ตอนที่ 2
1010 คำ
หาญแอบอุทานในใจ เห็นแล้วก็เกิดอารมณ์ นึกอยากโอบใบหน้ารั้งเข้ามาบดเคล้าริมฝีปากเข้าหากัน แต่ก็ทำได้เพียงจ้องมองริมฝีปากเซ็กซี่ของหล่อนแล้วตวัดลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเองไปพลาง
“อ๊อย… มึนมากค่ะลุงหาญ”
หญิงสาวยกมือขึ้นแตะขมับ หาญกระตุกยิ้มชอบใจ ก็แน่ละสิ… เขาอยากให้หล่อนเมา
เพ็ญพรลองดื่มเข้าไปอีกแก้ว จากนั้นก็ขอตัวเข้านอนเพราะว่ารู้สึกมึนมาก ขณะที่หาญกับสินธุ์ยังนั่งดื่มกันต่ออีกพักใหญ่ๆ กระทั่งโทรศัพท์มือถือของสินธุ์ดังขึ้นขัดจังหวะ
“ฮัลโหล… ว่าไงวะไอ้เชิด”
สินธุ์กดรับโทรศัพท์ พอยกขึ้นแนบหูจึงรู้ว่าเป็นเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันนานโทรมา พูดคุยกันครู่สั้นๆ สินธุ์ก็กดวางสาย หันมากล่าวกับพ่อเลี้ยง
“ลุงหาญ… เดี๋ยวผมคงต้องขอตัว”
สินธุ์กล่าว หาญแอบดีใจ ลุ้นให้สวรรค์เปิดทาง
“อ้าว… เอ็งจะไปไหนวะ”
“ไอ้เชิดโทรมา… มันกลับจากกรุงเทพฯ เพิ่งมาถึงเมื่อตอนค่ำ ตอนนี้กำลังตั้งวงเหล้า เดี๋ยวผมขอไปดื่มสังสรรค์กับมันหน่อย นานแล้วที่ไม่ได้เจอกัน”
“ไปเถอะ… นานๆ จะได้เจอเพื่อน”
หาญรีบบอก จู่ๆ แผนการบางอย่างก็ผุดวาบเข้ามาในหัว เหลือบตามองไปยังห้องนอนที่อยู่ชั้นล่าง ตอนนี้เพ็ญพรคงกำลังนอนหลับ
เพียงแค่หาญจินตนาการถึงสภาพผ้าถุงหลุดลุ่ยหรือกำลังแก้ผ้านอนอย่างที่หล่อนบอกเอาไว้เมื่อครู่ ก็ทำให้ผู้ชายเซ็กส์จัดอย่างหาญรู้สึกมีอารมณ์จนท่อนเอ็นคัดแข็งขึ้นมาเป็นดุ้นอยู่ภายใต้กางเกงขาก๊วย
“งั้นผมไปนะ… อย่าว่าทิ้งกันนะลุง หรือลุงจะไปกับผม”
สินธุ์กล่าวพลางลุกขึ้นจากม้าหินอ่อน
“ไม่ไป… ลุงง่วงแล้วเหมือนกัน เดี๋ยวว่าจะอาบน้ำแล้วเข้านอน”
หาญแกล้งอ้าปากหาว ยกเหล้าที่เหลือในแก้วขึ้นดื่ม ทำทีเป็นกล่าวกับลูกเลี้ยงเหมือนจะเข้านอน หากแต่จิตใจกลับหมกมุ่นครุ่นคิดถึงแต่สองเต้าอวบใหญ่ราวกับบักแตงโมของเพ็ญพรที่กำลังนอนหลับอยู่ในห้องนอน
หาญยอมรับว่าชอบผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่แรกเห็น เพราะรับรู้ได้ด้วยสัมพัสพิเศษทางเพศว่ารูปร่างหน้าตาแบะทรวดทรงแบบนี้แหละใช่เลย เป็นลักษณะของผู้หญิงที่มีความเร่าร้อนซุกซ่อนเอาไว้ เหมือนอย่างที่หาญแอบฝันเอาไว้ว่าจะได้เจอสักวัน
“เดี๋ยวผมกลับนะลุง”
สินธุ์กล่าวขณะกำลังสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์
“เออ… ไม่ต้องรีบกลับหรอกน่ะ นานทีปีหนจะได้สังสรรค์กับเพื่อน… ขับรถดีๆ นะ”
หาญมองตามรถมอเตอร์ไซค์ที่กำลังวิ่งออกไปจากประตูบ้าน ยืนมองจนกระทั่งแสงไฟลับหายไปจากสายตา จากนั้นก็ก้าวยาวๆ กลับเข้ามาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องนอนอันเป็นเป้าหมาย
