมคะ”
“หุบปากของเธอเดี๋ยวนี้”
“หวายก็ไม่อยากพูดหรอกค่ะแต่การกระทำของพี่ชาร์ลทำให้หวายสงสัยเลยต้องพูด” ท่าทางของเธอดูกวนประสาทแต่ใครจะรู้ว่านอกจากความโมโหที่ทำให้กล้าพูดออกมาแต่ความจริงแล้วภายในใจไม้หวายก็ยังกลัวเขามาก
เล่นกับคนที่ครอบครัวทำธุรกิจสีเทามันเสี่ยงจะตายใครต่อใครก็รู้ไม่เว้นแม้แต่ตัวเธอเอง
“ฉันไม่ได้สนใจเธอ”
“ถ้างั้นก็วางใจได้เลยค่ะ หวายไม่พูดแน่นอน”
“ให้มันแน่”
เฮ้อ! เธอไม่คิดเลยว่าพี่ชาร์ลที่ดูหยิ่งทะนงในสายตาใครต่อใครตัวจริงจะเป็นคนเซ้าซี้ได้มากขนาดนี้ เธออยากจะถอนหายใจด้วยความรำคาญใส่หน้าเขาแรง ๆ
“หวายไม่สนใจเรื่องพี่ชาร์ลค่ะ ไม่เคยสนใจด้วย เราจะเลิกคุยเรื่องนี้ได้รึยังคะ”
“ฉันจะรอดู”
“ด้วยความยินดีค่ะ หวายยินดีมากที่พี่ชาร์ลพูดคำนี้ออกมา แล้วก็จะยินดีกว่านี้ถ้าพี่ชาร์ลไม่มาวุ่นวายคุยกับหวายเรื่องนี้อีก” ไม้หวายพูดพร้อมกับสีหน้าไม่แยแสทำให้ชาร์ลรู้สึกเสียหน้าขึ้นมา
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วหวายขอตัวนะคะ”
ปัง!
“...” เขายืนมองประตูที่เพิ่งถูกปิดใส่หน้าแล้วกำมือจนแน่น ภายนอกสีหน้าเขาอาจจะดูนิ่งแต่ความจริงภายในใจเขากำลังเดือดเป็นไฟ!
ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนไม่สนใจเขา ยิ่งได้อยู่ใกล้ยิ่งมีแต่ผู้หญิงที่อยากเป็นตัวจริงของเขา ไม่เคยมีใครเมินแม้แต่คนเดียวแต่ยัยกระจอกคนนี้กล้าเมินเขา!
...กล้าเมินเหรอ? หึ! แล้วเราจะได้เห็นดีกัน!
ชาร์ลมองประตูห้องของไม้หวายด้วยความโมโหก่อนที่เขาจะเดินออกมาจากหอพักของเธอพร้อมกับใจที่บอกตัวเองว่าเขาจะสยบเธอให้ได้ สุดท้ายเธอก็ต้องเป็นเหมือนผู้หญิงคนอื่นที่หลงใหลอยากเป็นเมียของเขา
-วันต่อมา-
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
ติ๊ด!
(ว่าไงจ้ะสุดหล่อ)
“อยู่ไหน”
(ห้องนอนคนสวย)
“รำคาญว่ะ”
(เอ้า! ก็ถาม ถามก็ตอบไง รำคาญอะไรเสือกโทรมาเอง มีธุระอะไรพูดค่ะ)
“เลี้ยงสายรหัสรึยัง”
(เสือกอะไรไม่ทราบคะ)
“ถ้าตอบกวนตีนอีกรอบฉันจะให้ลูกน้องพ่อฉันไปเป่าหัวเธอ”
(ฮ่า ๆๆ โอเค ๆ ยัง ทำไมมีไร)
“ถ้ายังจะชวนไปเลี้ยงพร้อมสายฉัน”
(เพราะ? เกิดอะไรขึ้นเนี่ย)
“สายฉันมีแต่น้องผู้หญิง ไม่อยากไปคนเดียว”
(เอ้า~ ไม่ชอบเหรอคะพี่ชาร์ล)
“...”
(ทำไมไม่ชวนสายลุคไปล่ะ)
“ไม่ สายมันมีแต่ผู้ชาย รำคาญ”
(สายฉันก็มีผู้ชายนะ)
“อย่างน้อยสายเธอก็มีน้องผู้หญิง แต่นั่นไม่สำคัญเท่ามีเธอไปด้วย”
(อะไรของนายเนี่ย)
“ฉันจะได้มีเพื่อนคุยแค่นั้นแหละ”
(ถ้าอยากไปพร้อมกันต้องเลี้ยงนะ)
“อืม” ชาร์ลรับปากในทันทีโดยที่ไม่ต้องคิดอะไรเยอะเพราะเขารู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นเจ้ามือ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะไม่มีอะไรที่ทำให้เขาล่มจมได้นอกซะจากว่าอาหารมื้อนั้นจะราคามื้อละสิบล้าน
(โอเคค่ะที่รักแล้วจะไปวันไหนดี)
“เร็วที่สุด”
(เร็วที่สุดของนายมันวันไหนล่ะ)
“พรุ่งนี้”
(ฮะ?)
“พรุ่งนี้ร้าน XXX ตกลงตามนี้”
(ใครจะไปนัดน้องทันถามจริง)
“เธอไง”
(เฮ้อ! โอเค นี่เห็นว่าเป็นร้านดังหรอกนะถึงยอมตกลงเพราะฉันไม่มีทางมีปัญญาพาน้องรหัสตัวเองไปเลี้ยงร้านหรูแบบนั้นแน่ถ้านายไม่จ่ายให้)
“อืม ตกลงตามนี้พรุ่งนี้เจอกันตอนสองทุ่ม”
(จ้า~ บายค่ะสุดหล่อ)
“หึ!”
ติ๊ด!
ชาร์ลวางสายจากเอมิแล้วจัดการส่งข้อความหาน้องรหัสปีสามเพื่อนให้รุ่นน้องคนนั้นเป็นธุระเรื่องการนัดน้องรหัสปีสองและปีหนึ่งให้ซึ่งเขารู้ว่าทุกคนต้องยินดีไปกินเลี้ยงสายรหัสแน่ถึงแม้ว่ามันจะกะทันหันมากก็ตาม
หลังจากส่งข้อความถึงน้องรหัสเรียบร้อยชาร์ลก็สไลด์หน้าจอโทรศัพท์เพื่อเปิดดูเฟสบุ๊คของคนที่ทำให้เขาหงุดหงิดมาตั้งแต่เมื่อวาน
เขาจ้องมองดูรูปโปรไฟล์ของผู้หญิงที่ใบหน้าสวยหวานกำลังยิ้มสดใสให้กล้องเพราะมีรูปนี้แค่รูปเดียวเท่านั้นที่สามารถเห็นได้ในเมื่อเฟสบุ๊คของเธอไม่ได้ตั้งค่าให้เป็นสาธารณะเลยแม้แต่โพสเดียว
“หึ! เดี๋ยวฉันจะกินทั้งข้าวแล้วก็กินทั้งน้องรหัสเพื่อนให้มันจบ ๆ เลยไม้หวาย”
- ผู้เขียน
