“พี่เคล พี่จะจ้องหน้าหนูอีกนานไหมคะ” ตะวันถามขึ้นเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่จ้องหน้าเธอไม่วางตา ทั้งยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่หยุด
“พี่แค่อยากจะแน่ใจว่ามันเป็นความจริง ไม่ใช่ความฝัน ให้พี่นั่งมองตะวันไปอย่างนี้ทั้งคืนก็ได้” เคลลี่พาตะวันเข้ามานั่งในเต็นท์ของตัวเอง แล้วก็นั่งมองเธอแบบนี้อยู่เกือบชั่วโมงแล้ว
“นี่แน่ะ ไม่ต้องมาปากหวานเลยค่ะ อายุขนาดนี้แล้วทำเป็นเด็กวัยรุ่นไปได้” ฝ่ามือเล็กฟาดลงบนต้นแขนของเขาเพียงเบา ๆ ด้วยอาการหมั่นไส้คนตรงหน้า
“ถึงพี่จะแก่แล้ว แต่ตะวันยังเด็ก ฉะนั้น พี่ก็ต้องทำตัวให้เป็นเด็กเหมือนตะวันไงครับ” เคลลี่พูดพลางดึงเธอเข้ามากอดไว้แนบตัว ทุกอย่างมันราวกับฝันไป
“ตะวัน แล้วม่านเมฆล่ะ จะบอกม่านเมฆว่ายังไงดี” เมื่อนึกขึ้นได้ว่าทริปนี้มีม่านเมฆมาด้วย เคลลี่จึงได้เอ่ยถาม
“ไม่ต้องบอกอะไรหรอกค่ะ เพราะพี่เมฆรู้อยู่แล้วว่าหนูจำพี่ได้ หนูแค่ขอให้พี่เมฆช่วยแกล้งเล่นละครเฉย ๆ แต่พี่เมฆไ
