กู้เยว่ฉีชะงัก ในฝันนั้น หลังจากที่นางแต่งงานเข้าไปอยู่ในจวน อ๋องได้ราวสามเดือน คราหนึ่งได้ยินสามีเอ่ยปากกับองครักษ์ฝานถึงเรื่องเกาะ ยูซานโดยบังเอิญ นางพยายามแอบฟังต่อทั้งสองก็ไม่ได้พูดต่อ
‘ข้าพลาดเอง ที่มัวแต่เพลิดเพลินกับฐานะซื่อจื่อเฟย จัดงานเลี้ยงสังสรรค์เพื่อสร้างบารมีในหมู่สตรีชั้นสูงในเมืองหรงเฉิน จนลืมสนใจเรื่องอื่นในจวนอ๋อง ครานี้ข้าคงต้องเปลี่ยนจุดยืนเสียใหม่’
“ขอบใจมาก เหล่าไป๋ เจ้าไปพักผ่อนเถิด”
ไป๋ชางยืนตะลึง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับคำขอบคุณจากคุณหนูใหญ่ สาวใช้สองคนที่ยืนอยู่ด้วยก็ตกใจไม่แพ้กัน
“พวกเจ้าจะยืนอยู่ทำไม? ออกไปกันได้แล้ว ข้าจะนอน” กู้เยว่ฉีหันมาโบกมือไล่
ตั้งแต่นางถูกจับกร้อนผม ถูกขังไว้ในอารามชีนอกเมืองแห่งนั้น ทุกอย่างล้วนต้องทำด้วยตนเอง นางไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด ร่างกายอาจจะยังแข็งแรงหุงหาอาหาร ซักผ้า และทำความสะอาดได้ แต่สติปัญญาดูเหมือนจะ
