‘หึ เธอจะเชื่อไม่เชื่อมันก็ขึ้นอยู่ที่เธอ แต่ที่แน่ๆ คืนนี้…เธอเตรียมตัวขึ้นฉันได้เลย’
ประโยคนั้นของอลันทำให้ใบหน้าหวานละมุนร้อนผ่าว หญิงสาวยืนมองมาเฟียหนุ่มตาปริบๆ หัวใจเริ่มค่อยๆ เต้นแรงขึ้นมาอัตโนมัติ
จะมีวันไหนไหมที่เขาไม่ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง…
“บอกเพื่อนของเธอซะ ว่าเธอขอตัวกลับก่อน”
“แต่งานเลี้ยงยังไม่จบเลยนะคะ จะกลับก่อนได้ยังไง”
มาเฟียหนุ่มไม่พูดแต่กลับใช้สายตาจ้องมองเบลินดาเชิงกดดันอย่างนิ่งๆ และนั่นทำให้หญิงสาวเริ่มหวาดกลัว เพราะทุกครั้งที่อลันมองด้วยแววตาแบบนี้และเงียบไป มักมีบางอย่างตามมาเสมอ
“เบย์…”
“จะพูดเองหรือให้พูดลากเธอออกไปพูดต่อหน้าเพื่อนของเธอ? มีสองทางให้เลือก เลือกเอา”
คิดไว้ไม่มีผิดว่าอลันต้องใช้ไม้นี้มาข่มขู่ สุดท้ายแล้วต้องจำยอมทำตามที่เขาบอกอย่างไม่มีทางเลือก เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาต่อสายหาหมั่นโถวเพื่อขอกลับก่อน โดยมีเขาคอยยืนมองไม่คลาดสายตา
เธอยืนคุยกับ
