Ep.6[โรม]
1623 คำ
"ช้าไป2นาที"เสียงเข้มของคนที่นั่งกอดอกรออยู่บนรถพูดออกมาทันที่ร่างเล็กของคนที่เขารอขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว
"หนูเปล่าช้านะ นาฬิกาของหนู 5นาทีตรงเป่ะไม่ขาดไม่เกิน นาฬิกาคุณธามเดินเร็วเอง โทษหนูไม่ได้นะ"หญิงสาวว่าพร้อมกับยกนาฬิกาข้อมือของตัวเองขึ้นมาดู พร้อมกับมองหน้าอีธาน
"หึ เถียงเก่งน่ะเดี๋ยวนี่"ว่าแล้วก็ตวัดแขนไปอุ้มร่างบางของคนตัวเล็กให้มานั่งบนตักแกร่งของตัวเอง มือหนาก็ลูบตามแผ่นหลังของเธอเบาๆก่อนที่ใบหน้ามนซบลงที่อกอุ่นของเขาอย่างที่เธอนั้นชอบทำมันเป็นประจำ
"หนูไม่ได้เถียงน่ะ หนูแค่อธิบาย"เธอพูดด้วยเสียงอู่อี่ในลำคอพร้อมกับทำท่าทีอ้อนๆ
"เด็กน้อย~ อี้เฟยไปที่ห้างK"อีธานก้มหน้าลงมาพูดกับคนบนตักด้วยนํ้าเสียงอ่อนโยน ก่อนที่นํ้าเสียงนั้นจะเปลี่ยนเป็นเข้มติดเย็นชาแตกต่างจากพูดกับคนบนตักโดยสิ้นเชิง...
"ครับ"อี้เฟยก้มศีรษะลงเล็กน้อยให้ผู้เป็นนายก่อนจะขับรถไปยังจุดหมายที่เจ้านายบอก เพียงครึ่งชั่วโมงเขาก็พาเจ้านายกับนายหญิงมาถึงที่หมาย ก่อนทั้งคู่จะเดินจับมือกันเข้าไปในห้าง ส่วนตัวเขาก็คงไม่ต้องตามไปเป็น ก.ข.ค เลยหาที่นั่งรออยู่แถวๆร้านกาแฟ
......
"สั่งเยอะขนาดนี้ทานให้หมดด้วยนะ"เขาพาเธอมาที่ร้านอาหารไทยที่เธอชอบ และยัยตัวเล็กก็จัดการสั่งอาหารไปตั้ง6-7อย่าง ไม่รู้ว่าหิวหรืออะไร
"ไม่หมดก็ห่อกลับไม่เห็นยากเลย ทานเถอะค่ะหนูหิวมากกกก"ก่อนจะลงมือทานอาหารตรงหน้าส่วนอีธานก็เอาแต่มองเธออย่างยิ้มๆคงจะหิวมากถึงขั้นทานแบบไม่สนใจสรรพสิ่งรอบๆข้างขนาดนี้
"ค่อยๆทานสิ เดี๋ยวก็ติดคอหรอก"อีธานเอ่ยเตือน แต่เธอหาได้สนใจ อีธานได้แค่สายหัวๆเบาๆกับความดื้อรั้นของเด็กสาวจากนั้นอีธานก็หันมาสนใจอาหารในจานของตัวเอง
"อึก อึก อึก อ่าาาา อิ่มแหละ"เสียงคนตัวเล็กพูดขึ้นหลังที่ดื่มนํ้าเสร็จ ไม่อิ่มก็ให้มันรู้ไปเพราะอาหารตรงหน้าหมดเกือบทุกอย่าง ตัวเล็กแค่นี่กินเยอะขนาดนี่เอามันไปเก็บไว้ที่ไหนเนี่ย อีธานคิด
"นี่ค่ะ ทั้งหมด3,483บาทค่ะ"พนักงานสาวยื่นใบเสร็จไปตรงหน้าอีธานพร้อมกันส่งยิ้มหวานให้ อีธานหยิบบัตรเครดิตออกมาแล้วแนบเข้ากับใบเสร็จ พนักงานสาวก้มศีรษะให้เล็กน้อยก่อนเดินออกไป
