บำเรอรักนายหัวเถื่อน

11

11

“เออกูเอง มึงยังจำกูได้เหรอ” เมืองแมนเสียงเข้มใส่ ก้าวเดินไปหาก้องภพที่เวลานี้หาทางเอาตัวรอด “มีความสุขจริงนะมึง ไอ้อีต้นเหตุที่ทำให้น้องกูตาย”

“ผมไม่เกี่ยวนะพี่ มันต่างหาก มันคือคนที่ขับรถชนรถของปลา” ก้องภพโยนความผิดให้อริศราที่เวลานี้ความเจ็บและจุกเริ่มบรรเทา หล่อนใช้ฝ่ามือยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง

“มันก็ทั้งสองตัวนั่นแหละ” เมืองแมนมองหน้าก้องภพ สลับกับมองหน้าอริศราที่ลุกขึ้นนั่งแล้วหันมามองตนเขม็ง “ไอ้เดชาจัดการ”

“พี่แมนจะทำอะไรผม” ก้องภพกลัวมาก เขาร้องถามพรางก้าวเท้าหนี ทว่าจะไปไหนพ้น ตอนนี้คนของเมืองแมนดักหน้าดักหลังเขา และใช้น้ำในขวดสเปรย์พ่นใส่หน้าตน ไม่กี่วินาทีต่อมา ร่างของก้องภพก็รูดตัวลงไปนอนบนพื้น

อริศราเห็นแล้วตกใจ กำลังจะลุกหนีบ้าง ทว่าก็ช้าเกินไป ตอนนี้เมืองแมนเข้าถึงตัวหล่อน และนำผ้าเช็ดหน้ามาปิดทับกึ่งปากกึ่งจมูกของตน อริศราดิ้นรนเพียงชั่วครู่ก็หยุดแน่นิ่ง

หลังจากเป้าหมายนิ่ง ไม่สามารถขัดขืนต่อต้านอันใดได้ เดชากับหนึ่งช่วยกันหิ้วปีกก้องภพ ส่วนอริศรา ฉัตรกำลังจะเดินไปอุ้มร่าง ทว่าเสียงเจ้านายดังขึ้นเสียก่อน

“ฉันจัดการเอง” สิ้นเสียง เมืองแมนข้อนอุ้มร่างอริศรา ก่อนจะก้าวเดินออกไปจากห้อง ใช้ลิฟต์โดยสารของคอนโดนำพาไปยังชั้นห้า ชั้นที่เชื่อมต่อกับลานจอดรถ

ตรงประตูเชื่อมระหว่างอาคารคอนโดกับลานจอดรถมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยนั่งอยู่ ซึ่งคนที่ประจำอยู่จุดนี้คือ สะอาด ที่รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ไปเปิดประตูอำนวยความสะดวกให้เมืองแมนกับพวก แทนที่จะถามว่าคนที่หมดสติเป็นอะไร

“เจอกันที่เกาะ” เมืองแมนบอกสะอาด

“ครับนายหัว” สะอาดรับคำ ก่อนปิดประตูลงตามเดิม แล้วเดินกลับไปนั่งบนเก้าอี้เพื่อเขียนรายงานส่งหัวหน้า

รถมินิแวนของเมืองแมนแล่นจากจุดที่จอด เดชานำรถคันหรูกลับจังหวัดชุมพร ขณะที่รถกำลังแล่นอยู่บนถนน เมืองแมนปรายตามองอริศราที่หลับใหลด้วยฤทธิ์ยาสลบ สลับกับมองหน้าก้องภพ สองคนที่เป็นตัวต้นเหตุทำให้น้องสาวเขาเสียชีวิต และทำให้มารศรีเป็นโรคซึมเศร้า คิดฆ่าตัวตายหลายครั้ง

เวลาหกปีที่ผ่านมา เมืองแมนไม่ได้นิ่งเฉยที่จะตามแก้แค้นก้องภพกับอริศรา ทว่าเขาต้องเคลียร์อะไรหลายอย่างให้เข้าที่เข้าทาง และต้องดูแลบุตรชายของปาริชาติ รวมถึงต้องดูแลอาการป่วยของมารศรีด้วย ระหว่างที่จัดการหลายเรื่อง เขาได้ติดตามดูความเคลื่อนไหวของก้องภพกับอริศรา และได้ข้อมูลมากมายในมือ เมื่อเรื่องหลายเรื่องลงตัว เมืองแมนจึงเริ่มลงมือตามแผนการที่วางไว้ตั้งแต่แรกๆ เขาจะทำให้ก้องภพกับอริศรารู้ว่า ตายทั้งเป็นมันเป็นยังไง

ความแค้นต้องเสริฟ์เมื่อมันเย็น เมื่อถึงเวลาของมันมาถึง มันจะเป็นอาหารอันโอชะ ที่จะทำให้เมืองแมนอิ่มกับการล้างแค้นครั้งนี้

แก้แค้นหกปีก็ยังไม่สาย...

