“อยู่สบาย ๆ ไม่ชอบมาอยู่ให้ลำบากทำไม” ผมบ่นออกมาอย่างอดไม่ได้เมื่อเห็นทางเขาที่ชัน และแฉะ แถมผมต้องปีนขึ้นไปด้วย
“อย่าบ่นนักเลยน้า ปีน ๆ ไปเถอะ” แอลดึงมือผมให้ไปต่อคิวขึ้นเขา พวกผมได้ตัวปีนเขามาคล้องเชือกกับสายร้อยเข็มขัดของกางเกงอย่างละตัว เพื่อความปลอดภัย ผมให้แอลขึ้นนำไปก่อน ก่อนจะค่อย ๆ เดินตามไป
ค่ายอาสานี้มีคนมาเข้าร่วมอยู่ 50 คน ชายหญิงคละกันไป ผมต้องทนนั่งรสบัสพัดลม ในอากาศที่ร้อนเกือบ 40 องศา แถใต้องมาเดินเขา แบกของหนักอีกนี่ผมมาเป็นจิตอาสาหรือกรรมกรเนี่ย
แต่บ่นก็ส่วนบ่น เพื่อทำให้ตัวเองเป็นคนที่มีปัญหาน้อยที่สุด ผมได้ทำการทำตัวว่าง่ายในทริปนี้ให้มากที่สุด ผมหันไปมองเพื่อนร่วมชะตากรรมของผม อาร์ตไม่มีทีท่าหงุดหงิดแบบผมเลยสักนิด กลับกันยังรู้สึกว่าอาร์ตชื่นชอบทริปนี้ด้วยซ้ำ ที่สำคัญเกาะติดโนเป็นปลิงเลย
พวกผมใช้เวลาไม่นานก็ขึ้นมาถึงจุดพักกินข้าวเที่ยง มื้อเที่ยงง่าย ๆ ที่ผมไม่เคย
