“อย่าดุอย่าว่ากูนะ” นะโมพูดขึ้นทันทีเพราะเมื่อเธอบอกความจริงกับเพื่อนๆไป เพื่อนๆทั้งสองคนของเธอก็มองเธอตาเขียว
“โอ๊ย ! มึงนะอีนะโม” เดมี่สบถขึ้นเพราะใครจะคิดล่ะว่านะโมเพื่อนสนิทของตัวเองจะขนาดนี้
“ช่วยกูคิดดีกว่าว่าจะอ่อยช่างนทีต่อไปยังไงดี” นะโมถามขึ้นเพราะในตอนนี้ช่างสักนทีไม่มีความรู้สึกอะไรเลย เธอไม่โผล่หน้าไปหลายวันเขาไม่เห็นจะอะไร ดังนั้นแผนการอ่อยจึงต้องเริ่มขึ้นอีกครั้ง
“จะอ่อยอะไรอีก ในเมื่อทำขนาดนั้นแล้วเขายังเฉยๆ”
คำพูดของกิ่งเหมือนเข็มอาบยาพิษทิ่มแทงหัวใจเพราะมันแรงมาก แรงจนนะโมแทบจะน้ำตาไหล
“อย่าตัดกำลังใจกันสิ กูยังพยายามไม่เต็มที่เลย”
เพราะสกิลการอ่อยของนะโมมันไม่ได้หมดแค่นี้แต่เธอแค่คิดไม่ออกเท่านั้นว่าจะอ่อยยังไง
“กับคนอื่นมึงไม่ต้องพยายามแบบนี้นะ กูถึงบอกว่าคนนี้ไม่ใช่คนที่มึงจะเล่นด้วย” กิ่งพูดขึ้นอีกครั้ง ที่ผ่านมาไม่ว่านะโมสนใจใครมันไม่พลาดแต่ครั้งนี้กับช่างนที
