บทที่ 5 ไม่เข้าถ้ำเสือจะได้ลูกเสือได้อย่างไร...
1701 คำ
บทที่5
ไม่เข้าถ้ำเสือจะได้ลูกเสือได้อย่างไร
" เเล้วถ้าลูกบอกว่าการลักลอบขนเกลือต่างเเคว้นมีไทจื่อเกี่ยวข้องท่านพ่อจะว่าอย่างไรนะเจ้าค่ะ"อีอีเริ่มเอ่ยสิ่งที่นางรู้มาจากนิยาย นับว่านักเขียนลงรายละเอียดปลีกย่อยเรื่องนี้ไว้ไม่น้อย
"ลูกรู้เรื่องได้ยังไง มีหลักฐานหรือไม่ ลองบอกให้พ่อฟังหน่อย"เสนาบดีอวี้เอ่ยเเววตาวูบไหวอย่างมีหวัง
"ท่านพ่อมีข้อมูลอยู่เเล้วไม่ใช่หรือเจ้าค่ะ"
อีอีเอ่ยขึ้นด้วยในตอนที่นางร้ายมาขอให้บิดาช่วยในนิยายเดิมนั้นท่านพ่อมีข้อมูลอยู่ไม่น้อยเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับองค์ไทจื่อเเต่ยังหลับตาข้างหนึ่งลืมตาข้างหนึ่งด้วยกลัวว่าบุตรสาวจะเกลียดตนที่หาเรื่องบุรุษที่บุตรสาวนั้นรักยิ่ง
" สายข่าวของพ่อรายงานว่าเจ้าเมืองหนิงเป็นตัวตั้งตัวตีลักลอบเอาเกลือเข้าเเคว้น มีขุนนางท้องถิ่นเกี่ยวของจำนวนมาก เเต่ยังหาหลักฐานมายื่นต่อหน้าพระพักตร์ไม่ได้"เสนาบดีอวี้เอ่ยพลางถอนหายใจกับเรื่องนี้ไม่น้อย
"ลูกได้ให้ผู้คุ้มกันลับที่ท่านพ่อให้มาคอยติดตามไทจื่อโดยตลอดเพื่อส่งข่าวจึงทราบเรื่องนี้เจ้าค่ะ หลักฐานอยู่จวนเจ้าเมืองทิศตะวันตกห้องเก็บของให้หมุนโคมไฟรูปดอกบัวไปทางซ้าย2ครั้งห้องลับที่เก็บหลักฐานการค้าเกลือจะอยู่ที่นั่นเจ้าค่ะ"อีอีเเม้ไม่เข้าใจเหตุใดนิยายจึงคลาดเคลื่อนไม่น้อย เเต่ก็เอ่ยอธิบายเเก่บิดาพร้อมที่อยู่ของหลักฐานเอาผิดไทจื่ออย่างชัดเจน
" จริงหรืออีอีช่วยงานพ่อได้เเล้วจริงๆ สินะ เพียงเเต่ลูกตัดใจได้เเล้วใช่หรือไม่หากเรื่องนี้เเพร่ออกไปตำเเหน่งองค์ไทจื่อคงหลุดลอยไปจากหยงเล่อ"เสนาบดีได้ฟังสิ่งที่บุตรสาวบอกไม่มีความสงสัยเเม้เเต่น้อย บุตรสาวของเขาช่างรู้ความยิ่ง
" ลูกอยากให้เป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะใครที่ทำร้ายทั้งทางกายทางจิตใจลูกพวกมันต้องชดใช้อย่างสาสม"
" ฮ่าๆๆๆๆๆ ดีๆๆๆ เดี๋ยวพ่อจะช่วยเจ้าล้างเเค้นเอง"เสนาบดีอวี้เอ่ยอย่างอารมณ์ดีหากใครคิดทำลายทำร้ายบุตรสาวเขาก็จงอย่าใจชีวิตอย่างสงบสุขอีกเลย
