“นั่นสิคะ เพราะได้กินข้าวพร้อมลูกๆ ทั้งสอง พ่อกับแม่เลยเจริญอาหาร”
ต่างจากเธอที่แม้แต่น้ำเปล่ายังแทบกลืนไม่ลง ดอกหญ้าอยากหายตัวไปจากที่นี่ใจแทบขาด ทว่าทำได้เพียงนั่งยิ้มรอเวลา
“แล้วนี่คอนโดฯ ที่กำลังสร้าง ใกล้เสร็จหรือยังหนูดอกหญ้า”
“ใกล้แล้วค่ะ ทีมวิศวกรรับปากว่ากลางเดือนกุมภาปีหน้าจะแล้วเสร็จ ใช้เวลาประมาณหนึ่งเดือนเพื่อตรวจความเรียบร้อยก่อนส่งมอบ ปลายเดือนมีนาส่งมอบห้องให้ลูกค้าก็ปิดโครงการได้แล้วค่ะคุณพ่อ”
“ดีลูกดี จะได้เริ่มโครงการที่เราตกลงร่วมทุนกันไว้”
ร่วมทุนงั้นหรือ..
นายแพทย์น่านฟ้าหันมองใบหน้าของผู้หญิงที่เคยอยู่ด้วยกัน ตั้งแต่ดอกหญ้าย้ายออกไป เจ้าหล่อนเป็นยังไงบ้าง ส่วนเขาอ้างว้างเหลือเกิน
“พ่อแก่แล้วนะน่าน พ่ออยากให้แกมาเรียนรู้งานที่บริษัท” สายตาอาลัยอาวรณ์ยามน่านฟ้าทอดมองดอกหญ้า ผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวมาหกสิบห้าปียิ่งกว่าดูออกว่าลูกชายอยากได้ดอกหญ้าคืนแค่ไหน “โครงการใหม่
