(อาร์ต POV)
ผมยังติดใจสงสัยการกระทำของพี่โนอยู่เลย ผมมองพี่โนนอนกดมือถืออยู่บนเตียงใหญ่
ผมล้มตัวนอนข้าง ๆ พี่โน พี่เขาก็เปลี่ยนหน้าจอเป็นหน้าต่างอื่นอย่างแนบเนียน ยิ่งทำให้ผมสงสัยเข้าไปอีก แต่ผมก็ไม่คิดถามอะไร เดี๋ยวถ้าพี่โนอยากบอกก็คงบอกเองนั่นแหละ…
“พี่โนจะไม่บอกผมจริง ๆ เหรอครับ” ...แต่ผมก็ยังอยากรู้อยู่ดี
“เรื่องอะไรละ” ผมรีบกระเถิบไปเบียดพี่โน และมองพี่โนอย่างออดอ้อน พร้อมส่งสายตาลูกหมามองอาหารไปให้ด้วย “เรื่องแพรวครับ”
พี่โนเหลือบมองผมเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองโทรศัพท์ต่อ ผมมองท่าทางนี้อย่างนึกเซ็ง อ้อนด้วยสายตาแค่ไหนถ้าเขาไม่สบตาอ้อนไปเขาก็ไม่เห็นหรอก
ผมเลยเปลี่ยนกลยุทธ์ใหม่ด้วยการกอดพี่โนไปทั้งตัว และถูไถหัวตัวเองเข้ากับซีกแก้มอีกฝ่าย เรียกร้องความสนใจขั้นสุดจนพี่โนต้องส่งมือมาดันหัวผมออก เพราะผมของผมไปบังหน้าบังตา
“ถ้าพี่บอก อาร์ตต้องกลับไปหากลุ่มเพื่อนพวกนั้นแน่ พี่ไม่บอกหรอ
