หลังจากแยกย้ายจากเพื่อนและนั่งรถกลับมาถึงบ้านบุษบาวรรณก็ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวจะเข้านอนแต่ก็นอนไม่หลับ จึงลงจากตึกใหญ่ไปยังเรือนเล็กบ้านหลังเดิมที่เคยอาศัยอยู่กับนายโสภณพ่อของตนเอง บุษบาวรรณเปิดไฟสว่างทั้งบ้านมองไปรอบๆบ้านก็ให้นึกใจหายคิดถึงพ่อของตนเองจับใจ รู้สึกเหนื่อยล้าที่หัวใจอยากมีใครสักคนมาปลอบโยน ปลอบใจ บอกกับบุษบาวรรณว่าอภิวัตรไม่มีทางนอกใจบุษบาวรรณไปหาผู้หญิงคนอื่นหรอก บุษบาวรรณนอนไม่หลับจึงเดินไปหยิบอัลบั้มรูปถ่ายเก่าๆ ที่ตนได้ถ่ายกับพ่อขึ้นมาดู
"พ่อจ๋าบุษคิดถึงพ่อจังเลยค่ะ พ่อกับแม่ได้ไปเจอกันได้ไปอยู่ด้วยกันแล้วยังคะ" บุษบาวรรณนั่งคุยกับรูปถ่ายของพ่อแม่แล้วก็เผลอหลับไปตรงโซฟา
"บุษลูก" โสภณเรียกลูกสาว
"บุษลูกแม่" นางดวงแขเรียกลูกสาว
"พ่อจ๋า แม่จ๋า มารับหนูไปอยู่ด้วยได้ไหมคะ" บุษบาวรรณเข้าไปกอดพ่อกับแม่และร้องไห้สะอื้น
"ไปตอนนี้ยังไม่ได้หรอกนะลูก พ่อกับแม่มาหาเพร
