-วันต่อมา-
“ตื่นแล้วเหรอคะ”
“อื้ม เราตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่” ชาร์ลตื่นขึ้นมาพอไม่เห็นร่างบางนอนข้าง ๆ ก็หงุดหงิดนิดหน่อยก่อนจะเดินออกมาตามหาเธอ
“สักพักแล้วค่ะ”
“ทีหลังนอนให้พี่กอดก่อนนะไม่ต้องรีบตื่น”
“ไม่เอาหรอกค่ะ” ไม้หวายตอบแล้วก็รู้สึกเขิน เมื่อเช้าตอนที่ตื่นเธอขยับตัวมือก็ควานไปมาสะเปะสะปะจนไปโดนลูกชายของเขาที่นอนสงบอยู่ ตกใจแทบแย่ไม่คิดว่าจะไปเจออะไรแบบนั้น ตอนที่เพิ่งเริ่มรู้สึกตัวยังไม่ชินคิดว่าตัวเองนอนอยู่ที่หอเหมือนเดิมเลยคลำหาหมอนข้างมากอดโชคดีนี่เขาไม่ตื่นไม่งั้นก็ไม่รู้จะมองหน้าอีกฝ่ายยังไงดี
“หึ ๆๆ หิวรึยัง”
“หิวแล้วค่ะแต่คอนโดพี่ชาร์ลไม่มีอะไรเลย” เมื่อวานก่อนกลับเธอกับเขาช่วยกันทำมื้อเย็นกินด้วยกันทำให้ของสดที่ชาร์ลซื้อมาหมดไม่เหลืออะไรไว้สำหรับมื้อเช้า เธอจะลงไปข้างล่างก็ไม่มีคีย์การ์ดเลยต้องรอเขาตื่น
“โทษทีครับเดี๋ยวสั่งอาหารก่อนแล้วกันนะ กินข้าวเสร็จพี่จะพาไปเอาข
