“พะ…พี่คิระบ้าไปแล้วเหรอ เทียร์ป่วยอยู่นะ” เขากำลังซ้ำเติมคนป่วย ความจริงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ไม่ถือว่าเธอทำผิดร้อยเปอร์เซ็นต์ เธอไม่ได้เทข้าวต้มทิ้ง มันยังเหลือปริมาณเท่าเดิม
เขานั่นแหละอยากหาเรื่องรังแกคนป่วยมากกว่า จะหนียังไงละทีนี้ บทลงโทษที่คิระจะใช้ทำโทษเธอรู้ดีมันคืออะไร
คนป่วยอยู่ก็ไม่เว้น
“นึกว่าลืมไปแล้วว่าตัวเองป่วยอยู่”
“เทียร์ยังไม่ได้เทข้าวต้มทิ้งสักหยด พี่คิระจะมาลงโทษเทียร์ได้ยังไง” คนป่วยเชิดหน้าเถียงอย่างไม่ยอม
“ยังไม่ได้ลงมือทำเท่ากับไม่มีความผิด พี่คิระนั่นแหละผิดที่มารังแกคนป่วย”
มุมปากหยักผุดรอยยิ้ม แววตาไม่แสดงอารมณ์ใดๆจนคนป่วยรู้สึกหวาดหวั่น ยิ่งคิระนิ่งด้วยมากเท่าไร ยิ่งทำให้คาร์เทียร์รู้สึกกลัว
“เพราะคนป่วยดื้อเลยต้องสั่งสอน”
“เทียร์ดื้อตอนไหน”
“ตอนนี้ไง”
“ชอบกล่าวหาคนอื่น…” คนป่วยพูดพึมพำคนเดียวโดยไม่มองคนตรงหน้า แต่ด้วยความที่อยู่ใกล้กันจึงทำให้คิระพลอ
