แบบนี้ก็ชัดเจนแล้วหรือเปล่าว่าลูกพลัมจงใจบีบให้ฉันใช้เวลากับครามสองต่อสองเพราะอยากให้สมหวังกับรักที่พังทลายนี่อีกครั้ง...แม้ความหวังจะริบหรี่ก็ตาม
ก็จริงว่าในอดีต ฉันเคยใช้เวลาร่วมกับเขานับครั้งไม่ถ้วน แต่สำหรับตอนนี้มันต่างกันไง เพราะงั้น...ฉันจึงไม่ยอมอยู่เฉยให้ความอึดอัดรุกรานความรู้สึก ผุดลุกจากโซฟาอย่างไม่รอช้า ทว่าเท้าไม่ทันขยับออกจากรัศมีด้วยซ้ำ ข้อมือพลันถูกคว้าไว้ด้วยอุ้งมืออุ่นร้อน ส่งผลให้ร่างกายหยุดนิ่งโดยปริยาย
ริมฝีปากเม้มแน่นเข้าหากัน ครู่ต่อมาก็เป็นฉันเองที่หันกลับไปมองเขา โยนคำถามผ่านสายตาว่า “มีอะไร?”
“จะไปไหน” แต่ก็เป็นครามอีกเหมือนเคยที่นอกจากไม่ขบเหตุผลของการกระทำอันชวนสับสนนี้ให้แตก ยังมีหน้ามาถามอีกว่าจะไปไหน
“กลับไง” ตอบพลางหลุบมองข้อมือตัวเองที่ยังถูกพันธนาการ “ปล่อยด้วยคราม”
“นั่งลงซะ” ไม่พูดเปล่า ยังกระตุกให้ฉันทิ้งตัวลงนั่งในตำแหน่งเดิม...ข้าง ๆ เขา “ใครทำ”
