ตอนที่ 4 หวั่นไหว

1492 คำ

เข้าวันสุดท้ายของการสอบ รวินั่งรอขออนุญาตบารมีที่โต๊ะอาหาร บารมีสังเกตเห็นรวิมองมาที่เขาบ่อยๆ ก็รู้ว่าเธอมีอะไรอยากพูดด้วย “มีอะไรจะพูดกับอา ก็ว่ามาสิรวิ” “คือ รวิอยากจะขออนุญาตอาเอารถไปเองค่ะ ตอนนี้ก็จ่ายหนี้รอบนอกไปหมดแล้ว ไม่มีเจ้าหนี้มาทวงหนี้แล้ว รวิเลยคิดว่า เอารถไปเองก็ไม่น่าจะเป็นอะไร” “แล้วทำไมต้องเป็นวันนี้ล่ะ” “คือวันนี้สอบวันสุดท้าย รวิจะไม่ได้เจอเพื่อนๆ แล้ว เลยจะนัดกินหมูกระทะกันสักหน่อย นะคะอาบารมี ให้รวิเอารถไปนะคะ” รวิอ้อนบารมีเหมือนเด็ก บารมีรู้สึกใจเต้นแปลกๆ ไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับเขามาก่อน “อืม ขับรถดีๆ ล่ะ” บารมีตอบตกลง “แต่มีข้อแม้ ห้ามไปกับผู้ชายสองต่อสอง” บารมีบอกเสียงจริงจัง “ค่ะ อา” รวิสัญญาด้วยความดีใจ ทั้งสองทานอาหารเข้าตรงหน้าเสร็จ รวิก็ลาบารมีออกไปโรงเรียน บารมีเดินตามไปส่งที่ประตูหน้าบ้าน มองตามรวิที่ขับรถมอเตอร์ไซค์ออกไปด้วยความรู้สึกที่ตัวเองก็อธิบายไม่ได้ รวิสอบเสร็จก็ออกไปฉลองกับเพื่อนๆ กลับมาอีกทีก็ตอนหัวค่ำ บารมีไม่ได้รอทานข้าวเพราะรู้อยู่แล้วว่ารวิออกไปฉลองข้างนอก “กลับมาแล้วค่ะ” รวิเดินไปนั่งเก้าอี้ด้านขวามือของบารมีบนโต๊ะอาหาร “สอบเป็นไงบ้าง” บารมีถาม “ก็พอทำได้ค่ะ รวิไม่ได้เก่งอะไรมาก” รวิตอบตามความจริง “ถ้าได้เกรดสามจุดห้าขึ้นไป อาจะมีรางวัลให้” “รางวัลอะไรคะ” “อาจะพาไปเที่ยวญี่ปุ่น” บารมีบอก รวิดีใจกับรางวัลที่บารมีเสนอให้ การไปเที่ยวต่างประเทศเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยฝันมาก่อน “ขึ้นไปอาบน้ำได้แล้ว” บารมีรวบช้อนส้อม แล้วบอกรวิ “ค่ะ” รวิรับคำ ลุกขึ้นเดินไปได้สองสามก้าว ก็วิ่งมากอดบารมีที่นั่งอยู่จากด้านหลัง แล้วหอมแก้มผู้มีพระคุณไปหนึ่งฟอด “ขอบคุณนะคะอาบารมี รวิรักอาที่สุดเลย” รวิหอมแล้ววิ่งขึ้นห้อง บารมีอึ้งทำตัวไม่ถูก รู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้า เข้าใจว่ารวิทำโดยที่ไม่คิดอะไร บอกรักเขาในฐานะผู้ปกครอง แต่ทั้งชีวิตไม่เคยมีใครทำอะไรแบบนี้กับเขา บารมีรู้สึกหวั่นไหว และรู้ในทันทีว่ามีความรู้สึกดีๆ กับรวิมากกว่าในฐานะอา ***************************** บารมีโทรบอกให้ลูกน้องเรียกผู้หญิงคนล่าสุดให้เข้ามาหา เพื่อดับความคิดฟุ้งซ่านที่อยู่ในหัว แต่ยิ่งระบายอารมณ์ใคร่ลงกับผู้หญิงที่มา ก็ยิ่งคิดถึงแต่หน้ารวิ ทุกท่วงท่าที่ทำลงไปมีแต่หน้ารวิเข้ามาแทรก