20 ข่มขู่
1207 คำ
“เกล...เกลเข้าใจแล้ว”
“ในเมื่อคุณวิชญ์เค้ายินดีแต่งงานกับแก ก็ไม่ต้องไปแคร์ใคร พี่ชายเค้าจะว่ายังไงมันเรื่องของเค้า ไม่ใช่เรื่องของแก เข้าใจมั้ย”
“...”
“เข้าใจที่ฉันพูดมั้ย”
“ค่ะ” เกวลินรับคำ แต่ในใจเธอไม่เห็นด้วยว่ามันจะง่ายแบบนั้น ในเมื่อเรื่องของเธอกับนริสมันยากจะมองผ่าน และทำใจได้ ต่อให้เป็นผู้หญิงยุคสองพันก็ตาม
“ถ้าเข้าใจก็ไปนอนได้แล้ว ฉันก็จะพัก พรุ่งนี้ต้องรีบกลับแต่เช้า”
“ค่ะ กู๊ดไนท์ค่ะคุณแม่” เกวลินผละออกจากอ้อมอกกาญจนา ก่อนจะเดินคอตกกลับห้องพักตัวเอง
“อุ๊ย!!”
เกวลินสะดุ้งตื่นกลางดึก พอลืมตาตื่นก็เห็นเงาร่างสูงใหญ่ยืนชิดหัวเตียง หญิงสาวอ้าปากค้าง ดวงตาเบิกกว้างตกใจ ก่อนจะกรีดร้องขอความช่วยเหลือ
“ช่วย...”
แต่มันกลับยื่นมือมาปิดปากเธอไว้ ร่างหญิงสาวสั่นเทา ด้วยความหวาดกลัว เธอหลับหูหลับตาออกแรงดิ้นสุดแรงเกิด มือเท้าเย็นเฉียบ
“หยุด!!” เสียงตะคอกดังขึ้นชิดริมหู
เกวลินชะงัก ลืมตาขึ้นมอง แต่ภายในห้องนอนที่มืดสลัวจนมองไม่ออกว่าเป็นใคร กลับทำให้เธอหวาดกลัวมากกว่าเดิม
เสียงผู้ชาย!...มันจะฆ่าข่มขืนเธอหรือเปล่า
ยิ่งคิดก็ยิ่งหวาดกลัว ออกแรงดิ้นสุดชีวิตหนีตาย แต่กลับไปเพิ่มความหงุดหงิดใจให้กับเจ้าของร่างดำทมึน มันก้าวขึ้นมาบนเตียง มือหนึ่งปิดปากเธอไว้ อีกมือก็จับแขนหญิงสาวไขว้หลัง ไม่ให้ดิ้นหนีไปได้
“ฉันบอกให้หยุด!”
“อุน!” เมื่อเห็นใบหน้าที่ก้มลงมาจนแทบจะติดกับหน้าเธอ เกวลินก็รู้แล้วว่าเป็นใคร
“ถ้าเธอยังขืนแหกปากร้องอีก ฉันจะบีบคอให้ตาย... จะเงียบมั้ย!”
สายตาหวาดกลัวจ้องหน้าเขานิ่ง ก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ เข้าใจสิ่งที่บอก นริสดึงมือออกจากปากเธอ ก่อนจะพลิกตัวลงไปยืนข้างเตียง หญิงสาวรีบกระเถิบตัวออกห่างถอยไปนั่งชิดหัวเตียง
“ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”
“อะ...อะไร?”
“ยกเลิกการแต่งงานซะ” น้ำเสียงกดต่ำออกคำสั่ง
นริสร้อนใจจนไม่สามารถข่มตานอนได้ ต้องตามมาคุยกับเธออีก หญิงสาวต้องพักอยู่ที่นี่จนกว่าจะถึงวันงาน หากเขาไม่รีบจัดการ หรือตกลงกับหญิงสาวให้เรียบร้อย
เกรงว่าหากผ่านคืนนี้ไปแล้ว พ่อแม่ของเกวลินกลับไป ก็เท่ากับการเจรจาครั้งนี้จบลง ที่การแต่งงานของเตวิชญ์กับเกวลิน เขาจะยอมให้เป็นเช่นนั้นไม่ได้
“ฉันไม่ได้อยากแต่ง”
“ไม่อยากแต่ง แล้วทำไมวิ่งโร่มาหาผู้ชายถึงที่”
“คุณก็รู้ว่ามันเป็นสัญญาของผู้ใหญ่”
“เธอตั้งใจจะหลอกไอ้วิชญ์”
“ไม่ใช่!...”
“นอนกับฉันแล้วยังคิดจะแต่งงานกับไอ้วิชญ์ ไม่รู้สึกละอายบ้างรึไง เป็นฉันยังรู้สึกรังเกียจ”
“คุณ!!”
“เธอต้องบอกทุกคนว่าจะไม่แต่งงานกับไอ้วิชญ์”
“ฉันพูดแล้ว แต่มันไม่ได้ผล”
“เธอต้องพูด! บอกพ่อแม่เธอสิว่าไม่แต่ง”
“เอ๊ะ!...ก็ฉันบอกแล้วไงว่าพูดแล้ว บอกแล้ว แต่ไม่มีใครฟัง” น้ำเสียงหญิงสาวเริ่มโมโหขึ้นมาบ้างแล้ว
“ไม่ได้เรื่อง”
“คุณออกไปเลยนะ”
“ไม่ต้องไล่ ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่ที่นี่นักหรอก” ใบหน้าคมเข้มก้มลงมาใกล้อีก มือวางบนเตียงกักตัวเธอไว้ไม่ให้ขยับหนีไปไหน
“คนที่คุณควรจะไปบอกให้ยกเลิกงานแต่ง...คุณวิชญ์โน่น ไม่ใช่ฉัน”
“ถ้าบอกมันได้ ฉันก็คงไม่ต้องมาพูดกับเธอหรอก”
“แล้วไง?” เกวลินจ้องหน้าเขา แต่ไม่นานก็เมินหลบ เมื่อไม่อาจสู้สายตาคมดุคู่นี้ได้
“เธอต้องเป็นฝ่ายบอกเลิกงานแต่งครั้งนี้”
“คุณก็เห็นว่าฉันปฏิเสธแล้ว แต่ไม่มีใครฟัง”
“ไม่ได้!! ยังไงเธอก็แต่งงานกับไอ้วิชญ์ไม่ได้”
“ถ้ามันยกเลิกไม่ได้ ฉันก็ต้องแต่ง”
“ว่าไงนะ!!” มือใหญ่บีบแขนเธอเต็มแรง โดยที่หญิงสาวไม่ทันระวังตัว
“โอ๊ย!!...เจ็บนะ” เกวลินร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บ พยายามบิดแขนออกจากมือเขา แต่อีกฝ่ายกลับจงใจเพิ่มแรงขึ้น
“พูดแบบนี้...หมายความว่าเธออยากแต่งใช่มั้ย”
“ก็บอกแล้วไง ฉันก็ไม่อยากแต่ง แต่ถ้ามันยกเลิกไม่ได้จะให้ฉันทำไง”
“พี่น้องจะมีเมียคนเดียวกันไม่ได้!”
“ฉันไม่ใช่เมียคุณ”
“แล้วไอ้ที่เธอเคยนอนกับฉัน มันไม่เรียกเมียหรือไง”
“มันก็แค่อุบัติเหตุ ฉันเมาคุณก็รู้”
“แต่เธอก็นอนกับฉัน”
“นายยักษ์!!...เพราะนายคนเดียวที่ทำให้มันเป็นแบบนี้” เกวลินตะโกนใส่หน้าเขาด้วยความโมโห และอึดอัดใจ
ถ้าแค่ถูกบังคับให้แต่งงานโดยไม่เต็มใจก็คงไม่เท่าไหร่ เพราะว่าที่เจ้าบ่าวของเธอก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร พอทำใจยอมรับได้ แต่พอนริสโผล่หัวมา แล้วบอกว่าตัวเองคือพี่ชายของเตวิชญ์ ชีวิตเธอก็ยุ่งยากขึ้นมาทันที
จะทำอย่างไรดี ทุกอย่างมันมืดแปดด้านไปหมด จะบอกจะเล่าให้ใครฟังก็ไม่กล้า จะให้แต่งงานกับเตวิชญ์เธอก็ทำไม่ได้
จะบอกยกเลิกงานแต่ง พ่อกับแม่เธอก็ไม่ยอม เครียดจนสมองแทบระเบิด นริสก็ยังจะตามมาข่มขู่เธออีก จะบ้าตายอยู่แล้ว
“เธอต้องบอกเลิกงานแต่งครั้งนี้”
“ฉันทำไม่ได้” ถ้าเขาทำได้ ก็คิดหาวิธีสิ
“เกวลิน!!”
ด้วยความลืมตัว นริสเอื้อมมือมาจับคอหญิงสาวบีบแน่น ร่างเล็กผวาเฮือกด้วยความหวาดกลัว พยายามดิ้นรนตะเกียกตะกายหนี คว้าจับมือเขาได้ก็ออกแรงดึง แต่เรี่ยวแรงของเธอหรือจะไปสู้เขา ใบหน้านริสเวลานี้ดูน่ากลัวยิ่งกว่ามัจจุราช
“คะ...คุณ...จะ...จะทำอะไรฉัน”
“ยังไงฉันก็ไม่ยอมให้พี่น้องมีเมียคนเดียวกันแน่ ถ้าเธอไม่ยอมยกเลิกงานแต่ง ฉันก็จะจัดการตามวิธีของฉัน”
“อะ..อะไร”
“ฆ่าเธอทิ้งซะ!!”
“ไม่นะ!” เกวลินผวาเฮือก เมื่อมือใหญ่กดเข้ามาตรงลำคออีกครั้ง
หญิงสาวดิ้นสุดแรงเกิด ยกเท้าขึ้นถีบเป็นพัลวันด้วยความหวาดกลัว นริสไม่ทันตั้งตัว ไม่คิดว่าหญิงสาวจะมีฤทธิ์เดชเยอะ กว่าจะรู้ว่าไม่ควรประมาทผู้หญิง เขาก็เสียหลักล้มกลิ้งลงไปบนเตียง
เกวลินตะเกียกตะกายหนีไปทางปลายเตียง เหนื่อยหอบจนแทบหมดแรง แต่ยังไม่ทันก้าวหนี ก็ถูกมือใหญ่คว้าจับขาเธอดึงกระชากกลับมา และใช้ร่างใหญ่โตของเขากดทับร่างเธอไว้
หญิงสาวตกใจจะร้องขอความช่วยเหลือ
“อุ๊บ!!”
ริมฝีปากหนาประกบปิดปากเธอไว้ ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตื่นตกใจ เมื่อได้สติก็ยกมือขึ้นผลักอกเขาเต็มแรง แต่ร่างหนาใหญ่กลับไม่ไหวติง
- ผู้เขียน
