แรกพบสบตา…1/2
1061 คำ
“รษาวันนี้เหนื่อยมากเลยเนอะกว่าจะได้กินข้าว ฉันนะแทบจะเดินไม่ไหวแล้วเนี่ย แขกเยอะมากเข้ามาแบบไม่ให้พนักงานได้พักหายใจกันเลย”
สิรีเพื่อนร่วมงานคนไทยในภัตตาคารบ่นกับเธอชุดใหญ่ ขณะที่ทั้งสองนั่งทานข้าวระหว่างพักทำงาน... สิรีมาอยู่ที่นี่ได้เกือบห้าปีแล้วตั้งแต่เรียนจบพร้อมกับรษา เพราะสาวเจ้ามีญาติก็คือ คุณเจมส์ เป็นผู้จัดการร้านนี้จึงอยากมาทำงานที่เมืองนอก
“แขกก็เข้าร้านเยอะทุกวันนี่ แล้ววันนี้เป็นวันหยุดสิ้นเดือนด้วย ยังไม่ชินอีกเหรอ เธอทำงานมาก่อนฉันซะอีกนะ ฉันชอบที่แขกเข้าร้านเยอะ ๆ เราจะได้ทิปเยอะ ๆ ด้วยไง เธอไม่ชอบเหรอ”
เธอหันมาตอบด้วยใบหน้าอมยิ้มเหมือนไม่มีความรู้สึกเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าเช่นคนอื่น
“เธอนี่ก็อึดจริง ๆ เลยนะ ทำงานมาปีกว่าละ ฉันยังไม่เห็นเธอบ่นสักคำเลย”
สิรีพูดลอย ๆ เหมือนทุกครั้งที่เธอบ่นกับรษาพลางตักข้าวคำโตเข้าปาก เคี้ยวเร็ว ๆ บ่งบอกว่าเจ้าตัวนั้นเหนื่อยและหิวสุด ๆ สำหรับวันนี้
“ทำงานมันก็เหนื่อยเป็นธรรมดานั่นแหละ แต่พอกลับไปนอนพักตื่นขึ้นมามันก็หายเหนื่อยมีแรงลุกขึ้นมาทำงานอีก ฉันอยากจะเก็บตังค์ให้ได้มากที่สุดในสองปีนี้ก่อนที่ฉันจะกลับเมืองไทย กลับไปหาคนที่รอฉันอยู่”
“...”
สิรีไม่ถามหรอกว่าคนที่รอเธออยู่เมืองไทยนั่นเป็นใคร เพราะเธอได้บอกตั้งแต่ครั้งแรกที่เคยคุยกันแล้วว่า คนสองคนที่รอเธออยู่ก็คือแม่กับยายของเธอนั่นเอง
“ก็ฉันเห็นเธอทำงานหนักจะตาย รับงานแทนเพื่อนอีก ยังไงก็ดูแลตัวเองด้วยนะ ทำงานหนักขนาดนี้เดี๋ยวไม่สบายเข้าจะยุ่ง ที่นี่ยิ่งไม่ใช่บ้านเมืองเรา ไปรักษาตัวเขาจะดูแลเราดีเหมือนที่บ้านเรารึเปล่าก็ไม่รู้”
รษายิ้มรับกับคำพูดที่แสดงความเป็นห่วงของเพื่อน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่สิรีพูดแสดงความเป็นห่วงเธอแบบนี้
“แต่ฉันว่า ถ้าเธอลองเปิดใจให้หนุ่ม ๆ ฝรั่งบ้าง ก็ดีนะ”
“ไม่เอาหรอก เดี๋ยวกลับไปแม่ฉันได้ช็อกตายพอดี บอกว่าจะมาทำงานแต่ได้ผัวกลับไปด้วย”
จบคำเสียงหัวเราะจากสองสาวก็ดังขึ้น ผลัดกันคุยหยอกล้อกันในเรื่องนั้นเรื่องนี้ตามความสนิทสนมที่รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียน ก่อนได้ยินเสียงร้องโอดครวญราวกับมีใครเป็นอะไรร้องดังมาแต่ไกล ทำให้สองสาวที่คุยกันอย่างสนุกสนานต้องหันกลับไปมอง…
“โอ๊ย! เอาอีกแล้ว ๆ”
…จึงพบว่าเจ้าของน้ำเสียงนั้นก็คือคุณเจมส์ ผู้จัดการร้านอาหารถึงตัวจะเป็นชายแต่ใจก็เป็นหญิงเต็มร้อย เจ้าตัวเดินหน้านิ่วคิ้วขมวดมาแต่ไกลพร้อมหย่อนตัวนั่งร่วมวงกับสองสาว ยกสองมือกุมขมับทั้งสองข้างในท่ากลัดกลุ้ม สีหน้าเคร่งเครียดอย่างกับคนที่กำลังเผชิญปัญหาในชีวิตอย่างหนัก
