บทที่ 7 เราเป็นเหยื่อ
1597 คำ
แม้จะไม่ได้ยินสิ่งที่คนข้างล่างพูดคุยกันแต่กู้เยว่ฉีก็พอเดาได้ว่าสามีในฝันของนางก็คงจะกำลังขอบอกขอบใจผู้ที่มาช่วยเหลือ เหล่ามือปราบวิ่งกันวุ่นวายไปหารถมาเก็บศพคนร้าย นางเหลือบมองที่หลังคาเรือนอีกฟาก เหล่าไป๋องครักษ์ของนางพร้อมพวกกำลังไล่ตามคนร้ายที่มุ่งหน้านี้ไปทางทิศตะวันตก
‘ดูจากฝีมือ คนร้ายพวกนี้น่าจะเป็นโจรกระจอกเสียมากกว่า วรยุทธ์แค่นี้หาได้คู่ควรกับคำว่ามือสังหารไม่ บางทีหลิงจางเหว่ยน่าจะส่งคนไปจ้างโจรภูเขานอกเมืองมาตบตาสกุลกู้’
หญิงสาวเดินลงจากหอคอย สาวใช้และองครักษ์คนสนิทมายืนรออยู่ “ตามข้ามา”
“คุณหนูไม่กลับจวนหรือเจ้าคะ?”
“ยัง ข้ามีเรื่องต้องตรวจสอบให้แน่ใจ”
กู้เยว่ฉีจำได้ว่าหลิงจางเหว่ยมักจะไปนั่งดื่มที่เหลารสสวรรค์อยู่บ่อยๆ นางจึงไปยืนดักรอที่ตรอกด้านข้าง ไม่นานนักบุรุษทั้งสามก็เดินมาถึง
“ซื่อจื่อ ครั้งนี้ผิดแผนไปหน่อยนะขอรับ”
หลิงจางเหว่ยยกยิ้มมุมปาก หยุดยืนหน้าเหลาสุรา มองดูผู้คนที่เดินเข้าออกอย่างครึกครื้น “นั่นสิ ข้านึกว่านางจะมาเองเสียอีก ดูเหมือนสกุลกู้จะทำได้แนบเนียนกว่าที่คิด ส่งสองพ่อลูกมาแทน ไม่รู้ว่านางไปอยู่ที่ใด?”
“ถ้าอย่างนั้นที่ท่านคิดเอาไว้”
หลิงจางเหว่ยยิ้มน้อยๆ “ไม่ต้องห่วง ในเมื่อตอนนี้กู้เฉินกลายเป็นผู้มีพระคุณของข้า การจะเชิญนางเข้าไปในจวนย่อมมีเหตุผล คนของเราจัดการทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือไม่?”
“ไม่ต้องห่วงขอรับ เรื่องนี้จะไม่เหลือพยานแม้แต่คนเดียว”
“ดี พวกโจรภูเขามักง่าย ในเมื่อคิดอยากลอบสังหารข้าก็สมควรจะถูกบุกทลายรังให้ราบคาบ”
กู้เยว่ฉีกำมือแน่น หลิงจางเหว่ยวางแผนได้แยบยลอย่างที่นางคาดเอาไว้
‘ข้าไม่มีทางติดบ่วงของเจ้าเป็นอันขาด คนสามานย์แซ่หลิง’
ใต้เท้ากู้นั่งรถม้ากลับจวนกับบุตรชายคนรองอย่างมีความสุขแต่พอเดินเข้าไปในเรือนกลับเห็นบุตรสาวคนโตนั่งรออยู่กลางห้องโถงด้วยสีหน้าบึ้งตึง
“เยว่เอ๋อร์ เจ้าไม่เห็นหรือว่าผลงานของเราสองพ่อลูกดีเพียงใด? เหตุใดจึงทำสีหน้าเช่นนั้น?”
“ท่านพ่อเจ้าคะ ข้าว่าพวกเราเข้าใจผิดแล้ว”
กู้เฉินขมวดคิ้ว “พี่หญิงกล่าวเช่นนี้หมายความว่าอย่างไรหรือ?”
“เราไม่ได้วางแผนดีหรอก เป็นสกุลหลิงต่างหากที่ต้องการให้เราเข้าไปอยู่แผนของพวกเขา”
ใต้เท้ากู้ชะงัก “ลูกพ่อ เจ้าอยู่บนหอคอยนั่น มองเห็นสิ่งใดหรือ?”
