2
1076 คำ
“ผมวะ...ไหว้ล่ะ...ครับ...ยะ...อย่า...อย่าทำผะ...ผมเลย...ผมขะ...ขอโทษ” จุ้ยละล่ำละลักขอความเมตตาจากเมืองแมน รวบรวมกำลังยกมือไหว้อดีตเจ้านายที่เขาเองก็รู้นิสัยดีว่า เป็นอย่างไร
“กูคิดว่า สำเภาก็คงร้องขอมึงเหมือนกัน แล้วมึงให้หรือเปล่าล่ะ มึงรู้ทั้งรู้ว่าสำเภาเป็นยังไง มึงยังทำมันได้ มึงมันชั่วโดยกมลสันดาน คนไม่เหี้ยจริงทำเรื่องแบบนี้ไม่ได้” เมืองแมนเสียงเข้ม สายตาที่มองจุ้ยไม่มีความเมตตาสักนิดเดียว “ถ้ามึงทนไหว มึงก็รอด ถ้าไม่ไหวก็ตายห่าไปซะ ไอ้เดชพามันไป”
“ยะ...อย่าครับ...ผะ...ผมสำ...สำนึกผิด...แล้ว”
จุ้ยพูดไปเลือดก็ทะลักออกไปจากปากไป เนื่องจากเมืองแมนส่งของแถมมาอีกชุดใหญ่ ทว่าเสียงที่เปล่งออกไปไม่อาจทำให้เมืองแมนเปลี่ยนใจได้ จุ้ยถูกเดชากับสมชายลากไปตามผืนทรายไปยังริมชายหาดที่มีเรือเร็วจอดลอยคออยู่
ปลายเท้าของจุ้ยทั้งสองข้างถูกมัดรวบไว้ด้วยเชือกเส้นใหญ่ ปลายเชือกอีกด้านเป็นตะขอเกี่ยวไว้กับเหล็กท้ายเรือเร็ว เมื่อเดชาจัดการจุ้ยเรียบร้อย เขาได้เดินไปขึ้นเรือเร็ว ติดเครื่องยนต์ ทะยานความเร็วออกไปทันที
เมืองแมนนั่งสูบบุหรี่มองดูการลงโทษคนชั่วอย่างสบายอารมณ์บนขอนไม้ใต้ต้นมะพร้าว โดยมีหนุ่มนั่งมองภาพนั้นด้วย ส่วนลูกน้องและคนงานบนเกาะอีกราวยี่สิบชีวิตต่างยืนมองดูจุ้ยที่ถูกเรือเร็วลากอยู่บนทะเลแล้วแทบจะกลืนน้ำลายไม่ลงคอ สมองหวาดกลัวกับความโหดของคนเป็นเจ้านายที่ใครต่างก็รู้ดีว่า ป่าเถื่อนมากแค่ไหน จึงไม่มีใครกล้ายุ่งกับเกาะบ้านไม้ ใครกล้าแหยมมา เจอเมืองแมนจัดการซะหัวหดตดหาย
การลงโทษจุ้ยครั้งนี้ เมืองแมนเลือกใช้วิธีทนได้ก็รอด ทนไม่ได้ก็ตาย จับจุ้ยผูกกับเรือเร็ว แล้วให้เดชาขับเรือออกทะเลในลักษณะวงกลมที่กะยะระเส้นผ่านศูนย์กลางสองร้อยเมตรเป็นจำนวนห้ารอบ หากจุ้ยทนการสำลักน้ำทะเลและทนความเจ็บปวดจากร่างกระแทกผืนน้ำทะเลได้ก็ถือว่ารอด เมืองแมนจะส่งจุ้ยให้ตำรวจจัดการดำเนินคดี แต่ถ้าไม่รอดเมืองแมนก็จะเอาศพของจุ้ยไปเป็นอาหารเสือที่เขาเลี้ยงไว้ในถ้ำ ทิ้งหลักฐานไว้ในท้องเสือ
เดชานำเรือเร็วมาจอดยังจุดเดิม กระโดดลงมายืนในน้ำแล้วเดินไปปลดตะขอ จากนั้นก็ลากร่างจุ้ยที่ตอนนี้พูดได้ว่าสะบักสะบอมขึ้นฝั่ง ก่อนเดินมาหาเจ้านายที่ปาบุหรี่ลงบนพื้นทรายใช้เท้าขยี้เพื่อให้ไฟบุหรี่ดับ
“ร่อแร่ครับนายหัว” เดชารายงาน
“ทิ้งมันไว้ที่นี่ รอดูพรุ่งนี้เช้าถ้ามันตายก็เอาไปให้ไอ้ใหญ่กิน แต่ถ้าไม่ตายมึงก็พามันไปส่งตำรวจ” เมืองแมนสั่ง “ไปกินข้าวกันดีกว่า กูออกแรงกระทืบมันไปเยอะ หิวข้าวฉิบหาย”
