ที่บ้านหลังใหญ่ของมารียา…
“ที่รัก ผมขอโทษนะที่ไปรับคุณช้า โทรศัพท์ผมแบตหมดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แล้วก็บังเอิญผมเจอลูกค้าของบริษัท เราเลยนั่งกินกาแฟแล้วคุยกันเพลินไปหน่อยน่ะจ้ะ”
จอห์นเดินเข้ามาสองแขนโอบกอดภรรยาตีทะเบียนคนสวยของเขาจากด้านหลัง พร้อมหยอดคำหวานแล้วจุมพิตที่แก้มหอมหนึ่งที
“ไม่เป็นไรค่ะ”
มารียารู้ดีว่าสิ่งที่เขาพูดเชื่อถือได้มากน้อยเพียงใด แต่เธอไม่เลือกที่จะซักไซ้ แค่เขากลับมาบ้านเธอก็พอใจแล้ว
“เอ่อ ที่รักจ๊ะ ผมแวะไปรับคุณที่บ้านนายราฟมา แต่ตอนนั้นคุณออกมาแล้วผมเจอผู้หญิงเอเชียคนหนึ่งในบ้านนายราฟ ใครกันเหรอ”
จอห์นเชยปลายคางภรรยาให้หันหน้ามาหาตน ถามเธอด้วยความสนใจใคร่อยากรู้
“อ๋อ คุณรษา ราฟบอกว่าเป็นแม่บ้านน่ะค่ะ คุณมีอะไรรึเปล่าคะ”
มารียาเลิกคิ้วสูงถามสามีอย่างสงสัยเมื่อเห็นแววตาประหลาดในสายตาเขา
“อ๋อ ปะ เปล่าจ้ะ ผมแค่แปลกใจ ก็ปกติไม่เห็นนายราฟจะจ้างแม่บ้านประจำไว้
