เมียเสี่ย

สิ่งที่ควรทำ

“ฉันทำสิ่งที่ฉันควรทำต่างหาก” อัคราราชไม่สนใจแรงดิ้นรนของคนใต้ร่าง ใช้ท่อนขากดทับขาเรียวสวยของเธอไว้ ในขณะที่เริ่มปลดเปื้องเสื้อผ้าออกจากตัว ไม่นานร่างกายท่อนบนก็เปลือยเปล่า ใช้เสื้อตัวนั้นมัดเท้าเธอไว้ จากนั้นก็เปลี่ยนมาดึงเสื้อยืดออกจากร่างเธอต่อ

“เสี่ยคะ ไอซ์กลัวแล้ว”

น้ำเสียงแห่บพร่าเอ่ยอ้อนวอน ความเย็นของเครื่องปรับอากาศแบบอัตโนมัติ ไม่ได้ช่วยคลายความร้อนที่เห่อขึ้นมาในร่างกาย สองมือสองเท้าที่ถูกมัดพยายามดิ้นรนขัดขืนคนที่ได้ชื่อว่าสามี

“ทำไม! กับคนอื่นเธอถึงง่าย กับฉันทำเหมือนจะตายให้ได้ ฮะไอซ์!”

“มันไม่ใช่นะคะ”

“ถ้าไม่ใช่ก็อยู่นิ่งๆ” อัครราชใช้มือข้างหนึ่งกดลงไปบนลาดไหล่ขาวเนียน ออกแรงกดไว้ไม่ให้เธอดิ้นรนหนี ในขณะที่เขาใช้มืออีกข้างปลดตะขอกระโปรงตัวเก่งของเธอออกไป รูดมันออกไปจากท่อนขาเรียว ด้วยความชำนาญ

“คุณขุน ไอซ์กลัวจริงๆ นะคะ” แววตาสีน้ำตาลเหมือนกันกับสีผม คลอไปด้วยหยาดน้ำแวววาว จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของสามีวัยสามสิบเอ็ดปี ด้วยความอ้อนวอน กายสาวสะท้านขึ้นลงด้วยกลั้นสะอื้น หนีบขาเข้าหากันในขณะที่สามีพยายามดันออกกว้าง ทั้งๆ ที่ปลายขาของเธอถูกมัดติดกัน

“แม่ง!”

อัครราชผละออกห่างจากร่างเย้ายวนอย่างรวดเร็ว เหมือนคนเพิ่งได้สติ กำลังจะดึงร่างที่ถูกพันธนาการมากอด จำต้องหยุดชะงักมือ เมื่อเห็นรอยช้ำตรงลำคอที่เหมือนรอยมือ ตามเนื้อตัวขาวนวลขึ้นรอยช้ำจากแรงดึงรั้งตอนถอดเสื้อผ้า ทุกร่องรอยบนตัวเธอ ทำให้เขาถอยห่างไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยขอโทษ

“ฮือ” อารยาปล่อยสะอื้นจนตัวโยนเมื่อเห็นท่าทางของสามี เขาไม่ยินดีจะช่วยหรือว่านึกรังเกียจร่างกายเธอ ใยถึงได้ถอยห่างพร้อมทำท่าทางแบบนั้น เธอไม่มีอะไรสู้ผู้หญิงของเขาได้เลยหรือไง หรือร่างกายแบบนี้ มันไม่ดีพอให้เสี่ยรู้สึกดี

“ไอซ์ อย่าร้อง!” อัครราชรู้ตัวว่ากำลังหงุดหงิด เขาไม่ชอบใจน้ำตาของเธอเลย วันนี้เธอร้องไห้ตั้งกี่ครั้ง ทุกครั้งมันบีบหัวใจเขาจนหายใจไม่ออก ครั้นจะปลอบก็เขานั่นแหละที่เป็นคนทำ จะเอาน้ำหน้าไหนไปปลอบใจเธอ

“ฮือ!” ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ยิ่งโดนตะคอก อารยาก็ยิ่งแผดเสียงร้องไห้ดังระงมไปทั้งห้อง

ไอ้เสี่ยบ้า นอกจากจะไม่ปลอบเธอแล้วยังมาตะคอกใส่เธออีก ไม่เหลือเสี่ยคนดีของเธอแล้ว

“โอ้ย! ให้ตายสิ” ร่างสูงขยับไปใกล้ ดึงรั้งร่างเธอขึ้นมากอดแล้วลูบหลังให้เบาๆ เขาไม่เคยปลอบใคร ไม่รู้วิธีทำให้หยุดร้องไห้ด้วย ซ้ำยังเป็นต้นเหตุ ไม่รู้เหมือนกันว่าวิธีนี้จะช่วยหยุดน้ำตาที่ร่วงหล่นตาแววตาสวยๆ นั่นได้ไหม

“ฮือ”

“อย่าร้องสิไอซ์ ฉันปวดใจจะตายอยู่แล้ว” อัครราชก้มลงชิดกลุ่มผมสีน้ำตาล ถูจมูกไปมาเบาๆ เมื่อไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ แค่อยากจะลองทำแบบนี้สักครั้ง ตอนที่ได้กอดเธอในท่านี้ ผมเธอหอม ซ้ำยังนุ่มละมุนกว่าที่เขาเคยคิดไว้ซะอีก