พูดจบก็ลุกขึ้นยืนหมุนตัวเดินไปยังโรงครัวที่อยู่ไม่ไกลจากท้ายเกาะมากนัก ไม่คิดแม้แต่จะเดินไปดูจุ้ยที่นอนอยู่กลางแดด เพราะคิดว่าแค่นี้ก็เมตตาปรานีมากพอแล้ว โดยมีลูกน้องและคนงานบนเกาะเดินตามไปเป็นพรวน
ในขณะที่เจ้าของเกาะกับลูกน้องกำลังเดินไปทานอาหาร หน้าเกาะมีเรือเร็วลำหนึ่งแล่นมาจอดใกล้กับเรือประมงลำใหญ่ ก่อนที่คนบนเรือจะกระโดดลงมาแล้วเดินขึ้นไปบนชายหาด จุดหมายของฉัตรคือ นำข่าวที่ไปตามสืบมาถ่ายทอดให้เมืองแมนรับรู้
“อิทัง เม ญาตีนัง โหตุ สุขิตา โหนตุ ญาตะโย...ข้าพเจ้าขออุทิศผลบุญผลกุศลที่ทำในวันนี้ให้แก่ญาติทั้งหลายของข้าพเจ้า ขอให้ญาติทั้งหลายของข้าพเจ้าจงมีความสุขกายสุขใจเถิด และขอให้ผลบุญแผ่ไปถึงคุณปาริชาติ ศักดิ์สันติและ ขออุทิศบุญกุศลจากการเจริญภาวนานี้ให้แก่เจ้ากรรมนายเวรทั้งหลายของข้าพเจ้า ที่ข้าพเจ้าได้เคยล่วงเกินท่านไว้ ตั้งแต่อดีตชาติจนถึงปัจจุบันชาติ ท่านจะอยู่ภพใดหรือภูมิใดก็ตาม ขอให้ท่านได้รับผลบุญนี้ แล้วโปรดอโหสิกรรม และอนุโมทนาบุญแก่ข้าพเจ้าด้วยอำนาจบุญนี้ด้วยเทอญ”
เสียงกรวดน้ำดังผ่านปากสตรีวัยยี่สิบเก้าปีที่ทุกเช้าหล่อนจะต้องตื่นมาทำกับอาหารใส่บาตรด้วยตัวเอง เมื่อใส่บาตรพระสงฆ์เสร็จ อริศราก็จะมานั่งยองๆ กรวดน้ำใต้ต้นลีลาวดีที่ปลูกอยู่ในบ้าน จากนั้นก็นำน้ำที่กรวดรดลงบนต้นไม้
“ฉันหวังว่าคุณจะได้รับผลบุญที่ฉันทำให้นะคะ และจะอโหสิกรรมให้ฉัน”
ทุกครั้งหลังกรวดน้ำ อริศราจะพูดประโยคนี้ หล่อนหวังว่า การทำบุญทุกครั้งของตนผลบุญจะเผื่อแผ่ให้ปาริชาติ สตรีที่หล่อนขับรถชนเมื่อหลายปีก่อน เป็นความผิดที่หล่อนไม่มีวันลืม แม้ว่าในทางคดีความจะยุติลงแล้วก็ตาม
“คุณวุ้นคะคุณวุ้น คุณว่าอาระวาดอีกแล้วค่ะ” ตาลวิ่งหน้าตาตื่นมาบอกอริศราที่ถอนหายใจออกมาทันที เจ้านายสาวไม่มีคำใดเอ่ยกับสาวใช้ หล่อนลุกขึ้นยืนก้าวเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่สมฐานะ “ให้ตาลเข้าไปเป็นเพื่อนนะคะ เผื่อคุณวุ้นไม่ไหว”
ตาลบอกอริศราเมื่อเดินมาถึงหน้าห้องพักของอภัสรี พี่สาวฝาแฝดของอริศราที่มีนิสัยต่างกันราวฟ้ากับเหว ไม่ใช่สิต้องพูดว่า ต่างกันราวกับสวรรค์กับนรกมากกว่า
“ขอบใจนะ” อริศราหันมายิ้มอ่อนให้สาวใช้ ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินเข้าไปในห้องนอนของอภัสรีที่เวลานี้ ข้าวของกลาดเกลื่อนพื้น ของบางอย่างแตกหักได้รับความเสียหาย เสียงเจ้าของห้องดังแผดก้อง ภาพตรงหน้าทำให้สองสาวต่างฐานะรีบวิ่งไปห้ามปรามคนกำลังคลั่ง
3
- ผู้เขียน
