วันรุ่งขึ้น
เสียงเอะอะโวยวายหน้าบ้าน ทำให้อารยารีบลุกขึ้นนั่ง เมื่อเห็นว่าที่นี่คือบ้านของตัวเอง ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แต่เมื่อคิดอะไรได้ก็รีบคว้าเสื้อผ้า วิ่งออกไปอาบน้ำ ตอนนี้เธออยู่บ้าน ถ้าออกจากบ้านไปตอนนี้ช้าสุดก็ถึงที่ทำงานเกือบ 10 โมง แต่ไปช้า ก็คงดีกว่าไม่ไปเลย
“จะไปไหนพี่ไอซ์”
เสียงน้องชายดังอยู่ใต้ต้นมะม่วง แต่อารยาไม่มีเวลาหันกลับไปคุยด้วย เดินกึ่งวิ่งออกไปจากบ้าน ไม่มีเวลาไปบอกลาพ่อกับแม่ด้วยซ้ำ
“อารยา! มานี่” เพราะน้องชายเรียกแล้วเธอไม่หันมาสนใจ เสี่ยขุนที่ยืนอยู่ไม่ไกลจึงร้องเรียกเอง
“เสี่ย? ยังไม่ไปทำงานเหรอคะ แล้วนั่นกำลังทำอะไรกันอยู่คะ?” อารยาเดินคอตกไปยังจุดที่มีคนนั่งล้อมวงกันอยู่บนแคร่ เธอนึกว่าเสี่ยขุนกลับไปทำงานแล้ว แต่ทำไมเขาถึงยังอยู่ แล้วนั่นคุยอะไรกันอยู่ ทำไมป้านวลที่อยู่บ้านข้างๆถึงได้ทำหน้าดีอกดีใจขนาดนั้น
“ซื้อที่ไง ไปกินข้าวสิ อีกเดี๋ยวจะพาเข
