บทที่ 16 เหมือนตัวสำรอง
“ยกห่าอะไรนักหนาวะ”
เสียงหนักพูดขึ้นพร้อมเดินเข้าอีกไม่กี่ก้าวก็ทรุดนั่งลงไปยังเก้าอี้สีครีมก่อนที่สายตาสีเหล็กไฟกล้าจะเบี่ยงมองมายังเพื่อนรักที่ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มเหมือนอย่างกับว่าจะไม่มีวันเมาทั้งที่สีหน้าท่าทางของมันในตอนนี้ก็ไปครึ่งหนึ่งแล้ว
“อ้าว! ไอ้โจชนกันหน่อยวะ”
ถึงในหัวสมองจะปั่นป่วนไม่น้อยเพราะความมึนเมาจะเข้ามาควบงำ เหอะ! ใช่ว่าผมจะคออ่อนนะแต่ตอนนี้มันคงแดกห่าจนเกินปริมาณที่ร่างกายต้องการไปแล้ว มองดูพื้นสิเกลื่อนไปด้วยขวดน้ำเมาเต็มไปหมด อาการมึนๆ มันยังออกฤทธิ์อย่างต่อเนื่องจนต้องสะบัดหัวเพื่อไล่อาการนั้นก่อนที่จะยื่นแก้วเหล้าไปในไอ้โจเนส
“เชี้ยซันมึงไหวไหมวะ?”
ผมมองหน้าคนที่ยื่นแก้วมาให้ด้วยความเป็นห่วง สีแดงกร่ำที่ออกมาจากใบหน้าของมันอย่างชัดเจนจึงจำเป็นที่จะต้องถามไปแต่แน่ละว่าคนเมาที่ไหนมันจะยอมรับว่าตัวเองเมาละครับ ไม่มีหรอก
“อือ ไหว”
“คิดมา