“โอ้ว… ”
หาญอุทาน โชคช่างเข้าข้าง วันนี้หนทางสะดวก ทุกอย่างช่างเป็นใจ ประตูห้องนอนไม่ได้ล็อกเอาไว้ ด้วยเพ็ญพรคงคิดว่าดึกๆ สินธุ์คงจะตามเข้ามานอน แต่ที่ไหนได้ เพราะว่าคนที่เข้ามา… กลับกลายเป็นลุงหาญจอมหื่นที่จ้องหาจังหวะอยู่นาน
ภายในห้องนอน แสงจากโคมไฟหัวเตียงที่เปิดทิ้งเอาไว้ ทำให้หาญมองเห็นเรือนร่างเอิบอิ่มในผ้าถุงกระโจมอกที่นอนหลับอยู่บนเตียง ชายผ้าถุงด้านล่างเลิกขึ้นมาเกือบถึงเอว เผยให้เห็นต้นขาขาวเนียน อีกนิดเดียวก็จะเห็นหนอกเนินสวาท ปมผ้าถุงที่ขมวดยัดไว้ตรงหว่างอกหลุดออกจากกัน เผยให้เห็นร่องอกอะร้าอร่าม นมโผล่ออกมาครึ่งเต้าเกือบเห็นหัวนม
“โอ้ว… แม่คุณเอ๊ยน่าเอาสุดๆ”
หาญค่อยๆ ขยับขึ้นมาบนเตียงนอนด้วยความหื่นกระหาย เอามือดึงผ้าถุงด้านบนลงมากองอยู่ใต้ราวนม เผยให้เห็นสองเต้าเต่งตึง หัวนมสาวชีชมพูน่าดูด
จากนั้นก็เอามืออีกข้างเลิกชายผ้าถุงที่ต้นขา ดึงขึ้นมากองอยู่เหนือเอว เผยให้เห็นหนอกเนินสามเหลี่ยมทองคำ อวบอูมเหมือนกลีบส้มโออะร้าอร่าม เบียดกันแน่นอยู่ท่ามกลางเส้นขนดกดำเป็นมัน
“น่าเบิร์นที่สุดอีหนูจ๋า… ”
เพื่อความปลอดภัย หาญเอื้อมมือไปปิดโคมไฟที่หัวเตียง จากนั้นก็ขึ้นทาบทับเรือนร่างเอิบอิ่มในทันที ลงมือกอดจูบด้วยความเ****นจัด
“อุ๊ย… อื๊อ... เมาหรือเปล่าจ๊ะพี่สินธุ์ วันนี้เมาแล้วคึกนะเรา อ๊า… อู้ว… ”
เพ็ญพรเสียวซ่านกับการรุกเร้าเพียงชั่วเวลาสั้นๆ ด้วยลีลาการจูบไซ้เล้าโลมถึงอกถึงใจ ดูเร่าร้อนต่างไปจากทุกครั้ง
“โอ้ว… พี่สินธุ์จ๋าหิวมาจากไหนจ๊ะ… หื่นมากอ่ะ”
คนโดนจูบไซ้ดูดนม ถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย เมื่อร่างกำยำโถมทับลงมากอดฟัดจูบไซ้ซอกคอและทรวงอกของหล่อนอย่างหิวกระหาย หาญไม่ตอบคำถาม ไม่ได้พูดอะไรนอกจากเสียงหายใจกระเส่า ด้วยรู้ว่าเขายังไม่ควรเผยตัวว่าเป็นใคร จนกว่าจะมั่นใจว่าทำให้หล่อนอ่อนระทวยมีอารมณ์สมยอมไปกับเขา
“อ๊าย… เสียวมากพี่สินธุ์จ๋า”
ผ้าถุงถูกกระชากหลุดลุ่ยออกไปจากปลายเท้า หาญก้มลงจูบไซ้สองเต้า ดูดนมอย่างหื่นกระหาย กะซวกดูดช่อหัวนมเป็นทรงสวยไว้ในอุ้งปาก เต้านมของเพ็ญพรใหญ่มากจนหาญบีบสองเต้ากดหัวนมเข้ามาชิดกันแล้วเลียสลับไปมาอย่างเร่าร้อนราวกับกำลังกินของอร่อย
“เสียว... อ๊อย… ”
เสียงดูดดังจ๊วบๆ ไม่หยุดทำเอาหัวนมแข็งโด่ ลีลาการดูดสุดตะกละตะกลามปลุกอารมณ์หญิงสาวเริ่มครางกระเส่า
หาญขยับออกมาถอดกางเกงขาก๊วยแล้วโถมกลับลงมาในสภาพเปลือยเปล่าล่อนจ้อน แทรกลำตัวหนาเข้ามาระหว่างเข่าทั้งสองข้างของหญิงสาวที่ถูกจับถ่างให้แยกออกจากกัน
“อ๊ะ… อ๊า… ”
- ผู้เขียน
