“รู้ไหมว่าเราเป็นคนแรกที่พี่อยากเดินจับมือ จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ แต่พี่ขอแค่อย่างเดียว...อย่าบอกให้พี่ปล่อยมือเราเลยนะไม้หวาย”
“...” คำพูดของเขาทำให้อัตราการเต้นของหัวใจเธอไม่มั่นคงเลย
“พี่ไม่รีบนะ...แต่พี่รอ”
“...ให้เวลาหวายหน่อยนะคะ หวายไม่กล้าเชื่อใจใครง่าย ๆ หรอกถึงจะไม่ใช่พี่ชาร์ลก็ตาม”
“พี่รู้ แค่นี้ก็ดีแล้ว ไปกันดีกว่าอาหารพี่รอให้ไม้หวายไปกินตั้งนานแล้ว” ชาร์ลยิ้มบีบกระชับมือให้แน่นขึ้นแล้วจูงมือพาเธอไปที่ห้องของเขา
ห้องชุดขนาดใหญ่ทำไม้หวายอึ้ง นี่ขนาดแค่ก้าวเท้าเข้ามายังไม่ได้เดินเข้าไปข้างในเลยด้วยซ้ำ ไม่น่าล่ะตอนเขาเห็นหอเธอครั้งแรกถึงได้พูดว่าหอเธอมันโกโรโกโส ก็เพราะมันเทียบกับคอนโดขอเขาไม่ได้แม้แต่เปอร์เซ็นต์เดียวเลยไง
“เป็นไง น่าอยู่ไหม”
“ไม่น่าถามเลยค่ะ สวยขนาดนี้มีสาว ๆ คนไหนกล้าบอกว่าไม่น่าอยู่ด้วยเหรอคะ”
“หึ ๆๆ นี่พูดเฉย ๆ หรือว่าโยนหินถามทางกันแน่” ชาร์ลมอ
