เช้าวันรุ่งขึ้น_
แสงแดดอ่อนส่องกระทบเปลือกตากลม ทำให้ผู้เป็นเจ้าของรีบลืมตาสะดุ้งตัวตื่น และพบว่าเรื่องเลวร้ายเมื่อคืนคือความจริง ยังรู้สึกเจ็บตามร่างกาย รวมถึงกลางกายสาวระบมหนัก
แล้วหันข้างถึงพบว่ามาเฟียหนุ่มหลับตาอยู่ ไร้เครื่องอาภรณ์สวมใส่ด้วยเช่นกัน แม้มีรอยเล็บตามแผงอก ก็ไม่อาจเทียบเท่ากับร่างกายเธอ ที่ถูกเขาตราตรึงรอยต่างๆไว้เต็มตัว
"แกตายแน่ไอหน้าตึง!" น้ำเสียงใสพูดเน้นชัด ก่อนรีบหยิบหมอนหนุนเตรียมปลิดชีพคนนอนหลับ แต่แล้วห้วงความคิดนึงกระตุ้นแล่นผ่าน ให้เธอรู้สึกตัวและผลกระทบที่ตามมา
"ใครกันแน่ตายก่อน ลองออกไปข้างนอกดูสิ เธออาจจะโดนลูกน้องฉันต่ออีกคืนก็ได้นะ ฉันไม่ติด" เปลือกตาคมเข้มเปิดจ้องอีกฝ่าย ไร้การแสดงความหมายให้คนมองอ่าน คว้าเอาหมอนหนุนใบนั้นโยนทิ้ง ก่อนลุกชันตัวขึ้นแล้วแสะยิ้มอย่างสมเพช
เขากอบโกยความสุขจากเรือนร่างเธอทั้งคืน ยังมีฤทธิ์ฟื้นมาสู้เขาได้อีก ช่างน่ากำราบ
