นิโคลัสพักอยู่ที่โรมนานกว่าที่แดเนียลคำนวณไว้ เขาใจจะขาดอยู่แล้วที่ต้องอยู่ห่างกับทานตะวันแบบนี้ อีกอย่างจะคอลหาบ่อยๆ ก็ไม่ได้แล้วตั้งแต่วันนั้นโมเลนก็จับตาดูเขาไม่ห่าง มันน่ารำคาญจริงๆ
"โมเลนฉันว่านายจับผิดฉันมากเกินไปแล้วนะ"
แดเนียลหันไปว่า คนที่เดินตามเขามาตั้งแต่ในครัว
"ใครตามนายล่ะแดน นี่ทางออกจากห้องครัวฉันเพิ่งไปเอากาแฟมา จะให้ปีนออกหน้าต่างเหรอ"
โมเลนว่าก่อนจะกระดกแก้วกาแฟอีกหนึ่ง เกมพลิกมันกลายเป็นแดเนียลที่ระแวงไปเอง เพราะถ้าคิดตามดูแล้วทางกลับมันก็มีแค่นี้จริงๆ
"ขนมปังมั้ย"
จูเลียว่าพร้อมกับยื่นขนมปังให้แดเนียล เขารับมากัดคำนึง
"แล้วของฉันล่ะจูล"
โมเลนพูดขึ้นบ้าง แดเนียลแอบสังเกตเห็นสายตาที่โมเลนมองจูเลียมันอ่อนโยน และมีความหมาย อย่างที่ใครเค้าว่าผู้ชายด้วยกันดูออก
"เป็นอะไรกันล่ะ"
พูดจบจูเลียก็เดินหนีไปเลย ทิ้งโมเลนให้มองตามตาละห้อย จนลืมสังเกตว่าคนตรงหน้ากำลังจ้องเข
