คิมหันต์ยืนมองท่าทางของเพื่อนอย่างไม่สบอารมณ์ เขาไม่ได้มองคนทุกคนได้ทะลุปรุโปร่ง แต่ลิเดียร์เป็นเพื่อนเขา เป็นเพื่อนที่คบกันมานาน และมันก็นานมากพอที่จะดูกันออกว่าตอนนี้เพื่อนกำลังรู้สึกยังไง
“หลงอะไรขนาดนั้นวะเดียร์ ตอนเลิกกับไอ้ธีร์เธอเป็นแบบนี้ไหม”
“ไม่ได้หลง” คนตัวเล็กกว่าเงยหน้าขึ้นไปเถียง เป็นอีกครั้งที่คิมหันต์ทำหน้าดุ อารมณ์เหมือนเป็นมากกว่าเพื่อน เหมือนเป็นพี่ชายที่สามารถจัดการเธอแทนพ่อกับแม่ได้ถ้าเธอทำอะไรให้พวกเขาไม่สบายใจขึ้นมา
“สภาพมันโคตรกวนประสาท เธอหลงความหล่อของมัน?”
“ไม่ๆ ไม่ใช่คนนั้นที่เจอกันตอนแกมารับนะ”
“แล้วคนไหน”
“เป็นเพื่อนของคนนั้นอีกที”
“เธอสนิทกับพวกนั้นมาก?”
“ไม่ได้สนิท แค่บังเอิญเจอกันจริงๆ”
“แล้วทำไมไปอยู่ที่นั่นเช้าขนาดนั้น อย่าบอกนะว่าเธอไปที่นั่นตั้งแต่เมื่อคืน” คิมหันต์สบตาเพื่อนสนิทตาแข็งกร้าว ถ้าได้ลึกซึ้งถึงขั้นที่เขากำลังคิด ลิเดียร์อาจจะถล
