9 ตัวตนอลัน
1769 คำ
ร่างกายเธอแข็งทื่อ สายตาเหลือบมองปลายกระบอกปืนที่จากเดิมจ่ออยู่หน้าท้อง ทว่าตอนนี้กลับถูกอลันเลื่อนขึ้นมาจนปลายกระบอกปืนหยุดอยู่ตรงคาง เขาใช้วัตถุอันตรายเชยคางเธอขึ้นให้สบตาด้วย
มาเฟียหนุ่มจ้องมองดวงตากลมโตคู่สวยซึ่งเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ริมฝีปากหยักได้รูปกระตุกยิ้มเล็กๆ ยิ่งเห็นคนตรงหน้าหวาดกลัวมากเท่าไร ยิ่งอยากแกล้งให้กลัวมากขึ้นเท่านั้น
“กลัว?”
“….” เธอพยักหน้าแทนการขยับเรียวปากพูด ยอมรับว่ากลัว คราบชายหนุ่มเมื่อหลายปีก่อนที่เธอเคยรู้จัก ปัจจุบันกลับกลายเป็นอีกคนที่ไม่คุ้นเคย
“ถ้าไม่อยากโดนลูกกระสุนของปืนกระบอกนี้ฝังในร่างกาย…” ใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนเข้าไปใกล้เบลินดาจนริมฝีปากเสมอกับใบหูขาวสะอาด ก่อนจะเอื้อนเอ่ยอีกประโยคออกมาด้วยโทนเสียงเย็นเยียบ “ก็อย่าปากมาก”
นัยน์ตาดำขลับเคลื่อนมาสบตากับเบลินดาอีกครั้ง ระยะใกล้ประชันชิดทำให้หญิงสาวรู้สึกใจสั่น นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาอยู่ใกล้ขนาดนี้ และก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทำให้หัวใจของเธอ…ไหววูบ
“พี่อลันคงทำเรื่องแบบนี้จนชินแล้วใช่ไหมคะ”
“หึ เธอกำลังหวังคำตอบแบบไหนจากฉันอยู่ล่ะ”
“เปล่าค่ะ เบย์แค่อยากรู้เฉยๆ” คาดไม่ถึงเหมือนกันว่าผู้ชายที่เคยรู้จักในวันวาน วันนี้จะกลับกลายเป็นปีศาจไร้หัวใจ ฆ่าคนโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไร
ทำไมเขาถึงโหดเหี้ยมขนาดนี้…
“แล้วเรื่องข้อเสนอของฉัน เธอไม่สนใจเหรอ?”
“ไม่ค่ะ” เธอตอบอย่างไม่ลังเล ความน่ากลัวของเขาทำให้เธอไม่อยากเข้าใกล้ แม้จะเคยหลงรัก แต่พอได้เห็นอีกมุมของเขา กลับทำให้เริ่มลังเลว่าควรรักเขาต่อหรือตัดใจดี
อลันและเธอแตกต่างกันราวกับแม่เหล็กคนละขั้ว เธอเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาไม่มีอะไร ส่วนเขาเปรียบเสมือนปีศาจร้ายในคราบเจ้าชายแถมยังเพียบพร้อมไปหมดทุกอย่าง
ตัวตนอลันเริ่มทำให้เธอไม่อยากถลำลึกความรู้สึกตัวเองไปมากกว่านี้ ถึงจะรักมากแค่ไหน แต่ในเมื่อเขาคือคนไม่ดี เธอก็ควรพอแค่นี้…
“มีผู้หญิงตั้งหลายคนอยากเป็นผู้หญิงที่มอบความสุขให้ฉันบนเตียง แต่ทำไมเธอถึงปฏิเสธข้อเสนอของฉัน?”