กู้เยว่ฉีรินน้ำชาใส่จอกให้กับบิดา “ข้าไม่ใช่แค่เห็น หากแต่ก่อนจะขึ้นไปบนหอคอยข้าได้ยินสิ่งที่หลิงอ๋องซื่อจื่อพูดอย่างชัดเจนเจ้าค่ะ เขาบอกว่าต้องช่วยให้แผนของสกุลกู้สำเร็จ”
กู้เฉินนั่งลงข้างพี่สาว คลายคิ้วออกแล้วตบเข่าฉาด “มิน่า ตอนที่ซื่อจื่อเดินมาขอบคุณพวกเราที่รถม้า สายตาของเขาคล้ายกำลังมองหาคนอยู่ขอรับท่านพ่อ ข้ามัวแต่คิดจะประจบเขาจึงมิได้ทักเรื่องนี้ขึ้น”
“หึ เขาคงคาดไว้ว่าคนที่ต้องนั่งในรถม้าคันนั้นต้องเป็นข้า”
“พี่หญิง ท่านคิดว่าเขารู้จุดประสงค์ของเราหรือ?”
คุณหนูใหญ่แห่งสกุลกู้ส่ายหน้า “ข้ายังไม่แน่ใจ แต่ที่ข้ามั่นใจก็คือคนร้ายพวกนั้นเป็นคนที่หลิงจางเหว่ยจ้างมาเพื่อตบตาพวกเรา ในตอนที่เขาสามคนต่อสู้กับคนร้าย ข้าเห็นกับตาว่าคนร้ายพวกนั้นคล้ายแค่กำลังรุมล้อมเขาไว้เท่านั้น ไม่ได้คิดจะบุกเข้าไปทำร้ายจริงๆ เจ้าค่ะ หลังจากที่มือปราบขนศพพวกนั้นไปแล้ว ข้าตามเขาไปที่เหลารสสวรรค์ ได้ยินสิ่งที่เขาพูดออกมาอย่างชัดเจน”
“เป็นแผนของหลิงอ๋องซื่อจื่อหรือพี่หญิง?”
“ถูกต้อง โจรพวกนั้นมิใช่มือสังหารฝีมือดี แต่เป็นเพียงโจรภูเขาชานเมือง ไม่แน่ว่าป่านนี้ซื่อจื่ออาจจะส่งคนไปฆ่าปิดปากหมดแล้วก็ได้”
ใต้เท้ากู้หรี่ตา “ถ้าเช่นนั้น เขาก็จงใจให้พ่อได้ยินสิ่งที่มือสังหารคุยกันในโรงเตี๊ยมนั่นสินะ” ในสมองของขุนนางเจ้าเล่ห์เริ่มคาดเดาความคิดอีกฝ่ายทันที “เยว่เอ๋อร์ หากว่านี้เป็นการเปิดทางให้เจ้าได้เป็นชายา ไม่ดีหรือไร?”
“ท่านพ่อ ข้าสังหรณ์ว่าเขาไม่ได้ทำเพราะหลงใหลในตัวข้าเจ้าค่ะ แต่ข้ายังไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาต้องการคือสิ่งใด?”
“ในเมื่อเจ้าต้องการแต่งเข้าเป็นซื่อจื่อเฟย และเขาก็อยากได้เจ้า ต่างฝ่ายต่างสมประโยชน์ เราแสร้งเป็นเหยื่อก็ได้นี่?”
หญิงสาวถอนหายใจ นางไม่อาจจะเล่าความฝันมาเพื่อทำให้บิดาเปลี่ยนความคิด เรื่องความรักระหว่างนางกับหลิงจางเหว่ย นางกระจ่างแจ้งแก่ใจแล้วว่าไม่เคยมีเพราะนางเพียงชื่นชอบในอำนาจบารมีของสกุลหลิง ส่วนหลิงจางเหว่ยหลังจากแต่งกับนางได้เพียงสองเดือนก็เปิดเผยสตรีที่ซุกซ่อนเอาไว้ออกมาทีละคน จนกระทั่งมาถึงจุดที่เขาทำร้ายนางและลูก ซ้ำร้ายดูเหมือนเขาจะเป็นผู้ทำลายสกุลกู้จนย่อยยับ
แต่...นั่นเป็นเรื่องที่นางรู้จากในความฝันอันแสนเจ็บปวด หากเล่าออกไปบิดากับน้องชายก็คงเห็นว่านางเพ้อเจ้อ เช่นนั้นนางคงต้องหาเหตุผลอื่นมาเพื่อยับยั้งบิดาให้ยุติความคิดอยากจะดองญาติกับจวนอ๋อง
“ไม่ได้เจ้าค่ะท่านพ่อ หากเดินหมากพลาดตัวเดียว เราอาจจะล้มทั้งกระดาน แต่เดิม การเลือกเฟ้นซื่อจื่อเฟยให้กับหลิงอ๋องซื่อจื่อก็ต้องการหญิงสาวในสกุลใหญ่ จู่ๆ เขามาเปิดทางช่วยข้าเช่นนั้น ท่านพ่อไม่รู้สึกแปลกใจบ้างหรือ เจ้าคะ?”