___________________________
จวนเจ้าเมือง
" ท่านพ่อเจ้าค่ะลูกอับอายยิ่งต่อไปลูกจะหน้าไปไว้ที่ไหนดีเจ้าค่ะ"
" ก็เอาไว้บนบ่าเจ้านี่เเหล่ะเหตุใดทำอะไรไม่คิดไตร่ตรองให้รอบคอบเยียนเออร์"
" เเต่ลูกไม่อยากให้ไทจื่อดีกับนังนั่นนี่เจ้าค่ะ ทำเช่นนี้เเล้วสองคนนั่นคงไม่มีทางสมรสกันได้อีก"
."มาถึงขั้นนี้เเล้วเเต่เจ้า เเต่อย่าให้เดือดร้อนถึงพ่อเจ้าเเล้วกัน น้องเจ้าพี่เจ้ายังต้องเเต่งสตรีเข้าจวนอยู่"เล่อเยียนมองตามบิดาที่สบัดเเขนเสื้อเดินออกเรือนไปอย่างขมขื่น
นางเพียงอยากมีอำนาจมีวาสนากับบุรุษที่เก่งกาจ ไม่ดั่งเช่นเเม่ของนางที่เป็นฮูหยินเอกเเต่ตรอมใจตายเพราะบิดารับอนุไม่เว้นวัน หากนางได้ดีเเต่งเป็นชายาองค์ไทจื่อเพียงชายตาเเลจวนโสมมเช่นนี้นางจะไม่ทำ
"คุณหนูเจ้าค่ะ มีราชโองการมาถึงคุณหนูเจ้าค่ะคงเป็นราชโองการเเต่งตั้งคุณหนูของบ่าวเป็นไทจื่อเฟยเป็นเเน่ รีบไปเถอะเจ้าค่ะ" เสียงสาวใช้ทำให้เล่อเยียนหลุดจากภวังค์ รีบเเต่งตัวให้งดงามเพื่อไปรับราชโองการเเต่งตั้งเป็นไทจื่อเฟย
เสียนขานเเหลมดั่งสตรีของบุรุษที่กล่าวราชโองการเริื่มขึ้น
"รับราชโองการรรรรรร
คุณหนูใหญ่หนิงเล่อเยียนบุตรสาวเจ้าเมืองหนิง มีชื่อเสียงเลื่องลือถึงความกล้าหาญ มีรักเเท้ต่อองค์ชายหยงเล่อเจิ้นเห็นว่าควรสนับสนุน พระราชทานผ้าไหม1หีบ สมุนไพรบำรุงร่างกาย1หีบ เงินตำลึง3000ตำลึงเพื่อสู่ขอคุณหนูใหญ่หนิงเล่อเยียนเป็นอนุขององค์ชายใหญ่หยงเล่อ เเต่งเข้าตำหนักในวันพรุ่งนี้ ขอให้รักกันเช่นเสียงเล่าลือ จบราชโองการรรรรรรรร"สิ้นเสียงจบราชโองการคุณหนูหนิงเล่อเยียนเป็นลมล้มพับหมดสติ เจ้าเมืองสีหน้ามืดครึ้มเต็มสืบส่วนขานรับพระราชโองการเเบบไม่เต็มใจอย่างยิ่ง รีบเดินเข้าจวนไม่สนใจกงกงที่มาส่งราชโองการเเม้เเต่น้อย เหล่าชาวบ้านที่มุงดูการรับราชโองการหน้าจวนเจ้าเมือง ต้องสาปส่งด้วยข่าวคุณหนูหนิงกับไทจื่อเล่าลือกันปากต่อปากไปทั่วเเคว้น สร้างเป็นบทงิ้วเเละนิทานรักเเท้ไร้ยางอายของคนทั้งคู่