“เบย์ไม่คิดว่าพี่อลันจะเป็นคนแบบนี้”
“เธอวาดฝันฉันไว้แบบไหนล่ะสาวน้อย”
เธอไม่ได้วาดฝันเขาไว้แบบไหน แต่เพียงแค่ไม่เคยเห็นอีกมุมนึงของเขาเท่านั้น อีกมุมของเขาช่างดูน่ากลัวและโหดเหี้ยมเกินคน
“นายครับ ให้พวกเราจัดการมันเลยไหมครับ”
“อืม จัดการให้เรียบร้อย” อลันหันไปตอบลูกน้องที่เดินเข้ามาถามว่าให้จัดการร่างไร้วิญญาณของลูกหนี้เลยไหม
“พี่อลันไม่รู้สึกผิดกับเรื่องที่ทำลงไปหน่อยเหรอคะ”
“ทำไมต้องรู้สึกผิด?”
คำตอบของอลันทำให้เบลินดารู้แล้วว่าเขาไม่มีหัวใจ
“พี่อลันคงทำเรื่องแบบนี้จนกลายเป็นความเคยชินไปแล้วจริงๆ สินะ”
“ฉันทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ นี่แค่ส่วนหนึ่งของฉัน ถ้าเธอได้รู้จักฉันมากกว่านี้ เธอจะไม่กล้าเข้าใกล้ฉันเลย”
“….” เธอมองรอยยิ้มแสยะบนใบหน้าหล่อเหลาของเขาโดยไม่พูดอะไรตอบโต้ เขาผละตัวออกจากเธอแล้วตวัดเท้าเดินออกไปพร้อมชายฉกรรจ์ ทิ้งให้เธอยืนนิ่งอึ้งและทำอะไรไม่ถูกอยู่คนเดียว
เบลินดาพาตัวเองเดินออกไปจากตรงนี้เพื่อทำงานต่อ โดยที่ภาพของชายคนนั้นและเสียงปืนจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ยังคงลอยวนเวียนในหัวไม่หายไป พยายามทำตัวให้เป็นปกติเพื่อไม่สร้างพิรุธให้คนรอบข้างสงสัย
“เบย์”
“คะพี่มาร์ค” เธอแอบสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อพี่มาร์คเดินเข้ามาสะกิดเธอที่กำลังเช็ดทำความสะอาดโต๊ะในอาการเหม่อลอย
“เบย์รู้จักคุณอลันไหม”
“อลัน?” คงไม่ใช่อลันเดียวกับที่เธอเพิ่งเห็นเขาปลิดชีพคนไปก่อนหน้านี้หรอกนะใช่ไหม
“คนหล่อๆ ที่มีลูกน้องเดินตามประกบตลอดอะ รู้จักไหม”
“ทะ…ทำไมเหรอคะ?”
“พี่มิลแกถามหาน่ะ บอกว่ามีเรื่องสำคัญอยากคุย”
“พี่มิลรู้จักคนชื่ออลันด้วยเหรอคะ”
“รู้จักสิ สองคนนี้สนิทกันมากเลยนะ”
“จริงเหรอคะ?” ไม่คิดเลยว่าพี่มิลจะไปสนิทกับคนอันตรายอย่างพี่อลัน
“ก็ใช่น่ะสิ เบย์เป็นคนใกล้ตัวพี่มิลไม่รู้เรื่องนี้ได้ยังไง แต่ก็ไม่แปลกหรอก เพราะพี่มิลแกไม่ชอบเปิดเผยเรื่องส่วนตัวกับใคร”
“เบย์ถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ” พี่มาร์คคือเลขาส่วนตัวของพี่มิล น่าจะรู้เรื่องพี่อลันมามากพอสมควร
“อะไรเหรอ?”
“พี่มาร์ครู้จักผู้ชายอลันดีแค่ไหนเหรอคะ?”
“ก็ไม่มากนะ แต่มองเผินๆ คุณอลันดูเป็นผู้ชายเย็นชา นิ่ง และสุขุม แต่เท่าที่พี่รู้ อย่ามองแค่ภายนอกอย่าเดียว เพราะคุณอลันอะ…อันตรายกว่าที่คิด”
“….”