"แพงเหมือนกันนะคะ แค่ไม่กี่อย่างเอง"หึ ยังกล้าว่าไม่กี่อย่าง แต่เงินแค่นี้มันไม่ได้ทำให้เขาจนลงหรอก พนักงานสาวเดินกลับมาพร้อมยิ้มหวานส่งสายตาเพื่อทอดสระพานให้กับอีธานแล้วจะยื่นบัตรคืนให้ส่วนอีธานแค่รับบัตรคืนมาแค่นั้นเขาไม่สนใจหรอกนะว่าพนักงานสาวคนนี้จะยิ้มหรือทำอะไรเพราะเขาสนใจแค่สาวน้อยตรงหน้าเท่านั้นไม่ว่าผู้หญิงพวกนั้นจะสวยมากแค่ไหนก็ตาม
"กลับกันดีกว่าครับหนูเหมย คุณธามว่าที่นี่มันเริ่มมีมลพิษแล้วล่ะ เกิดสูดมันเข้าไปเยอะๆอาจจะเป็นอันตรายต่อร่างกายได้"ร่างหนายืนขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินผ่านตัวมลพิษไปหากิ่งเหมย ทำให้พนักงานสาวยืนค้างเติ่งหน้าเสียกับคำพูดของคนที่หล่อนหมายปองหล่อนไม่คิดว่าเขาจะปากร้ายขนาดนี้
"ค่ะ หนูก็ว่างั้น"ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปเกาะแขนของคนตัวสูงเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ แล้วเดินเชิดหน้าออกไปจากร้านแต่ก่อนไปใบหน้าสวยหวานของกิ่งเหมยก็หันกลับมาแสยะยิ้มมุมปากให้พนักงานสาวคนนั้นอย่างผู้ชนะ เธอมองอยู่เหมือนกันแหละ ยัยนี้มันอ่อยคุณธามของเธอตั้งแต่เข้ามานั่งในร้านแล้ว ถ้าคุณธามไม่ทำอะไร งานนี้มีตบแน่ หนูเหมยบอกเลย!!!
"เป็นอะไร หืมม"พอเดินออกมาจากร้านอาหารอีธานก็ถามคนตัวเล็กที่ทำหน้าทำตาเหมือนมีอะไรสักอย่าง
"เปล่าค่ะ คุณธามเดี๋ยวหนูเหมยขอไปเข้าห้องนํ้าก่อนนะคะ"
"เดี๋ยวคุณธามไปด้วย"
"ไม่เป็นไรค่ะ คุณธามรอหนูเหมยอยู่ตรงนี้แหละค่ะ ห้องน้ำอยู่แค่นี้เอง เดี๋ยวหนูรีบกลับมา"
"เอางั้นก็ได้"
"เดี๋ยวหนูมานะ"ร่างเล็กรีบเดินตรงไปยังห้องนํ้าเพื่อทำธุระ เมื่อเสร็จเรียบร้อยเธอก็รีบเดินออกมา กลัวว่าคุณธามจะรอนาน แต่ขณะที่เดินร่างเธอก็ปะทะชนเข้ากับร่างสูงของใครบางคน
อุ้ย!!
"ขอโทษค่ะ"
"ขอโทษครับ"
สองเสียงเอ่ยผสานกันออกมาก่อนที่ต่างฝ่ายต่างก้มหัวขึ้นลงเพื่อขอโทษ
"หนูเหมย"เสียงผู้ชายคนนั้นเอ่ยเรียกชื่อเธอขึ้น ว่าแต่เขารู้จักชื่อเธอได้ยังไง(?) แต่จะว่าไปเสียงเขามันฟังดูคุ่นๆเหมือนกันนะ หน้าสวยเงยขึ้นมองคนตรงหน้าช้าๆ ก่อนจะเบิกตากว้างแล้วคลี่ยิ้มกว้าง ไม่ใช่ตกใจแต่ดีใจที่ได้เจอคนตรงหน้าที่เธอแสนจะคิดถึง
"พี่โรม"หญิงสาวเอ่ยอย่างดีใจ ที่ได้เจอพี่ชายที่แสนดีของเธอในวันวานอีกครั้ง
"ใช่พี่เอง แล้วเรามาทำอะไรที่นี่?"โรมถามหญิงสาวที่เขามอบหัวใจให้แต่เธอกับคิดกับเขาแค่พี่ชาย...
