บทที่ 18 ผัว?
แกร๊ก!
มันเป็นครั้งแรกที่คนอย่างผมต้องแอบเข้าห้องและค่อยๆ ไขกุญแจเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้แต่มันก็เป็นครั้งแรกอีกเช่นเคยที่จิตใจอันร้อนระอุมันกลับเปลี่ยนเป็นธารน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่เย็นยะเยือกไม่มีความร้อนแผดเผา
ลูกกุญแจที่มีการบอกอย่างชัดเจนว่าเป็นสำหรับห้องสองหนึ่งสองถูกไขได้สำเร็จอย่างเรียบร้อยจนกระทั่งเท้าใหญ่ค่อยๆ ก้าวเข้าห้องที่มีอากาศด้านในร้อนอยู่ไม่น้อยสำหรับตัวเขาเองซึ่งอุณหภูมิที่ถูกตั้งไว้คือยี่สิบสี่องศามันเป็นบรรยากาศที่ร้อนมากสำหรับเขาแต่คงหนาวสำหรับร่างเล็กที่นอนขดอยู่ภายใต้ผ้าห่มสีขาวผ่องมีแค่ศีรษะเท่านั้นที่พ้นจากผ้าผืนใหญ่ มันมิดชิดมากจนผมคิดในใจว่านอนแบบนี้เอาไปปล่อยไว้ขั้วโลกเหนือน่าจะดีไม่น้อย
ใบหน้าที่หลับพริ้มอย่างมีความสุขไร้การถูกรบกวนจากสิ่งใดๆ ทั้งสิ้นแต่ทว่ามันกับมีสิ่งที่ผมไม่ค่อยชอบใจนักนั้นก็คือคราบน้ำตาที่แห้งกรังอยู่ตรงใบหน้าเรียวขาว สะโพกใหญ