“คุณอลันเป็นลูกชายคุณออสตินและคุณพระพาย คุณอลันเกิดในครอบครัวเชื้อสายมาเฟียเก่าแก่ เพื่อนสนิทสามคนก็เป็นมาเฟียเหมือนกัน แก๊งนี้อันตรายมาก ทางที่ดีให้ดีอย่าเข้าไปยุ่งด้วยดีกว่า”
“ทำไมเหรอคะ?”
“ถ้าเป็นผู้หญิง แก๊งนี้เขาอินแค่เรื่องบนเตียงแต่ไม่เน้นผูกมัดใครไว้ด้วยความรัก ส่วนถ้าเป็นผู้ชายแล้วไปยุ่งด้วย…จุดจบคือตายสถานเดียว”
“เขาฆ่าคนเป็นปกติอยู่แล้วเหรอคะ?”
“หึ ไปเห็นอะไรมาล่ะถึงได้อยากรู้เรื่องคุณอลันมากขนาดนี้”
“เปล่าค่ะ…” เธอไม่กล้าบอกตรงๆ ว่าเห็นอลันฆ่าคน เพราะเขาเพิ่งขู่เธอไปหยกๆ
“มันเป็นเรื่องปกติสำหรับมาเฟียอย่างเขา แต่สำหรับคนธรรมดาแบบเรา ถือว่าเป็นเรื่องไม่ปกติ”
“….”
“พี่ไปหาพี่มิลก่อนนะ ปล่อยเจ๊แกรอนานเดี๋ยววีนอีก”
“ค่ะ” เธอตอบรับสั้นๆ ก่อนจะหันกลับมาเช็ดทำความสะอาดโต๊ะตรงหน้าต่อให้เสร็จ ระหว่างนั้นพลางคิดตามคำพูดของพี่มาร์ค
บางทีอาจจริงอย่างที่พี่มาร์คบอก สำหรับอลันเรื่องนี้ถือเป็นเรื่องปกติ ทว่าสำหรับคนธรรมดาแบบเธอ…ถือเป็นเรื่องที่ไม่ปกติ
หลายชั่วโมงต่อมา
เบลินดาเดินออกมาจากไนต์คลับหลังจากเลิกงานเพื่อโบกแท็กซี่เตรียมกลับบ้าน ตอนนี้เป็นเวลาเกือบหกทุ่ม ระหว่างเดินรอ เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเล่นและตอบแชตเพื่อนสนิท
“วี้ดวิ้ว~ มายืนทำอะไรตรงนี้จ๊ะคนสวย” เสียงผู้ชายที่ดังขึ้นทำให้เบลินดาละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์พลันไปมอง
“ยืนคนเดียวเหงาแย่ ถ้าอย่างนั้นให้พี่สองคนยืนรอเป็นเพื่อนดีไหม?”
“มะ…ไม่เป็นไรค่ะ” เธอพูดพร้อมขยับร่างกายออกห่างจากชายทั้งสองคนด้วยความหวาดกลัว ทว่าก็ยังถูกพวกเขาเดินไล่ต้อนตามมา
สายตาหื่นกระหายของชายทั้งสองทำให้เธอเริ่มใจคอไม่ดี ก่อนที่เธอจะตัดสินใจหมุนตัวเพื่อเตรียมวิ่ง แต่ทว่าร่างกายกลับปะทะเข้ากับใครบางคนที่อยู่ข้างหลังเสียก่อน
ปึก!
“อ๊ะ!” แรงกระแทกรุนแรงทำให้เธอเซออกห่างจนเกือบล้มลงพื้น โชคดีที่เจ้าของร่างกายกำยำคว้าเอวบางเธอเอาไว้
ใบหน้าหล่อเหลาและแววตาเย็นชาคุ้นเคยสะท้อนเข้ามาในนัยน์ตาสีสวย พอรู้ว่าเขาคือใครหัวใจดวงน้อยก็กระตุกวูบทันที
“พี่อลัน…” คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเขา พอเขาปล่อยเธอเป็นอิสระ ก็รีบวิ่งไปหลบข้างหลังเขาอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ว่าอะไรสั่งให้เธอทำแบบนี้ ทั้งที่เขาอันตรายกว่าชายทั้งสองคน แต่ก็ยังเลือกหลบอยู่ข้างหลังของเขา
“….” อลันเหลือบสายตามองมือเล็กที่จับแขนตัวเองเอาไว้ไม่แน่นมาก ก่อนจะดึงสายตาไปมองชายสองคนตรงหน้า
“เด็กของคุณอลันเหรอครับ”
“แล้วยังไง?”