แทนที่จะหยุด แต่บารมีกลับใช้ใบหน้าที่ลอยแทรกมานั้นจินตนาการกับผู้หญิงคนอื่นจนเสร็จ บารมีให้เงินพร้อมกับให้ผู้หญิงคนนั้นกลับไป นอนคิดฟุ้งซ่านอยู่ที่เตียง มั่นใจแล้วว่าหลงรักลูกสาวของเพื่อนเข้าให้แล้ว แต่จะทำยังไงในเมื่อตอนนี้เขาเองอยู่ในฐานะอา รวิเองก็คิดกับเขาในฐานะผู้ปกครอง ขืนบุ่มบ่ามแสดงความรู้สึกตรงๆ ออกไป รวิคงจะเกลียดเขาแน่ บารมีตัดสินใจที่จะทำตัวปกติต่อหน้ารวิ รอโอกาสที่พร้อมกว่านี้ ค่อยๆ เปิดเผยความในใจให้เธอได้รับรู้ อย่างน้อยก็ต้องอดทนเก็บความในใจจนกว่าเธอจะเรียนจบสายอาชีพที่เธอเคยบอกไว้ในอีกสองปี บารมีแต่งตัวเดินออกไปหาเครื่องดื่มที่เคาน์เตอร์มาช่วยดับความคิดที่ฟุ้งซ่าน เจอกับรวิที่ออกมาจากห้องฝั่งตรงข้าม รวิส่งยิ้มให้บารมี ที่กำลังมองมา แล้วเดินลงไปข้างล่างพร้อมกัน “อาออกมาทำไมคะ” รวิถาม “อานอนไม่หลับ ว่าจะดื่มเหล้าก่อนนอนสักแก้ว” “ไม่เอาค่ะ ดื่มนมกับรวิดีกว่า” รวิดึงแขนบารมีให้ตามมานั่งในครัว แล้วอุ่นนมมาสองแก้วเผื่อบารมี บารมีนั่งนิ่งมองทุกการกระทำของคนตรงหน้า รับนมจากรวิมาถือในมือไว้แล้วดื่มไปอึกหนึ่ง รวินั่งฝั่งตรงข้ามส่งยิ้มให้ “ดื่มนมดีต่อสุขภาพนะคะ ดื่มนมก่อนนอนจะช่วยให้นอนสบายและนอนฝันดี” บารมียิ้ม ดื่มนมในแก้วจนหมด “วันนี้อาคิดว่าอาคงนอนหลับฝันดีที่สุดในรอบยี่สิบปีเลยล่ะ” บารมีพูดหยอดรวิ โดยที่รวิไม่ได้คิดอะไร บารมีหมายถึงคนตรงหน้าที่ทำให้นอนฝันดี แต่รวิคิดว่าบารมีหมายถึงการดื่มนม “โห นี่อาไม่ได้ดื่มนมมายี่สิบปีเลยเหรอคะ” “ก็คงงั้น” บารมีตอบ ยิ้มให้กับความเดียงสาของคนตรงหน้า ตลกตัวเองที่พูดอะไรแบบนั้นออกไป ***************************** รวิลงสมัครเรียนคหกรรมที่วิทยาลัยในตัวเมืองด้วยเงินประกันของพ่อแม่ที่บารมีดูแลให้ อีกสามเดือนกว่าวิทยาลัยจะเปิดทำการสอน รวิจึงใช้ช่วงปิดเทอมใหญ่นี้หัดขับรถยนต์ที่พ่อทิ้งไว้ให้ โดยมีบารมีเป็นคนฝึกหัดให้ บารมีสอนรวิเข้าเกียร์โดยถือโอกาสกุมมือรวิสอนวิธีโยกคันเกียร์ ในใจนึกละอายใจตัวเองที่แก่คราวพ่อแต่ก็ยังคิดฉวยโอกาสเนียนจับรวิที่ไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลย รวิตั้งใจเรียนรู้และขับรถเป็นแล้วในวันแรก วันต่อมาบารมีจึงพาออกถนนใหญ่ ซึ่งรวิก็ทำได้ดี และสอบใบขับขี่ได้ในที่สุด บารมีเอาใจรวิโดยการพาไปเลี้ยงฉลองที่สอบใบขับขี่สำเร็จ ที่ร้านอาหารชื่อดัง รวิเดินเกาะแขนบารมีแน่น บารมีดีใจลึกๆ แต่แสดงออกมาไม่ได้ หัวใจหนุ่มหล่อในวัยสี่สิบสองปี รู้สึกกระชุ่มกระชวยขึ้นอีกครั้ง นทพรที่มาทานข้าวกับบิดาเดินสวนออกมา รวิยกมือไหว้ทั้งคู่ตามมารยาท สองพ่อลูกรับไหว้ เฮียฮวดมองมาที่รวิแบบพอใจ “เด็กใหม่เหรอบารมี” เฮียฮวดถามด้วยท่าทีที่บารมีดูออกว่าพอใจรวิ “เด็กในปกครองผมเองครับ” บารมีไม่ได้แนะนำว่าเป็นหลาน แต่เลี่ยงใช้คำอื่นให้เฮียฮวดรู้ว่าบารมีแสดงความเป็นเจ้าของ “ก็ที่แนทเล่าให้ป๊าฟังไงคะ” นทพรพูด “อ่อ ลูกสาวของเพื่อน” เฮียฮวดพูดย้ำให้บารมีคิด เป็นนัยว่ารู้ว่าบารมีคิดอะไรอยู่ “ผมขอตัวก่อนนะครับ” บารมีขอตัว จับมือรวิเดินเข้าร้านอาหารไป นทพรทำท่าว่าจะตามเข้าไปแต่ถูกบิดาห้ามเอาไว้ “อย่าใจร้อน บารมีไม่ชอบให้คนเข้าหา เชื่อป๊า” เฮียฮวดบอกแล้วสั่งให้นทพรเดินไปขึ้นรถ นทพรฮึดฮัดแต่ก็ยอมทำตามผู้เป็นพ่อเดินขึ้นรถไป ***************************** บารมีให้รวิเป็นคนเลือกเมนู เพราะอยากรู้ว่ารวิชอบทานอะไรเป็นพิเศษ รวิไม่กล้าสั่งเพราะมีแต่เมนูแพงๆ เลยยื่นเมนูคืนให้บารมี “อาเลือกเลยค่ะ รวิทานได้หมด” “แล้วรวิชอบอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า” “รวิชอบทานทุกอย่างที่ไม่เผ็ดค่ะ” รวิบอก บารมีสั่งอาหารไปแล้วสามอย่าง รวิห้ามบารมีไว้ก่อนที่เขาจะสั่งอย่างที่สี่ “พอเถอะค่ะ แค่นี้เราก็ทานกันไม่หมดแล้ว” บารมียิ้ม สั่งเครื่องดื่มแล้วยื่นเมนูคืนพนักงาน “ตัวเท่าลูกแมว ต้องกินเยอะๆ นะเราน่ะ” บารมีบอกรวิที่ร่างผอมบางเกินไป เขาอยากขุนเธอให้มีน้ำมีนวลกว่านี้หน่อย “รวิไม่อยากอ้วนนี่ค่ะ นี่ก็จะแตะ50อยู่แล้ว” “คนเขาจะหาว่าเลี้ยงดูรวิไม่ดีนะสิ” บารมีบอก “นึกว่าห่วงรวิ ที่แท้ก็กลัวชาวบ้านนินทา” รวิงอน “อาก็ห่วงเรานั่นแหละ อาก็แค่หาข้ออ้างอยากให้รวิทานเยอะๆ” บารมีพูดเสียงนุ่มนวลเพื่อง้อเด็กสาว รวิยิ้มแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ บารมีทำหน้างง “เวลาอาบารมีง้อรวิก็น่ารักดีเหมือนกันนะคะ” รวิบอกเสียงสดใส บารมียิ้มมีความสุข ส่ายหัวเบาๆ ให้กับรวิที่มองโลกในแง่ดีไปเสียทุกอย่าง “น่ารักก็รักอามากๆ นะ” บารมีพูด ตั้งใจให้สาวน้อยหวั่นไหว “รวิก็รักอาบารมีอยู่แล้ว รักมากๆ ด้วย” รวิบอกรักในความหมายของอากับหลาน บารมีที่ตั้งใจจะพูดให้เธอหวั่นไหว กลับเป็นฝ่ายหวั่นไหวซะเอง แม้รู้ว่ารวิบอกรักในฐานะอื่นก็ตาม *****************************

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more