ตอนที่ 7(แก้ไข)

1179 คำ

สองวันต่อมาที่มหาวิทยาลัย XXX “เข้าเรียนวันแรกก็ออกลายมาสายกันเลยนะ” อาจารย์ประจำคณะตำหนินักศึกษาหลายคนที่เข้าห้องเรียนสาย รวมทั้งแสงเหนือและแพรพรรณด้วย ซึ่งนักศึกษาก็พากันยกมือไหว้และ แก้ตัว รวมทั้งแพรพรรณก็บอกอาจารย์ว่า “หนูขอโทษค่ะ” “ผมขอโทษครับอาจารย์” แสงเหนือบอกอาจารย์ “รีบหาที่นั่งกันได้แล้ว” อาจารย์ทำเสียงดุ “ครับ” ซึ่งเป็นแสงเหนือเองที่ขานรับอาจารย์ แล้วเดินไปนั่งแถวหลังสุด ด้านหลังของแพรพรรณ “สวัสดี ฉันนิสานะ เธอชื่ออะไรเหรอ” สุนิสแนะนำตัวและเอ่ยปากถามแพรพรรณที่นั่งลงข้างๆ แต่สายตามองไปที่แสงเหนือไม่ละสายตา “ฉันชื่อแพรพรรณ” แพรพรรณยิ้มให้สุนิสาอย่างเป็นมิตร “เธอสองคนเป็นอะไรกันเหรอ” สุนิสาถามพร้อมกับมองมอง แสงเหนือตลอด จนแพรพรรณรู้แล้วว่านิสาเข้ามาทักเพราะอยากรู้จักใคร “ฉันกับเขาเป็นญาติกัน” แพรพรรณกระซิบเสียงเบาพูด พร้อมทั้งหันหลังไปมองแสงเหนือ “ฉันนึกว่าพวกเธอเป็นแฟนกันซะอีก” นิสาพูดกับแพรพรรณ แต่สายตาหวานเยิ้มกลับหันไปมองแสงเหนือ “ไม่ใช่หรอก ฉันมีแฟนแล้วแต่ไม่ใช่คนนี้” แพรพรรณบอกเพื่อนใหม่ออกไปและมองหน้าแสงเหนืออย่างท้าทาย “ใช่ฉันยังโสด ยังไม่มีแฟน” ด้านแสงเหนือเอ่ยตอบนิสาเสียงราบเรียบเหมือนกัน เมื่อเห็นแพรพรรณตอบไปแบบนั้น คำตอบของแสงเหนือ ทำให้สุนิสาย้ายที่นั่ง ไปนั่งข้างชายหนุ่มแล้วพูดเสียงเบาว่า “เธอชื่ออะไรเหรอ” “ฉันชื่อแสงเหนือ” แสงเหนือกระตุกยิ้มเล็กน้อยให้หญิงสาว “ฉันนิสานะ” สุนิสายิ้มหวานเมื่อแสงเหนือยิ้มให้ “..” แสงเหนือไม่ตอบ เขาทำเพียงแค่พยักหน้าบอกหล่อนให้ฟังอาจารย์บรรยายการเรียน… เวลาบ่ายสาม.. เมื่อเลิกเรียนแล้ว แสงเหนือและแพรพรรณก็กลับบ้าน ซึ่งชายหนุ่มเป็นคนขับรถไม่ยอมพูดอะไร เพราะในใจของเขาตอนนี้กำลังสับสนว้าวุ่นหาคนที่อยู่ไกล ‘แพรพาย’ ช่วงเวลาที่ขับรถจะหักหัวรถเข้าบ้านนั้น เสียงพูดหวานหูของ แพรพรรณก็ดังขึ้น ทำให้แสงเหนือเอียงสายตามอง “ค่ะพี่แทน” แพรพรรณสะบัดหน้าไม่ยอมมองแสงเหนือ เธอหันไปมองข้างทางผ่านกระจกรถด้านข้าง พลางพูดเสียงหวานกับคนในสาย “ค่ะ ถึงบ้านแล้วค่ะ เดี๋ยวพรรณเข้าบ้านแล้วจะโทรหานะคะ ค่ะ พรรณก็รักพี่แทน” เมื่อแสงเหนือจอดรถ เธอมองเขาลงจากรถเดินเข้าบ้าน เธอก็วางสายจากฝั่งโน้น แล้วลงจากรถเดินเข้าบ้าน ซึ่งเธอไม่ทันระวังก็ถูกมือหนาคว้าแขนฉุดกระชากให้เธอเดินขึ้นบันได “ว้าย! ไอ้เหนือ นี่นายเป็นบ้าอะไร ปล่อยฉันนะ” แพรพรรณขัดขืนไม่ยอมเดินตาม แต่เธอสู้แรงของแสงเหนือไม่ได้ “ส่งข้อความไปบอกเลิกมันซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะเอาภาพนี้ส่งให้มันดู” แสงเหนือเปิดมือถือ เอาภาพที่เขาถ่ายเก็บไว้ให้แพรพรรณดู “ไอ้เหนือ นี่นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่” แพรพรรณถาม พลางแย่งมือถือจากชายหนุ่มเพื่อจะลบภาพและคลิปทิ้ง “ความสะใจไง” แสงเหนือต้องการทำให้แพรพรรณไม่เหลือใคร เหมือนที่พ่อของเธอทำกับแม่ของเขา ส่วนแพรพาย ถ้ากลับมาเมื่อไหร่เขาจะให้แม่สาวน้อยนั้นชดใช้ทบต้นทบดอกเลยทีเดียวที่บังอาจหนีเขาไปโดยที่ไม่บอกลา “ความสะใจเหรอ ไอ้สารเลว อย่างหวังว่ากูจะทำตามคำสั่งของมึง” แพรพรรณโกรธจนต้องพูดคำหยาบกับชายหนุ่ม พร้อมยกเท้าเตะผ่าหมากเขาอย่างแรงและรีบวิ่งหนีออกจากห้องของเธอ “โอ๊ย! อีพรรณ มึงเตะไข่กู จุกเว้ย!” แสงเหนือร้องโอ๊ยทรุดลงไปนั่งบนพื้น มือก็กุมกล่องดวงใจ หน้าตาบิดเบี้ยว… “คอนดูนะ ฉันจะเอาคืนอย่างสาสม” แสงเหนือพูดตามหลัง แพรพรรณ และหยิบโทรศัพท์มากดส่งข้อความออกไปทันที ฝั่งแทนไท เสียงข้อความเข้า ทำให้แทนไทสงสัยเมื่อเห็นข้อความแปลกๆส่งมาให้ แทนไทเข่าทรุดเมื่อห็นภาพแพรพรรณและแสงเหนือนอนกอดกัน และสภาพของคนทั้งสองก็ไม่ต้องพูดถึง เพราะภาพภาพหนึ่งแทนทุกอย่างได้ “แพรพรรณนี่เธอทำอะไร ทำไมเธอถึงนอนกับไอ้เหนือ ไหนเธอบอกว่าไอ้นี่มันเป็นเพื่อนรักของเธอไง” แทนไทเจ็บหัวใจจนเกินที่จะบรรยายออกมา เมื่อถูกแฟนสาวสวมเขาให้และใช้เท้าเหยียบหัวใจของเขาจนแตกสลาย… ตอนบ่ายที่มหาลัย.. แสงเหนือมองหาแพรพรรณ จนทำให้เขาชนกับหญิงสาวคนหนึ่ง ซึ่งทำให้คนทั้งสองอุทานเสียงดังพร้อมกัน “โอ๊ย! / ว้าย!” “คุณเป็นอะไรไหมครับ” แสงเหนือขอโทษ พลางคว้าเอวของหล่อนไว้ ถ้าไม่ทำหล่อนคงล้มลงไปนั่งบนพื้นแน่ “ไม่เป็นไรค่ะ” หล่อนบอกพร้อมทั้งเงยหน้ามอง ซึ่งใบหน้าของเขาและหล่อนอยู่ใกล้กันจนได้กลิ่นลมหายใจของกันและกัน “ผมแสงเหนือครับ ” หน้าตาสะสวยเซ็กซี่ของหล่อนทำให้แสงเหนือผู้ชายเจ้าชู้ปล่อยหล่อนให้ยืนในอ้อมกอด ความหล่อเหลาของชายหนุ่ม ทำให้หล่อนยิ้มหวาน พูดเสียงเล็กเสียงน้อยว่า “ฉันฟ้าใสค่ะ เรียกฟ้าก็ได้ค่ะ” “คุณโอเคไหม นี่น้องฟ้าอยู่ปีอะไรครับ” แสงเหนือถามอย่างเจ้าชู้ “ปีหนึ่งค่ะ” ฟ้าใสตอบเสียงหวาน “พี่อยู่ปีสี่นะ” เขาบอก “ค่ะ” เธอพยักหน้ารับอย่างอายๆ “พี่ขอเบอร์น้องฟ้าได้ไหมครับ” แสงเหนือหนุ่มวัยรุ่นกำลังห้าวเรื่องจีบสาว “ได้สิคะ” ฟ้าใสจับแขนกำยำไว้ สายตาคู่งามกรีดตาสีดำ จ้องหน้าหล่อ แล้วหล่อนก็เขียนหมายเลขลงบนแขนของแสงเหนือ “นี่เบอร์พี่นะ” แสงเหนือเขียนเบอร์ใส่ฝ่ามือของฟ้าใส ซึ่งเขาและหล่อนกำลังจะเดินไปด้วยกันก็ต้องชะงัก “เหนือทางนี้ค่ะ” ซึ่งแสงเหนือก็หันหลังไปมอง และก่อนที่เขาไปหาเธอทั้งสองนั้น เขาหันมาคุยกับฟ้าใสว่า “เดี๋ยวผมจะโทรหานะครับ” “ฉันจะรอนะคะ” ฟ้าใสส่งสายตาหวานเยิ้มเชิญชวน “ครับ” แสงเหนือพยักหน้า แล้วเดินไปหาแพรพรรณและสุนิสา “นั่งนี่ค่ะเหนือ” นิสาจับมือแสงเหนือ ฉุดให้เขานั่งข้างๆเธอด้านแสงเหนือไม่พูดอะไร เขานั่งข้างนิสา แสงเหนือยิ้มมุมปาก เมื่อนิสานั่งเกาะแขน…ส่วนแพรพรรณเบะปากให้กับความเจ้าชู้ของแสงเหนือ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more