_________________________
มุมหนึ่งจวนเสนาบดีอวี้
"สั่งการลงไปคืนนี้ยามกุนให้ผู้คุ้มกันทั้งหมดไปจวนเจ้าเมืองทิศตะวันตกห้องเก็บของให้หมุนโคม
รูปดอกบัว2รอบ หากเจอห้องลับเอาเอกสารในนั้นมาให้ข้าทั้งหมดไม่ว่าต้องเสียคนไปเท่าไหร่ต้องเอาหลักฐานมาให้ได้ หากใครตายในระหว่างภารกิจข้ายินดีรับผิดชอบครอบครัวพวกเจ้าให้ดีที่สุด" ผู้คุ้มกันลับทั้ง80คนต่างรับคำสั่งผู้มีพระคุณอย่างเคร่งครัดหากพวกเขาตายไม่เสียดายชีวิตเเล้วท่านเสนาบดีรับปากดูเเลคนด้านหลังต่อ งานนี้ต้องสำเร็จเท่านั้นทุกคนต่างคิดในใจ
เสนาบดีอวี้นั่งดูผู้คุ้มกันเเยกย้ายไปวางเเผนเเละทำหน้าที่เขาถอนหายใจ คนพวกนี้เป็นเขาที่ไปเห็นความเป็นอยู่ที่ยากลำบากของทาสที่ถูกทางการริบเข้าหลวง จึงรับเลี้ยงไว้ร่วม80ชีวิตที่นอกเมืองช่วยฝึกเป็นผู้คุ้มกันมากความสามารถมากฝีมือเปลี่ยนเวรเปลี่ยนกะมาอยู่เฝ้าคนในจวน บางก็ให้เป็นสาวใช้เเต่ทั้งสตรีเเละบุรุษทุกคนมีวรยุทธ์ วันนี้เขาเรียกมารวมตัวกันเพื่อภารกิจนี้เขาหนักใจไม่น้อยเพราะไม่อยากให้เกิดการสูญเสีย เเต่หากไม่เข้าถ้ำเสือจะได้ลูกเสือได้อย่างไร อาจจะมีคนบาดเจ็บล้มตายอีกไม่น้อยหากปล่อยให้เรื่องค้าเกลือลุกลามปานปลาย
ห้องทรงงาน
พระราชวัง...
"ถวายบังคมเสด็จพ่อพะยะค่ะ"
ไทจื่อเอ่ยทำความเคารพบิดา
"เจิ้นไม่ใช่พ่อเจ้า! ไอ่ลูกชั่ว!!"
เสียงตวาดพร้อมเสียงฎีกาที่ม้วนอยู่หน้าพระพักตร์เขวี้ยงไปโดนองค์ไทจื่อหลายม้วน
"เสด็จพ่อลูกไม่ได้ทำอะไรผิดนะพะยะค่ะ เหตุใดไม่ฟังลูกบ้าง"องค์ไทจือเอ่ยอย่างร้อนรนเหตุใดเสด็จพ่อถึงเกรี้ยวกราดกับเขาเช่นนี้
"ยัง!! ยังไม่สำนึก ได้!! ได้เจิ้นจะฟังเจ้าไหนว่ามาวันนี้มาหาเจิ้นเรื่องอะไร"ฮองเต้หลงซือหยางเอ่ยประชดชันโอรสของตนเหตุใดถึงได้โตมาเป็นลูกหมาเช่นนี้
"ลูกจะมาขอให้เสด็จพ่อถอนราชโองการเเต่งตั้งบุตรสาวเจ้าเมืองหนิงเป็นอนุเปลี่ยนเป็นชายารองเเทน เเล้วก็สมรสพระราชทานเเก่คุณหนูอวี้เป็นไทจื่อเฟยกับลูกพะยะค่ะ"
ปึก!!!!
