เวลาเหมือนผ่านไปเชื่องช้าเหลือเกิน และหัวใจของซานเกอ เจ็บแปลบ เขาเกิดความเครียด พร้อมกับโมโหร้ายจนใครก็เข้าหน้าไม่ติด
ซานเกอกวาดทุกอย่างบนโต๊ะอาหารลงไปบนพื้น นับแต่กลับถึงเกาะเผิงหนาน จนป่านนี้เป็นวันที่สองแล้วที่ลู่ซินเหว่ยตกน้ำที่ท่าเทียบเรือ หากยังไม่หานางไม่พบ
คราแรกมั่นใจว่านางล้อเขาเล่น กระโดดลงน้ำแล้วคงโผล่พ้นน้ำมาให้เห็นเร็วไว แต่ยามนี้ เวลาผ่านไปนานเกิน ยังไม่มีใครพบหญิงสาว ตัวเขาก็ลงไปตามหาเช่นกัน ทว่าสุขภาพภายหลังนี้ เขาได้รับบาดเจ็บหนักจากการวางยาพิษ จึงไม่อาจกลั้นหายใจใต้ผิวน้ำในนานเช่นเมื่อหลายปีก่อน แต่หากเป็นการสู้รบ ด้วยดาบ ขี่ม้า หรือใช้เรือรบสั่งการ บุรุษผู้นี้มิเคยหวาดหวั่น
ฝ่ายคนของเขาต่างยืนก้มหน้าหลบสายตา กระทั่งเขาส่งเสียงเข้มๆ ขึ้น
“ถิงถิง... บอกสิ่งใดเจ้าบ้างหรือไม่” เขาหันไปถามเสิ่นฉุน
“อย่างที่รายงานเจ้าเกาะเสมอ สตรีผู้นี้หากว่าไป ในบางครั้งนางไม่เหมือ