ณ เกาะบ้านไม้ จ.ชุมพร

เสียงคลื่นที่กระทบกับชายหาด ดังควบคู่กับเสียงนกหลายตัวที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้ ปลุกคนที่อยู่บนเตียงหวายที่มีฟูกปูรองทับอีกชั้นหนึ่งให้ตื่นจากการหลับใหล อริศรารู้สึกหนักหัว ลืมตาแทบไม่ขึ้น มันเหมือนมีอะไรถ่วงเปลือกตาไว้ ใช้เวลาลืมตานานกว่าปกติ

‘ที่นี่ที่ไหน’

เป็นคำถามแรกในใจ อริศรามองดูขื่อไม้นิ่ง ทบทวนเรื่องราวที่หล่อนจำได้ครั้งสุดท้าย พอนึกถึงมันได้ร่างเล็กก็ผุดลุกขึ้นนั่ง มองไปรอบห้องขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กที่ทำจากไม้ ภายในห้องตกแต่งอย่างเรียบง่าย มีแอร์ มีพัดลมแบบปรับระดับความสูงได้วางอยู่ปลายเตียง ทีวีกับชุดเครื่องเสียงวางอยู่ด้านหลังพัดลม หน้าต่างมีอยู่ด้วยกันหกบาน ทุกบานเปิดรับลมด้านนอก ความเย็นของลมแทบจะไม่ต้องพึ่งแอร์หรือพัดลมเลย บรรยากาศเหมือนบ้านพักริมทะเลไม่มีผิด หล่อนจะมีความสุขไม่น้อยที่ได้มาพักผ่อนที่นี่จริงๆ ทว่ามันไม่ใช่

‘เธอโดนจับตัวมา’

อริศราจำคำสนทนาในห้องของก้องภพได้ว่า คนที่ก้องภพเรียกว่า พี่แมน ได้กล่าวถึงคนชื่อปลา คนชื่อนี้เป็นน้องสาวของคนชื่อแมน คำพูดป้ายความผิดมาให้หล่อนจากปากก้อง-ภพ ทำให้หล่อนประติดประต่อเรื่องราวได้ว่า พี่แมนคือพี่ชายของคนชื่อปลาที่ถูกหล่อนขับรถชน ภาพของก้องภพถูกพ่นยาสลบ และตัวหล่อนเองก็ถูกโปะยาสลบ มันไม่มีทางเป็นไปอื่นได้เลย คำถามต่อมาที่เกิดขึ้นในหัวคือ เขาจับตัวหล่อนมาทำไม

คำถามหลายคำถามวนเวียนในหัว และเป็นคำถามที่อริศราเองก็ไม่รู้ว่าจะถามใคร ช่วงขณะที่กำลังงงและสับสนกับเรื่องราว บานประตูห้องเปิดกว้าง ร่างสูงใหญ่ที่หล่อนจำได้ว่าคือ พี่แมน เดินเข้ามาในห้อง

“ฟื้นแล้วเหรอ” คำพูดแรกจากปากเมืองแมน

“คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม” อริศราถาม มองหน้าเมืองแมนที่สีหน้าและแววตาบอกให้รู้ว่า ไม่เป็นมิตร

“พามาเที่ยวมั้ง” เมืองแมนกวนกลับ เท้าเอวมองอริศรา ในใจคิดว่า หากคนตรงหน้าไม่ใช่ต้นเหตุที่ทำให้ปาริชาติเสียชีวิต รูปหน้าหล่อนจะชวนมองมากกว่านี้ “นึกไม่ออกเลยหรือไงว่า ตัวเองทำชั่วอะไรไว้หรือทำชั่วทำเลวเสียจนชิน เลยนึกไม่ออกว่า ทำชั่วอะไรไว้บ้าง”

เขาพูดประโยคนี้มา อริศราพอจะคาดเดาอะไรขึ้นมาได้ เรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิตของหล่อนมีเพียงเรื่องเดียวคือ อุบัติเหตุในคืนดึกคืนนั้น เป็นภาพความทรงจำที่ไม่มีวันลบเลือน

“ถ้าคุณหมายถึงเหตุการณ์คืนนั้น ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น มันเป็นอุบัติเหตุ”

อริศราไม่ได้แก้ตัว และไม่เคยปฏิเสธความผิดของตน หล่อนยอมรับผิดทุกอย่าง ในความคิดหล่อนรวมทั้งสำนวนของตำรวจก็บ่งชี้เช่นนั้น แต่สำหรับเมืองแมน เขากลับมองว่าไม่ใช่

“เธอจะพูดอะไรก็พูดได้ จะพูดว่าตัวเองไม่ผิดก็ได้” เสียงเมืองแมนคุกรุ่นด้วยโทสะ “แต่ความผิดของพี่สาวเธอมันเป็นความจงใจ พี่สาวเธอรู้ทั้งรู้ว่าไอ้ก้องมีเมียแล้ว แต่ก็ยังยุ่งกับมัน อย่างนี้คงเรียกได้ว่า เลวในสันดาน”