7 ข้อเสนอของอลัน
1551 คำ
“อื้อ…” เสียงในลำคอดังเล็ดลอดออกมาแผ่วเบาท่ามกลางไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศของโรมแรมหรูระดับห้าดาว แพขนตางอนกะพือไปมาถี่ๆ ก่อนที่เปลือกตาจะเริ่มเปิดออกปรากฏนัยน์ตาสีน้ำตาลหวานละมุน
เบลินดากวาดสายตามองไปรอบห้องสี่เหลี่ยม ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนยังคงลอยวนเวียนในหัวไม่หายไปไหน กว่าอลันจะยอมให้เธอพักแสงอาทิตย์แรกของเช้าวันใหม่ก็กระจายไปทั่วมหานครแล้ว
ความสวยงามตรงกลางกายปวดระบมทำให้เธอไม่กล้าขยับเขยื้อนร่างกายไปไหน เธอฝืนความเจ็บปวดประคองร่างบอบช้ำขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง จู่ๆ ในหัวก็เริ่มตั้งคำถามขึ้นมาว่า เขาหายไปไหน…
แกร๊ก
ความสงสัยหายไปเมื่อประตูห้องน้ำถูกเปิดออก อลันเดินออกมาในสภาพสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยในโทนสีดำทั้งตัว สายตาคมเข้มจ้องมองหญิงสาวที่นั่งมองตัวเองอยู่
“เลขบัญชีธนาคารอะไร”
“….” เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันเมื่อเขาเอ่ยถามหมายเลขบัญชีธนาคาร สายตาหลุบจากใบหน้าของเขามามองมือเล็กตัวเองที่กำลังบีบกันแน่น
ทำไมนะ…ทำไมต้องเป็นเขา
เธอเฝ้าถามตัวเองเสมอว่าทำไมต้องเป็นอลัน หากเขาไม่ใช่แขกวีไอพี เธอคงรู้สึกสบายใจมากกว่านี้
“ถามว่าเลขบัญชีอะไร” เขาเอ่ยถามเบลินดาอีกครั้งพร้อมกับเดินตรงไปหาเธอที่เอาแต่นิ่งเงียบ “พิมพ์มา”
เบลินดารับโทรศัพท์จากอลันมาพิมพ์หมายเลขบัญชีธนาคารของตัวเอง หลังจากนั้นจึงยื่นกลับไปให้อีกฝ่าย ไม่นานนักเสียงแจ้งเตือนของโทรศัพท์หญิงสาวก็ดังขึ้น
“ดูจำนวนเงินซะว่ามันคุ้มค่าเหนื่อยของเธอเมื่อคืนรึเปล่า” เขาพูดแล้วยื่นกระเป๋าสะพายที่เพิ่งเดินไปหยิบมาให้เบลินดาเช็กยอดเงินที่เขาโอนเข้าบัญชีธนาคาร
หญิงสาวรับกระเป๋าสะพายของตัวเองมาแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาเช็กยอดเงินที่อลันโอนเข้า ดวงตาคู่สวยเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่อเห็นยอดเงิน
“มะ…มากไปรึเปล่าคะ”
“มากไปเหรอ?”
“มันมากเกินไปค่ะ เบย์ไม่ได้เรียกราคานี้ ทำไมต้องโอนมาเยอะขนาดนี้ด้วยคะ”
“ค่าเหนื่อยเธอไง”
“เบย์ไม่ได้ต้องการค่าเหนื่อยหรือค่าอะไร เอาเลขบัญชีพี่อลันมา เดี๋ยวเบย์โอนเงินคืน”
“ตัวเลขนี้มันไม่น่าพึงพอใจสำหรับเธอเหรอ?” อลันเลิกคิ้วสูงขึ้นถามเบลินดา
“เบย์ไม่ได้ต้องการตัวเลขนี้ เบย์ต้องการตัวเลขที่เราสองคนตกลงกันไว้ตั้งแต่แรกต่างหาก”
“คิดซะว่ามันเป็นทิปก็แล้วกัน”
เมื่อพูดจบ อลันหมุนตัวแล้วเดินออกไป เบลินดาเห็นดังนั้นจึงผลุนผลันลุกจากเตียงเพื่อเดินตามเขาโดยลืมไปว่าร่างกายของตัวเองยังบอบช้ำอยู่
