“แม่ทัพโฮ่ว ช่วยเหลือผู้อื่น นับเป็นกุศลอันแรงกล้า และเฉิงฮูหยินคือสตรีที่เราทั้งคู่มิอาจเพิกเฉยเรื่องของนางได้ ตัวท่านย่อมรู้เรื่องนี้ดีแก่ใจ”
ปลายประโยคของขันทีหนุ่ม ทำให้ซานเกอหัวเราะหึๆ ๆ ในลำคอ และเขาเชื่อว่า โลกนี้หาใช่มีความบังเอิญ ซึ่งในมิช้าเมื่อเขาพบลู่ซินเหว่ย ฐานะที่แท้จริงนางย่อมเปิดเผย กระนั้นสถานะของเขากับนาง ก็มิอาจเปลี่ยนแปลง ซึ่งก็คือเป็นสามีภรรยากัน แม้ทั้งคู่ยังไม่ดื่มเหล้ามงคล หรือกราบไหว้ฟ้าดิน แต่โจรสลัดเช่นเขา มิถือธรรมเนียมใดๆ ขอเพียงแค่กายแนบสนิท และสองใจเชื่อมโยงถึงกัน เท่านี้ก็ร่วมทุกข์และสุข ตราบชั่วฟ้าดินสลายแล้ว
ลู่ซินเหว่ยนั่งๆ นอนๆ อยู่ที่ถ้ำแห่งนี้ อย่างเบื่อหน่าย ขณะเดียวกัน นกพิราบสื่อสารของนางทำงานได้ดี ส่วนข่าวต่างๆ ที่ควรได้รับ อาจล่าช้าไปบ้าง นั่นเป็นเพราะสภาพอากาศไม่ปกติ
และยามบ่ายวันนี้ นางรู้สึกหิวผิดปกติ ปลาที่หามาได้ตอนเช้าเผาไฟกินหมดไปแล้
