บทที่1
600 คำ
บทที่1 ⚠️ Trigger Warning มีเนื้อหาอ่อนไหว suicidal thoght, depression โรคซึมเศร้า/มีอาการซึมเศร้า
พ่อแม่รังแกฉัน สำหรับนาเดียนั้นไม่เกินจริงเลย คุณหนูลูกสาวคนเดียวของหยางเว่ย เจ้าของสัมปทานโรงแรมและรังนกของเกาะแห่งหนึ่งในประเทศไทย ไม่ว่าเธอจะทำอะไรบิดาและมารดาล้วนตามใจ ชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม่ มีเพียงอย่างเดียวที่ไม่ตามใจคือ ห้ามไปไหนมาไหนคนเดียว ต้องมีพี่เลี้ยงและบอดี้การ์ดตามติดดังเงา ซึ่งตัวเธอเองนั้นก็ชิน เพราะตั้งแต่รู้สึกตัวจากอุบัติเหตุก็ถูกปฎิบัติแบบนี้ ราวกับว่าที่ผ่านมาก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุก็มีคนคอยดูอยู่ไม่ห่างตลอดเวลา
แต่สำหรับพนักงานที่เกาะและคนในเกาะแล้วกลับรู้สึกว่า หยางเว่ยโอ๋ลูกสาวจนเกินไป แต่อย่างว่าล่ะ คนมีเงินชอบทำอะไรโอเวอร์
แม้นาเดียจะยังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่แต่ก็มาช่วยงานที่โรงแรมเสมอเพราะเบื่อที่จะอยู่บ้านเฉย วันๆเอาแต่เรียนๆๆ ตอนนี้เธออายุ 22 แล้ว แต่ยังเรียนมหาวิทยาลัยไม่จบ คนอื่นจึงมักจะดูแคลนเธอเสมอว่าถูกบิดามาราตามใจคนเสียคน ใครจะรู้ว่าแทนจริงแล้ว เธอใช้เวลาเพียง 2 ปี เริ่มหัด พูด อ่าน เขียนทั้งภาษาไทยและอังกฤษ เรียนหลักสูตรพื้นฐานจนสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้และปีนี้ก็เป็นปีสุดท้ายแล้ว
พนักงานที่ทำงานที่โรงแรม มักจะนินทาลับหลังตลอดว่าลูกสาวเจ้าของโรงแรมโคตรหยิ่ง อย่าเดินเข้าไปทักหากไม่มีความจำเป็น ไม่งั้นโดนมองจิกถึงกระดูก โคตรเกลียดเลยใบหน้าเชิดๆคอตั้งตลอดเวลานั้น เวลามองใครก็มองด้วยหางตา หากใครทำอะไรผิดก็มักจะว่าตรงๆแรงๆ จนพนักงานแอบตั้งฉายาเธอว่า’นางมารร้าย’
นาเดียเองก็ไม่ได้อยากทำให้ใครไม่ชอบ แต่สกิวการเข้าสังคมของเธอคือ ศูนย์ ไข่ใบโตๆเลย เหตุเพราะ
เธอทานยาต้านโรคซึมเศร้า ยานั้นกดประสาทให้เธอหน้านิ่ง เหม่อลอยในบางครั้ง ไม่ได้อยากจะโทษว่าเป็นสาเหตุจากโรค แต่เพราะมันคือเหตุผลเดียวที่คิดออก
อาการนี้เริ่มเป็นมาตั้งแต่เธอฟื้นจากอุบัติเหตุ เธอเดินทางตามบิดามารดาที่มาทำธุรกิจสัมปทานโรงแรมที่เกาะแห่งหนึ่งในประเทศไทย ระหว่างที่เดินทางมาครอบครัวของเธอประสบอุบัติเหตุ ป๊ากับม๊าบาดเจ็บเล็กน้อย ส่วนเธอนั้นได้รับการกระทบกระเทือนที่ศีรษะ จนทำให้ความจำหายไปไม่เหลืออะไรเลย ขนาดตอนที่ฟื้นขึ้นมายังจำบิดามารดาของตัวเองไม่ได้ อยู่โรงพยาบาลนานนับเดือนก็ยังจำอะไรไม่ได้ บิดามารดาจึงอยากให้เธอไม่ต้องสนใจความทรงจำเก่าๆ และสร้างความทรงจำใหม่ๆขึ้นมาแทน ตอนนั้นเธออายุเพียง 17 ปี ต้องฝึกอ่านเขียนและฝึกพูดภาษาไทย ทักษะต่างๆก็ต้องเรียนรู้ใหม่ การศึกษาก็ต้องให้ครูมาสอนที่บ้านและสอบเทียบเอา
เธอเข้ากับคนลำบาก ไม่รู้ว่าเพราะโรคที่เป็นหรือนิสัยตั้งแต่กำเนิด บางครั้งก็แอบรู้สึกเหมือนไม่ใช่คนบนโลกนี้ อยากกลับยังที่เดิม แต่ที่ที่ว่านั้นคือที่ไหนกันล่ะ หรือจะเป็นโลกหลังความตาย แต่เธอไม่เคยคิดฆ่าตัวตายเลยซักครั้งน่ะ แค่รู้สึกว่าตัวเองนั้นจางราวกลับไม่มีตัวตนบนโลกนี้เท่านั้น แค่เริ่มคิดก็ปวดหัวจนต้องหยิบยาแก้ปวดในกระเป๋าออกมากิน
- ผู้เขียน
