“คุณหญ้า คุณรู้ใช่ไหมคะว่าพริ้มไม่ได้รู้สึกอะไรกับน่านแล้ว”
ไม่สำคัญว่ารวินท์วิภายังรักน่านฟ้าอยู่หรือเปล่า สำคัญตรงที่ความรู้สึกชายหนุ่มต่างหากเล่า “แต่พี่น่านรักคุณ รอคุณกลับมา”
“วันเวลายังเปลี่ยนไป นับประสาอะไรกับหัวใจคนเรากันคะคุณหญ้า” แววตาน่านฟ้าที่มองมา หาใช่ความรักล้นใจเหมือนอย่างวันวาน
“อย่าปลอบใจกันเลยค่ะคุณพริ้ม คุณอยู่ที่นี่ให้สบายใจเถอะ สักวันสิ่งที่คุณคิดคุณจะรู้เองว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆ หรือเปล่า”
นายแพทย์น่านฟ้าที่พึ่งเดินเข้ามาในวงสนทนา มองดอกหญ้าด้วยสายตาพินิจพิจารณาว่าหญิงสาวคิดอะไรอยู่กันแน่ ครั้งแรกที่เห็นพริ้มที่บ้าน เจ้าหล่อนทำเหมือนอยากจะพุ่งเข้าไปตบ ทว่าวันนี้กลับบอกให้อยู่ที่นี่ให้สบายใจ
ทำใจได้แล้วงั้นหรือ..
“พี่น่านกับคุณพริ้มจะกินข้าวเลยไหมคะ หนูจะได้บอกให้พี่เอื้อยจัดโต๊ะอาหาร”
“คุณไปพักเถอะหญ้า เดี๋ยวผมไปบอกพี่เอื้อยให้ตั้งโต๊ะเอง” ดอกหญ้ากำลังท้อง เขาไ
