“เอ่อ...” หญิงสาวทำเสียงกระอึกกระอักในลำคอ จะบอกเขาได้อย่างไร ว่าเธอโกรธ โกรธที่มีรอยลิปสติกเต็มเสื้อของเขา จึงได้แต่คิดหาคำตอบดีๆ “คือ...ลูกหว้าแค่คิดถึงบ้านเท่านั้นเองค่ะ ขอโทษนะคะ ที่ทำให้คุณภพรำคาญใจ” กล่าวด้วยใบหน้าก้มลงต่ำ กัดปากตัวเองข่มความร้าวรานไว้ ถือโอกาสนั้นเอนศีรษะซบลงบนแผงอกกว้าง
“ขอโทษจริงๆ ค่ะ”
“โธ่...นึกว่าเรื่องอะไร ห่างบ้านแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็คิดถึงซะแล้ว เอาเป็นว่า ถ้าว่างๆ ฉันจะพากลับไปเยี่ยม ช่วงนี้ก็ทำตัวดีๆ ว่าง่ายๆ รู้ไหมฮึ!”เจ้าของคำพูด ขยับมือลูบผมนุ่มสลวยไว้แผ่วเบา รอยยิ้มแห่งชัยชนะระบายไปทั้งกรอบหน้า
“ค่ะ” ได้แต่พยักหน้าหงึกหงักอยู่กับอกกว้างของเขา วาดเรียวแขนเล็กโอบกอดร่างนี้เอาไว้ เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกจริงๆ ที่ตัวเองซ่อนเอาไว้เบื้องลึก ไม่นานเธอก็ผละห่าง แล้วจับจูงเจ้าของร่างใหญ่ ปรี่ไปยังโต๊ะอาหาร นั่งมองเขาทานมื้อเช้าซึ่งเตรียมไว้ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แ