“พี่…ว้าย!!” เธอร้องเสียงหลง ทันทีที่เริ่มก้าวเท้าเดินตามอลัน ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงก็ล้มลงกับพื้น
เสียงร้องของหญิงสาวทำให้อลันหันกลับมามอง มาเฟียหนุ่มมองเบลินดาที่นั่งกองกับพื้นโดยมีผ้าห่มคลุมร่างกายเปลือยเปล่าเอาไว้ ลมหายใจอุ่นถูกทอดถอนออกมาเบาๆ ด้วยความเอือมระอา ก่อนจะเดินกลับไปหาหญิงสาว
“พะ…พี่อลันจะทำอะไรคะ” เธอเอ่ยถามเขาเสียงสั่น อยู่ดีๆ เขาก็ช้อนร่างเธอขึ้นในท่าเจ้าสาว การกระทำนี้ของเขาทำให้หัวใจที่นิ่งสงบค่อยๆ เต้นแรง
อลันไม่ตอบคำถามนั้นของเบลินดา แต่กลับวางร่างบางลงเตียงนอน เมื่อคืนเขาคงรุนแรงกับเธอมาก ไม่อย่างนั้นร่างกายคงไม่บอบช้ำขนาดนี้ รอยต่างๆ บนร่างเธอเกิดจากฝีมือเขาทั้งนั้น
“พี่อลันเอาเงินนอกเหนือจากที่เบย์เรียกไว้คืนไปเถอะนะคะ”
“บอกแล้วไง ว่าคิดซะว่ามันคือทิป”
“แต่มันมากเกินไป” เธอรู้ว่าฐานะเขาดี เงินแค่นี้อาจน้อยนิดสำหรับเขา หากแต่มันมากมายสำหรับคนอย่างเธอ “เบย์ต้องการแค่จำนวนที่เรียกไปจริงๆ”
“ห้าหมื่นน่ะเหรอ?”
“ค่ะ เบย์ต้องการแค่นั้น”
“….” อลันมองเบลินดานิ่งๆ พลางครุ่นคิดบางอย่างในใจ ถ้าหากเป็นผู้หญิงคนอื่นคงตาลุกวาวกับจำนวนเงินที่เขาโอนเข้าบัญชี ทว่ากลับไม่ใช่สำหรับผู้หญิงคนนี้
“บอกเลขบัญชีพี่อลันมาให้เบย์เถอะนะคะ”
“เมื่อใดก็ตามที่เงินออกจากบัญชีฉันไปแล้ว…ฉันไม่รับคืนทุกกรณี”
“แต่นี่มันมาก…”
“ถ้าเธออยากชดใช้คืน ก็ใช้อย่างอื่นจ่ายแทนเงินสิ”
นัยน์ตาดำขลับจุดประกายความร้ายกาจออกมาในตอนพูดประโยคนั้น เบลินดาทำหน้างุนงง ไม่เข้าใจว่าอลันต้องการสื่อถึงเรื่องอะไร
“ใช้อะไรจ่ายแทนเหรอคะ?”
“ร่างกายของเธอไง…”
พอรู้ความหมายโดยนัยที่ซ่อนไว้ในประโยคนั้นของเขา ใบหน้าเธอก็ร้อนเห่อขึ้น มิหนำซ้ำหัวใจยังเต้นแรงขึ้นจากเดิม
“ถ้าอยากจ่ายเงินคืนฉัน ก็จ่ายเป็นร่างกายของเธอแทน”
“ตะ…แต่ในกฎบอกไว้ว่าห้ามนอนกับคนเดิม”
“ไม่รู้จักคำว่านอกรอบเหรอ?”
“เบย์…” เธออึกอัก เพราะไม่รู้ว่าควรตอบกลับอลันไปด้วยคำตอบแบบไหนดี
“บางที ถ้าเธอยอมเลิกทำงานในเว็บไซต์นี้แล้วมาบำเรอฉันแทน เธออาจจะได้มากกว่านี้หลายเท่า”
อลันเชยคางเบลินดาขึ้นให้มองหน้าตัวเอง พลางขยับเรียวปากหยักเอื้อนเอ่ยประโยคนั้นออกมา ผู้หญิงคนนี้มีอะไรหลายอย่างที่น่าสนใจ ทำให้เขาอยากได้มาเป็นของเล่นแก้เบื่อบนเตียง
“….”
“ว่ายังไง ไม่สนใจข้อเสนอของฉันเหรอ?”
“มะ…ไม่รู้ค่ะ” คำตอบของเธออาจทำให้เขาขุ่นเคืองใจ เธออยากอยู่ใกล้ชิดกับเขา แต่ต้องไม่ใช่ด้วยวิธีนี้
ลำพังแค่เรื่องเมื่อคืนก็ทำให้เธออายและกลัวว่าเขาจะมองเธอในแง่ลบแล้ว หากเธอตกลงยอมรับข้อเสนอนั้น เขาคงมองเธอว่าเป็นผู้หญิงที่…ง่าย
“จะทำอะไรคะ” เธอถาม อยู่ดีๆ เขาก็ดันร่างเธอให้นอนราบลงกับเตียงนอน โดยมีร่างหนากำยำของเขาคร่อมไว้ข้างบน
“กลัวเหรอ?”
