นับตั้งแต่เจ้าหน้าที่พาเขาและเธอกลับมาถึงจุดที่พักของค่ายอาสาของทางมหาวิทยาลัย แพรพายก็ไม่ยอมพูดอะไรกับเขาอีกเลย แม้กระทั่งมองหน้า หญิงสาวก็ยังหาทางหลบหน้าเขาตลอดเวลา
“แพรพาย เธอมากับพี่หน่อยได้ไหม” สุนิสาเมื่อเห็นว่าแพรพายอยู่คนเดียวก็สบโอกาสเดินเข้าไปหาทันที
“ไปไหนคะ” แพรพายเอ่ยถามอย่างแปลกใจ ที่จู่ๆสุนิสาก็เรียกแทนตัวเองว่า พี่ แถมยังพูดจากับเธอดีผิดปกติ
“ไปเป็นเพื่อนพี่หน่อย แป๊บเดียว เอานี่น้ำเผื่อกระหายระหว่างเดินทาง” สุนิสายื่นกระบอกน้ำที่เธอแอบใส่ยานอนหลับลงไปให้หญิงสาว
“เราจะไปกันไกลถึงขนาดต้องดื่มน้ำเลยหรือคะ” แพรพายเอ่ยถามอย่างสงสัย
“ก็ไกลอยู่นะ เพราะพี่จะพาเธอไปตามชาวบ้านมาช่วยน่ะสิ” สุนิสาตอบพร้อมแอบชำเลืองมองแพรพายที่กำลังเปิดกระบอกดื่มน้ำอย่างพอใจก่อนที่เธอจะเปิดกระบอกน้ำดื่มอีกอันบ้าง
“นี่ไงถึงแล้วบ้านหลังนี้แหละ” ราวครึ่งชั่วโมงก็มาถึงบ้านเล็กๆคล้ายกระท่อมหลังหนึ่ง