“พะ…พวกผมสองคนไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นเด็กของคุณอลัน พวกเราขอโทษจริงๆ ครับ”
เธอเงยหน้าขึ้นมามองอลัน เพียงแค่เขาปรากฏตัว ก็สามารถทำให้ชายทั้งคนกลัวได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ เชื่อแล้วว่าเขาคือบุคคลอันตรายที่ไม่ควรเข้าใกล้
“ไอ้คิว”
“ครับนาย”
“เอาพวกมันสองคนไปกำจัด” เขาออกคำสั่งกับลูกน้องคนสนิท ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป
เบลินดายังคงอึ้งกับสิ่งที่อลันเอื้อนเอ่ยออกมา เมื่อได้สติเธอจึงรีบเดินตามเขามาติดๆ มือเล็กเอื้อมไปจับแขน การกระทำของหญิงสาวทำให้มาเฟียหนุ่มหยุดชะงักแล้วหมุนตัวกลับมามอง
“จะกำจัดพวกเขาสองคนยังไงเหรอคะ แบบเดียวกับผู้ชายคนนั้นไหม?”
“สงสารพวกมันเหรอ?”
“เบย์ไม่เหมือนกับพี่อลัน มันผิดด้วยเหรอคะที่เบย์จะมีความรู้สึก แต่พี่อลัน…ไม่เคยมี”
“หึ ความรู้สึกมันมีทุกคนนั่นแหละ อยู่ที่ว่าจะรู้สึกแบบไหนมากกว่า” อลันตอบกลับเบลินดาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แววตายังคงอัดแน่นไปด้วยความเย็นชา
“พี่อลันอาจจะอยู่ในจุดที่ทำอะไรแบบนี้จนชินแล้ว แต่พี่อลันไม่มีสิทธิ์ไปลิขิตชะตาชีวิตของใคร”
“ทำไมฉันจะลิขิตชะตาชีวิตของใครไม่ได้ อย่าว่าแต่คนอื่นเลย เธอ…ฉันก็สามารถลิขิตชีวิตของเธอได้เหมือนกัน”
“….” เธอมองเขาด้วยความผิดหวัง นี่น่ะเหรอผู้ชายที่ครั้งนึงเคยเผลอรักไปจนหมดหัวใจ ที่แท้…ก็ซาตานในคราบเจ้าชายนี่เอง
“ทำไมถึงมองฉันด้วยแววตาที่ผิดหวังขนาดนั้น?”
“ไม่มีอะไรค่ะ”
“กำลังวาดฝันฉันไว้แบบไหนอยู่เหรอ…เบลินดา”
น้ำเสียงเย็นเยียบที่เปล่งชื่อเธอที่หลุดออกมาพลอยทำให้เธอรู้สึกเสียวสันหลังวาบ เป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยชื่อของเธอ
“ถ้าเธออยากรู้จักตัวตนของเธอมากกว่านี้…ก็ได้นะ”
ริมฝีปากหยักได้รูปเหยียดยิ้ม หากแต่แววตาคมเข้มยังคงเต็มไปด้วยความเย็นชาเช่นเดิม เบลินดามองตามแผ่นหลังกว้างของอลันที่เดินออกไปด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ประเดประดังเข้ามา
นี่น่ะเหรอ…รุ่นพี่ที่เธอรอคอยมานานหลายปี เขาเปลี่ยนไปมากหรือเพราะนี่คือตัวตนที่แท้จริงของเขา
- ผู้เขียน