“กลัวค่ะ” เธอตอบกลับไปอย่างไม่ลังเล ในตอนเขาเคลื่อนใบหน้าหล่อเหลาลงมาใกล้ วินาทีนั้นเธอแทบลืมหายใจไปเลย
เบลินดาเอียงใบหน้าไปอีกทาง ทำให้ปลายจมูกโด่งสันของอลันแนบสัมผัสลงลำคอระหง กลิ่นหอมจากร่างกายหญิงสาวถูกมาเฟียหนุ่มสูดดมเข้าไป
“ไม่สนใจจริงเหรอ?”
“มะ…ไม่ค่ะ” น้ำเสียงเธอเริ่มสั่น สัมผัสจากอลันทำให้เธอรู้สึกไม่เป็นตัวเอง เธอกำลังรักเขา แล้วยิ่งเขามาทำแบบนี้ด้วย…ยิ่งทำให้เธอหวั่นไหวมากขึ้น
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำให้เธอยอมรับข้อเสนอของฉัน”
“..!!!” เธอหันหน้ากลับมาหลังจากอลันเอื้อนเอ่ยประโยคนั้นจบ ดวงตาคู่สวยเบิกโพลงด้วยความตกใจอีกครั้ง เพราะในจังหวะหันกลับมาประจันหน้า ริมฝีปากเธอได้สัมผัสลงกับริมฝีปากหยักได้รูปของเขา “ขอโทษค่ะ”
“หึ…”
“ที่พูดตอนนั้น หมายความว่ายังไงเหรอคะ”
“หมายความตามนั้น”
“เบย์ไม่เข้าใจ” คำพูดกำกวมของเขาทำให้เธอเริ่มงงงวย ยอมรับว่าตอนนี้รู้สึกเกร็งและไม่เป็นตัวเองเล็กน้อย รุ่นพี่ที่เธอแอบรักมานานปลายปี อยู่ใกล้เพียงแค่ไม่กี่เมตรขนาดนี้ ใครบ้างจะไม่รู้สึกอะไร
“ฉันมีวิธีของฉันก็แล้วกัน” เมื่อพูดจบ เขาหลุบสายตามามองเนินอกอวบอึ๋มตรงหน้า ก่อนจะก้มลงไปขบเม้มหนักๆ จนเกิดเป็นรอยแดงช้ำ
“อ๊ะ!” เธอสะดุ้งตัวขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อถูกอลันทำบางอย่างกับร่างกายของเธออีกครั้ง ริมฝีปากสีระเรื่อเม้มเข้าหากันเพื่อกลั้นเสียงในลำคอ สัมผัสจากเขาพลอยทำให้เธอรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง
“ไปอาบน้ำและแต่งตัวให้เรียบร้อย”
“ทำไมคะ”
“ถ้ายังไม่เลิกตั้งคำถาม ฉันจะจับเธอกระแทกอีกรอบ”
“ก็ได้ค่ะ” เธอจำใจทำตามที่เขาบอกอย่างไม่มีทางเลือก เธอค่อยๆ ดึงร่างกายบอบช้ำขึ้นจากเตียงนอน
สองเท้าเล็กสัมผัสลงพื้นเย็นเฉียบ เบลินดาค่อยๆ ประคองตัวเองขึ้นยืนอย่างยากลำบาก ก่อนจะเดินกะเผลกไปยังห้องน้ำ ทว่าเดินไปได้ไม่กี่ก้าวขาก็เกิดอ่อน โชคดีที่มือควานจับผนังห้องเอาไว้ได้ทัน ทำให้ไม่ล้มลง
อลันมองเบลินดา ก่อนจะเดินเข้าไปช้อนร่างขึ้นในท่าเจ้าสาวอีกครั้ง
พรึ่บ
“ว้าย!!” เธอหวีดร้องด้วยความตกใจ แขนทั้งสองโอบกอดลำคออลันเอาไว้เพื่อกลัวว่าจะตกลงพื้น “จะ…จะทำอะไรเบย์อีกคะ”
“เห็นแล้วมันขัดหูขัดตา” เขาตอบกลับ ก่อนจะตวัดสองเท้าไปยังห้องน้ำแล้ววางเบลินดาลงเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า เขาตวัดสาวตามองเธอที่นั่งมองตาแป๋วมองเขานิ่งๆ “ล้างหน้าและแปรงฟัน”
เบลินดาพยักหน้ารับอย่างง่ายดายโดยมีอลันยืนกอดอกพิงขอบเคาน์เตอร์อยู่ข้างๆ
- ผู้เขียน