สิ้นเสียงโอรสตนฮองเต้ขว้างเเท่นหมึกที่อยู่ข้างโดนองค์ไทจื่อจนหัวเเตกเลือดไหลย้อยลงมาไม่น้อย
"เจ้ายังมีหัวคิดเรียกร้องให้คุณหนูหนิงเป็นชายารอง ช่างหน้าด้านเสียจริง รักเเท้ไม่ใช่หรือเจิ้นส่งเสริมให้ได้เเต่งเข้าตำหนักเเล้วจะเอาอะไรอีก หากรักเเท้มีต่อกันตำเเหน่งไหนจะสำคัญด้วยหรือ" ฮองเต้เอ่ยประชดประชันโอรสตนอย่างเหลืออด
ทำให้ไทจื่อเองเพิ่งนึกได้เหตุใดเพียงเเค่เยียนเออร์ของเขาวิ่งมาฟ้องเรื่องราชโองการเเต่งเป็นอนุเข้าตำหนักทำให้เขาขาดสติ เป็นอนุเเล้วอย่างไรหากนางรักเขาเหตุใดจะไม่เเต่งให้เขา เมื่อฮองเต้เห็นโอรสตนเริ่มได้สติ
" เจิ้นไม่ออกราชโองการสมรสให้ใครหากทั้งสองฝ่ายไม่เต็มใจ หากเจ้าไม่สามารถครองใจคุณหนูอวี้ได้ก็ถอนหมั้นเถอะ"
"เเต่เสด็จพ่อเป็นฮองเต้ชี้เป็นชี้ตายได้นะพะยะค่ะ"
องค์ไทจื่อเอ่ยเเย้งไม่เข้าใจความคิดของพระบิดา
"หากเจ้าจะยังยืนยันว่าเเต่งคุณหนูอวี้ เจ้าทำงานตำเเหน่งเสนาบดีอวี้ได้หรือไม่ รู้หรือไม่เสนาบดีอวี้ยอมลาออกเพื่อราชโองการถอนหมั้นของบุตรสาว เเล้วต่อไปใครจะช่วยเจิ้นทำงานบริหารเสนาบดีเลือกมาชุ่ยๆๆไม่ได้ ราษฎรจะเดือดร้อน"
สิ้นเสียงพระบิดาองค์ไทจื่อเริ่มเหงื่อตก
"บันทิตทั่วเเคว้นย่อมต้องมีความสามารถทำงานเเทนเสนาบดีอวี้ได้พะยะค่ะ"
" ยัง!! ยังไม่สำนึก เจ้าคิดว่าตำเเหน่งเสนาบดี4รุ่นตกทอดนั้นทุกคนเป็นได้ใช่หรือไม่" คราวนี้องค์ไทจื่อเริ่มเงียบไม่สามารถเถียงได้ ด้วยเเต่ก่อนเขาคือว่าที่บุตรเขยของเสนาบดีอวี้จึงเข้านอกออกในจวนบ่อยครั้ง ได้ว่าที่พ่อตาคอยสอนสั่งการบริหารการดูเเลราษฎรไม่น้อย กิจการงานบ้านเมืองปรับปรุงดูเเลขุนนางน้อยใหญ่ล้วนผ่านมือท่านเสนาบดีทั้งสิ้น ว่าที่พ่อตาคอยสั่งสอนสนับสนุนเขาจนก้าวหน้ากว่าองค์ชายคนอื่นๆๆเข้าตาพระบิดาไว้วางพระทัยให้เป็นไทจื่อจนทุกวันนี้ เขาช่างโง่เง่านักหลงใหลในอำนาจจนหน้ามืดตามัวเห็นถูกเป็นผิด
"ในฐานะที่เจ้าเป็นลูก เจิ้นขอเตือนไว้ว่าให้รู้จักมองคนให้ถึงเเก่นเเท้ ใช้คนให้ถูกงานถึงจะทำการใหญ่ได้สำเร็จ เจ้าไม่ได้โง่เพียงหลงหูเบาเชื่อคนอื่นง่ายเท่านั้นใช้ความคิดไตร่ตรองเสียก่อนจะทำการใดรู้หรือไม่"
"ลูกรู้ซึ้งเเล้ว จะปรับปรุงตัวเสียใหม่พะยะค่ะ"
"อืม.. ออกไปทำเเผลเสีย เจิ้นจะพัก"
"พะยะค่ะ ลูกทูลลา"
ฮองเต้หลงซือหยางถอนหายใจออกมาหลังจากที่องค์ไทจื่อเดินจากไปเเล้ว บิดาทุกคนย่อมรักลูกของตนเเต่หากทำตัวไม่ดีต้องอบรมสั่งสอนให้สำนึก พลางบ่นพึมพำ
'เวลาการเป็นไทจื่อเหลือไม่มากเเล้ว เจ้าล้วนทำตัวเจ้าเองทั้งสิ้น"
- ผู้เขียน