"มาทานข้าวค่ะ แต่กำลังจะกลับแล้ว พี่โรมล่ะค่ะ?"เธอตอบและถามเขากลับเสียงใส
"เหมือนกัน แล้วเราไปไหนต่อไหมไม่ได้เจอกันตั้งนานพี่อยากคุยด้วยให้หายคิดถึง"โรมถือโอกาสชวนเขากับหนูเหมยรู้จักกันตอนเธอเรียนมัธยมต้นเพราะเขาเกือบขับรถชนเธอแล้วเหตุการณ์ในครั้งนั้นมันทำให้เขาและเธอรู้จักและสนิทกันมากขึ้นแถมบ้านยังอยู่ติดกันอีก เราสองคนก็เริ่มคุยกันมากขึ้นจนเขารู้สึกว่าชอบเธอแต่เธอกับคิดกับเขาแค่พี่ชาย จนเวลาผ่านไปหลายปีจนเธอจะขึ้นมหาลัย เขาก็ต้องมาเรียนต่อโทที่นี่และบริหารธุรกิจที่อยู่ที่นี่ด้วยเลยไม่มีโอกาสได้กลับไปเมืองไทยก่อนจะมาเจอกับเธอที่นี่ บังเอิญมากจริงๆ
"เอ่อคือ หนูต้องกลับแล้วค่ะ มีคนรอหนูอยู่"ไม่ใช่เขาไม่รู้ว่าเธอมีคู่หมั้นแล้ว ส่วนคนที่รอเธออยู่ก็คงเป็นใครไม่ได้นอกจากคู่หมั้นของเธอ ถึงตอนนี้เขาก็ยังตัดใจจากเธอไม่ได้แต่เขาก็จะพยายามแค่ได้ใกล้ชิดและพูดคุยกันในฐานะพี่ชายที่แสนดีมันก็ดีมาพอแล้วสำหรับเขา
"ถ้างั้นไม่เป็นไร ไหนมากอดทีสิ"สาวน้อยเดินเข้าไปสวมกอดพี่ชายอย่างเต็มรัก เธอรู้ว่าเขาคิดกับเธอมากกว่าคำว่าน้องสาวแต่ถึงอย่างนั้นพี่โรมก็ไม่เคยทำให้เธอรู้สึกอึดอัดที่ต้องเรียกเขาว่าพี่ชาย
"ถ้างั้นพี่ไปก่อนนะ นี่นามบัตรพี่ โทรมาได้24ชม.น่ะ แล้วเจอกัน"โบกมือให้หญิงสาวก่อนเดินจากไป
กิ่งเหมยเก็บนามบัตรของโรมลงในกระเป๋าก่อนจะหันตัวกลับไป ป่านนี้คุณธามคงรอแย่แล้ว
ปึก!!
โอ๊ะ!!
พอหันกับมาเธอก็ชนเข้ากับร่างสูงของผู้ชายอีกคน และคนนี้เธอรู้จักดีเพราะทุกอย่างที่เป็นเขาเธอจำได้หมด ไม่ว่าจะรูปร่างหรือกลิ่นตัว
"คุณธาม"
"โอ้ยยย"กิ่งเหมยร้องออกมาทันทีเมื่อมือหนาของอีธานบีบเข้าที่แขนเธอก่อนจะดึก(ลาก)แขนให้เธอเดินตามเขาไปที่รถและผลักเธอเขาไปในรถอย่างแรง โดยไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บตรงไหนหรือเปล่า
อีธานนั่งเงียบมาตลอดทางจนถึงคฤหาสน์ตระกูลหยาง พอรถจอดสนิทเขาก็ลากหญิงสาวขึ้นมาบนห้อง ทันทีแต่ก็ยังไม่ยอมพูดอะไร จนตอนนี้กิ่งเหมยรู้สึกกลัว ไหนจะสีหน้าที่ดูเหมือนอยากจะฆ่าคนของเขาอีก เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมอยู่ๆอีธานถึงเป็นแบบนี้
"คะ คุณธาม"
"มันเป็นใครหนูเหมย"โทนเสียงที่ใช้ถามมันฟังดูน่ากลัวมากกว่าปกติประกอบกับแววตาดุร้ายที่มันเริ่มฉายออกมาจากนัยตาคมเข้มนั้น มันยิ่งทำให้เธอสั่นเป็นลูกนก
"คะ"
"ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร"เขายังคงใช้น้ำเสียงโทนเดิมพร้อมจ้องมองเธอนิ่งราวกับสิงโตที่กำลังจะตะครุบเหยื่อ
"......"อึก ฮือๆ นุ หนูเหมยกลัวแล้วน้า คุณธามอย่ามองหนูแบบนั้นสิ
"มันเป็นใครหนูเหมย ห๊ะ!!! ทำไมถึงยืนให้มันกอดแบบนั้น ตอบ ตอบมาสิว่ะ"อีธานตวาดเสียงถามอีกครั้งเมื่อยังไม่ได้คำตอบเสียงของเขาดังลั่นห้อง ยิ่งเธอไม่ตอบเขายิ่งโมโห มือใหญ่บีบเข้าที่ต้นแขนเล็กแน่นจนใบหน้าบิดเบิ้ยวด้วยความเจ็บ
"....อึก"คนถูกตวาดถามเริ่มปล่อยเสียงสะอื้นออกมา บวกกับเจ็บที่บริเวณต้นแขน
พรึ่บ!!
โอ้ยย
..........
คุณโรม อายุ28ปี เจ้าของธุรกิจเครื่องเพชร
- ผู้เขียน
