ผมรอจนกระทั่งสองคนนั้นหายเข้าไปในห้างฯ คิดใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่งว่าจะเอายังไง ทว่าสุดท้ายก็เลือกขับรถจากมาโดยไม่ละทิ้งความสงสัยที่ยังอัดแน่นเต็มสมอง
สองคนนั้นคบกันเหรอ?
หากใช่...
ถ้าใช่แล้วตอนไหน? เมื่อไหร่? ทำไมผมถึงเพิ่งมาสังเกตเห็นว่าสองคนนั้นดูสนิทสนมกันถึงขั้นถึงเนื้อถึงตัว
แทบไม่มีช่วงเวลาให้ระแคะระคายด้วยซ้ำ
ผมคิดเรื่องนี้ตลอดการเดินทาง กระทั่งถึงคอนโดฯ เพื่อนสนิท
เป็นลูกพลัมที่เดินมาเปิดประตูให้เพราะไอ้แอลกำลังเมามันกับเกมเพลย์ และเหนือสิ่งอื่นใด...
“ลืมบอกไปเลยว่าสีเพลิงก็อยู่ที่นี่ด้วยนะ” ลูกพลัมทำเสียงเริงร่าจนผมหงุดหงิด สาบานสิว่าลืมบอก จงใจไม่บอกกันมากกว่า
“...” ไร้รีแอ็กชันจากผม เพียงโยนเป้สีดำไว้บนโซฟาตัวเดียวกันกับที่สีเพลิงนั่งอยู่ เราเผลอสบตากันโดยบังเอิญครู่หนึ่งทว่าไม่มีใครปริปากทักทาย
“เฮ้ย ใจเย็น ๆ หน่อย จะฮาร์ดคอร์ใส่กันไปถึงเมื่อไหร่วะ” เจ้าของห้องที่เพิ่ง