“เยว่เอ๋อร์ เจ้าเป็นถึงบุปผาแห่งเมืองหรงเฉิน มีหรือบุรุษหน้าไหนไม่พึงใจในตัวเจ้า ตอนนี้แม่สื่อจากหลายสกุลก็พยายามทาบทามแล้วทาบทามอีก หากเจ้าไม่ห้ามเอาไว้ พ่อก็คงยอมตกลงกับสกุลตงไปแล้ว ในเมื่อซื่อจื่อยอมวางแผนถึงขนาดนี้ เจ้าไม่คิดบ้างหรือว่าเขาอาจจะมีใจ?”
กู้เยว่ฉีส่ายหน้า “ไม่เจ้าค่ะ ท่านพ่อ ข้าใคร่ครวญเรื่องนี้ซ้ำไปซ้ำมาแล้วก็ยังไม่วางใจ ชื่อเสียงของหลิงจางเหว่ยผู้นี้ไม่เคยด่างพร้อยด้วยเรื่องสตรี ข้ากับเขาเคยเจอกันห่างๆ เพียงไม่กี่ครั้ง และเขาก็ไม่เคยแสดงความสนใจในความงามของข้ามาก่อน ข้าว่าไม่น่าจะใช่ความชอบอย่างหญิงชายเจ้าค่ะ”
ใต้เท้ากู้ยกน้ำชาขึ้นจิบ ในใจเริ่มเห็นด้วยกับบุตรสาวคนโต แม้กู้เยว่ฉีจะเป็นคนงามแต่นางกลับมิได้หลงใหลในรูปร่างหน้าตาของตนเอง นางเคยพูดกับเขาเสมอว่ารูปโฉมของสตรีมีไว้เพื่อป่ายปีนไปสู่ที่สูง ความทะเยอทะยานของบุตรสาว กู้เจินรู้อยู่แก่ใจ ส่วนหลิงจางเหว่ยก็ได้ชื่อว่าเป็นซื่อจื่อที่เอาการเอางานไม่เคยหลงใหลในหญิงงาม เขาเก่งทั้งบุ๋นและบู๊ เป็นบุตรชายคนโปรดของ หลิงอ๋อง สิ่งที่บุตรสาวพูดมาล้วนถูกต้อง
“ในเมื่อเจ้ามั่นใจว่าเขาไม่ได้หลงใหลในความงามของเจ้า แล้วเจ้าคิดว่าที่ซื่อจื่อทำเช่นนี้เพราะเหตุใด?”
“ข้ายังนึกไม่ออกเลยเจ้าค่ะ บางทีในจวนอ๋องอาจจะมีตื้นลึกหนาบางที่คนภายนอกยังไม่รู้ แต่ที่ข้าเกรงก็คือพวกเขาอาจจะหวังบางอย่างจากสกุลกู้” หญิงสาวห่อไหล่ ขนของนางลุกชันไปทั้งตัวเมื่อนึกถึงตอนที่นางถูกคนในจวนอ๋องจับกรอกยาจนแท้งลูก พวกเขาลากนางไปขังไว้ที่เรือนเล็กด้านหลัง อาศัยตอนที่นางอ่อนแรงกร้อนผมนางจนหมด หลิงจางเหว่ยส่งหนังสือหย่ามาให้ จากนั้นนางก็ถูกจับไปสวมชุดแม่ชีกักขังไว้ที่อารามนอกเมือง
ภายหลังมีคนส่งข่าวให้นางทราบว่าสกุลกู้ถูกตัดสินประหารชีวิต นางจึงเสี่ยงหลบหนีออกจากวัดไปแอบดู แม้จะหนีกลับมาได้ แต่ไม่กี่วันก็มีมือสังหารตามล่ามาถึงวัด ครานั้นนางรู้เพียงว่าสกุลกู้ต้องโทษทุจริตติดสินบนเจ้าหน้าที่เพื่อลอบขายอาวุธเถื่อน นางแต่งงานมาอยู่จวนอ๋องได้เพียงครึ่งปี บิดากับท่านอาของนางเลอะเลือนถึงขั้นค้าอาวุธเถื่อนได้อย่างไร?
“ถ้าอย่างนั้น เราก็ดูท่าทีของจวนอ๋องไปก่อนก็แล้วกัน” ใต้เท้ากู้ได้ยินสิ่งที่บุตรสาวคาดการณ์ก็เริ่มเป็นกังวล “ตั้งแต่กลับมาถึงจวน ยังไม่เห็นหน้าเหล่าไป๋เลย เจ้าใช้เขาไปที่ใดแล้ว?”
กู้เยว่ฉียกยิ้มมุมปาก “ข้าให้เขาไปตามคนร้ายพวกนั้นเจ้าค่ะ ข้าอยากรู้ว่าพวกมันถูกจ้างมาจากที่ใด?”
****************************
- ผู้เขียน
