บทที่14
รอยยิ้มหวานหยดย้อยเต็มดวงหน้า ในดวงตามีน้ำตาคลอหน่วยเล็กน้อย ร่างบางมองบุรุษที่เดินเข้ามาภายในงานชมบุปผาด้วยความดีใจ ราวกับรอวันเวลานี้มาเนิ่นนาน ราวกับรอคนที่เดินทางรอนแรมจากบ้านไปนานได้กลับมาพบกันอีกครั้ง แทบอยากจะโผทั้งร่างเข้าไปโอบกอดบุรุษคนนั้นเอาไว้แนบกายไม่ให้ห่างหายจากไปไหนอีก ความดีใจที่ได้พบชายหนุ่มฉายออกมาผ่านใบหน้ากระจ่างใสชัดเจน แต่ก็สำนึกได้ว่านางกับเขาเป็นเพียงคนแปลกหน้ากันเท่านั้น
“แม่ทัพซ่งเชิญนั่ง” เจ้าเมืองผายมือให้ แม่ทัพซ่งเว่ยหลงที่เพิ่งมาถึงงาน หยางไท่จงจัดงานชมบุปผาที่จวนเจ้าเมือง เพื่อเปิดโอกาสให้หยางจื่อได้ทำความรู้จักกับแม่ทัพ เห็นแววตาวูบไหวแม้เพียงเล็กน้อย แต่เป็นปฏิกิริยาครั้งแรกที่เขาเห็นจากบุรุษชายชาติทหารคนนี้ ไม่ว่าเขาจะหาหมากตัวใดมาหลอกล่อ ก็ไม่เคยทำให้คนผู้นี้เอนเอียงมาได้ ผู้เฒ่าซ่อนรอยยิ้มกริ่มเอาไว้
หยางจื่อเมื่อได้ยินหยางไท่จงเรียกชื่อบุร
