ว่าจะไม่เหลียวแล ทว่าพอเห็นความเป็นอยู่นายแพทย์น่านฟ้าในช่วงที่เธอปล่อยปละละเลย ดอกหญ้าจึงไม่อาจทนเฉยต่อไปได้ แม้พึ่งทะเลาะกับชายหนุ่มมาเมื่อวาน และตั้งใจจะเย็นชาใส่เขา ทว่าพอเวลาผ่านไปแค่ไม่กี่ชั่วโมง ความห่วงใยที่มีต่อกันไม่อาจทำให้เธอหลับหูหลับตาทำเป็นไม่สนใจเขาต่อไปได้
“นี่ข้าวค่ะ เอาไปกินที่โรง’ บาลนะคะ”
“วันหลังไม่ต้องทำให้ผมหรอก คุณท้องอยู่นะดอกหญ้า” แน่นตื้อในความรู้สึก เขาทำเลวกับดอกหญ้าอย่างไม่น่าให้อภัย แต่หญิงสาวยังห่วงใยใส่ใจกัน หญ้า.. ผมขอโทษ
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ หนูแข็งแรง อีกอย่างพี่เอื้อยเป็นคนเตรียมของไว้ให้ หนูแค่เป็นคนทำ” พักหลังนายแพทย์น่านฟ้าผอมลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่ใช่เพราะชายหนุ่มไม่มีเวลากินข้าว ทว่าอาหารที่คนอื่นทำไม่ถูกปากเขา
กระเป๋าสีชมพูใส่กล่องข้าวใบเดิมที่น่านฟ้าเคยถือไปโรงพยาบาลถูกยัดใส่มือชายหนุ่ม “ไปนะคะ”
“เดี๋ยวก่อนครับ” เขาคว้าข้อแขนเล็กไว้ได้ทันก่อนด