“นี่อา เป็นอะไรอีกเนี่ย”
“ก็นังแพตตี้น่ะสิเล่นฉันจนได้ มันหนีฉันไปอยู่กับผัวฝรั่งของมันแล้วเนี่ยเพิ่งจะโทร.มาลาออกกับฉันเมื่อตะกี้นี้เอง แล้วฉันจะหาคนที่ไหนมาแทนได้ล่ะทีนี่แขกยิ่งเยอะขึ้นทุกวัน พนักงานก็ดันมาออกอีกจะบ้าตาย โอ๊ย เครียดจนหัวจะระเบิดแล้วเนี่ย ไอ้ที่มีอยู่ก็วิ่งบริการแขกกันแบบไม่ได้หยุดได้หย่อน”
“เอาน่าผู้จัดการ ลาออกไปแค่คนเดียวเอง ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ยังเหลือพนักงานอีกตั้งหลายคนนะคะ”
“วันนี้ลาออกคนนึง เดี๋ยววันต่อไปมันก็จะมาลาออกกับฉันอีกน่ะสิ ดูแววแล้วไม่พลาดแน่ เดือนนี้พนักงานลาออกไปอยู่กับผัวฝรั่งสามคนแล้วนะ ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย ฉันซื้อหวยทำไมไม่เคยถูก ตั้งแต่อีนังพวกนี้เข้ามาทำงานนะ ฉันมองตามันแวบเดียวก็รู้ว่ามันน่ะตั้งใจมาหาผัว แต่ก็ไม่คิดว่าจะมาเร็วไปเร็วขนาดนี้”
คุณเจมส์พูดพลางชี้มือชี้ไม้ทำหน้าทำตาประกอบ ทำเอาสองสาวถึงกับอมยิ้มในท่าทางนั้นอย่างอดขำไม่ได้
“อย่างนี้พวกเราก็ต้องทำงานหนักกันขึ้นอีกน่ะสิคะอา”
“ก็ใช่น่ะสิยะ คราวนี้พวกเธอไม่ได้นั่งพักกันแน่”
“...”
คนทั้งสามหันหน้ามามองตากันปริบ ๆ อย่างรู้ชะตากรรมว่า นับจากพรุ่งนี้ต้องทำงานหนักเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว...
ภัตตาคารแห่งนี้เปิดบริการตั้งแต่เวลาสิบเอ็ดโมงตรงถึงสองทุ่มตามเวลาท้องถิ่น มีพนักงานหญิงไทยมาสมัครงานอยู่เรื่อย ๆ สลับกับมีพนักงานลาออกกันเรื่อย ๆ เช่นกัน เพราะวัตถุประสงค์ของพวกเธอเหล่านั้นก็เหมือน ๆ กับนีน่าคนที่เพิ่งออกล่าสุด ถึงแม้นโยบายของร้านจะขายอาหารเพียงอย่างเดียว แต่ใครจะรู้ได้เล่าว่าถ้าพนักงานกับแขกที่มาทานอาหารเกิดถูกใจซึ่งกันและกันแล้ว นอกเวลางานจะแอบไปสานสัมพันธ์กันต่อ ทางร้านก็ไม่มีสิทธิ์จะไปห้ามพวกเธอเหล่านั้นได้เหมือนกัน
“นี่ ต่อไปนะ ชะนีไทยตัวไหนมาสมัครงานที่นี่ ฉันจะสแกนยันบ้านเลยว่ามานี่ต้องการมาหาผัวรึเปล่า”
คุณเจมส์พูดแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา ก่อนนิ่วหน้าหันมามองรษา
“รษา เธอก็เหมือนกันนะ อย่าเพิ่งทิ้งฉันไปล่ะ”
“หนูยังไม่ทิ้งผู้จัดการไปไหนหรอกค่ะ จนกว่าจะครบสองปีที่หนูตั้งใจไว้ ยังอยู่กับผู้จัดการอีกหลายเดือนเลยค่ะ”
“ขอบใจนะ เอ้า ๆ พวกเธอกินข้าวกันต่อเถอะ ฉันล่ะเอาเรื่องงานมาทำให้พวกเธอเครียดด้วยอีกละ แต่ถ้าไม่ระบายกับพวกเธอก็ไม่รู้จะระบายกับใครนี่นา”
เฮ้อ...เสียงถอนหายใจเฮือกยาวตามมาอีกหลายรอบ
- ผู้เขียน