“ฮึก ฮือ เสี่ยจะมาปวดใจทำไมคะ ในเมื่อเสี่ย อึก ไม่ได้ต้องการไอซ์ ปล่อยไอซ์ไปเถอะค่ะ แล้วไอซ์จะไม่เอาอะไรจากเสี่ยเลย” อารยาถูใบหน้าเช็ดน้ำตากับอกของสามี พูดเสียงเบาราวกระซิบ แต่คิดว่าเสี่ยคงได้ยิน อ้อมกอดแข็งแรงเริ่มรัดแน่นขึ้น จนเธอรู้สึกอึดอัด แต่กลับรู้สึกดีชะมัดที่ถูกกอดแบบนี้ เหมือนเขาเองก็ไม่อยากปล่อยเธอไป

“บางทีถ้าเธอเอาอะไรของฉันไปบ้างฉันคงรู้สึกดีกว่านี้”

“ไอซ์ไม่อยากได้ของๆ เสี่ยหรอกค่ะ” อารยาขยับตัวนิดๆ เมื่อเริ่มเมื่อย มือก็ถูกมัด ขาก็ถูกมัด ไหนจะท่านั่งที่ถูกโอบกอดอยู่ตอนนี้อีก เมื่อยมาก แต่ไม่อยากลุกไปไหนเลย ให้ทุกอย่างคงอยู่แบบนี้ตลอดไปได้ไหม?

“แล้วอยากได้อะไร” เป็นครั้งแรกที่เสี่ยอย่างเขาเอ่ยปากถามภรรยาในสมรส ลงมือปลดเปื้องพันธนาการให้เธอช้าๆ เมื่อเห็นเธอขยับตัวไปมาเหมือนอึดอัด ใช้นิ้วมือเรียวยาวเชยคางเล็กให้เชิ่ดขึ้น ถ้าเป็นเธอขอ เขายอมให้ได้ทุกอย่าง

“ใบหย่าที่เสี่ยวางไว้ให้อ่าน ไอซ์ขอฉีกทิ้งได้ไหมคะ” คำพูดของเธอไม่มีอะไรแอบแฝง เพราะมันตรงตัวตามที่พูดออกไป เธอไม่อยากหย่า ง่ายๆ เสี่ยคงเข้าใจ

“ทำไม?” ใบหน้าคมครามดูสับสนวุ่นวาย รวมทั้งหัวใจแห้งแล้ง ที่เคยเฉาตายเพราะเธอไปแล้วก็ด้วย มันกำลังเต้นระรัวเพราะความสับสนปนดีใจ

ความหมายของคำพูดนั้นเขาขอตีความไปเองได้ไหม ว่าเธอไม่อยากหย่า!

“เสี่ยก็ไม่ได้โง่นี่นา” แก้มเล็กพองขึ้นนิดๆ สามีเธอฉลาดเป็นกรด ไม่งั้นไม่นำพาธุรกิจทั้งหมดเข้าสู่ตลาดหลักทรัพย์ได้หรอก เขาไม่ควรแกล้งโง่ เพราะเธอรู้ว่าเขาไม่ได้โง่

“ไม่อยากหย่า?”

“ก็ใช่นะสิ!” อารยาตะโกนใส่หน้าหล่อเหลา ถามเหมือนคนเข้าใจอะไรยากอยู่ได้ ทำไมไม่เข้าใจตั้งแต่ตอนเช้าที่คุยกัน เธอไม่เคยทำท่าที ว่าจะทำตามที่เขาขอเลยสักนิด

“ทำไม? เธอน่าจะอยากอยู่กับคนที่เธอรักไม่ใช่เหรอ” อัครราชปล่อยให้ความหวั่นไหวเข้าเล่นงาน ที่เขาอยากหย่ากับเธอไม่ใช่เพราะเหตุผลอื่น เขาแค่ต้องการปล่อยเธอไปมีความสุขกับคนที่เธอรัก

“ก็ยังไม่รู้ตัวอีก” ใบหน้าสวยงอง่ำ มือเล็กยกขึ้นตีมือหนาที่เชยคางตัวเองแรงๆ ถึงเธอไม่พูด เธอก็ไม่เคยแสดงออกว่ารังเกียจเขาเลย แม้จะไม่เคยทำหน้าที่บนเตียง แต่หน้าที่ภรรยาอย่างอื่น เธอก็ทำไม่ขาดตกบกพร่อง ดูแลเขาที่เป็นสามีมาตลอดหนึ่งปี ด้วยความรู้สึกที่เธอเพิ่งรู้ ว่ามันเรียกว่ารัก

“ฉันไม่ได้ฉลาดทุกเรื่องนะ เรื่องบางเรื่องฉันก็แอบโง่” อัครราชมองใบหน้างอง่ำของภรรยาด้วยความรู้สึกเอ็นดู จับเส้นผมสีน้ำตาลทัดไว้หลังใบหู เมื่อมันบดบังทัศนียภาพอันสวยงามบนใบหน้าเธอ

อารยาเป็นคนสวย ดวงตากลมโตสีน้ำตาลมีแววซุกซน ต่างจากบุคคลิกนิ่งเงียบของเธอ จมูกเล็กๆ เชิ่ดรั้นยิ่งย้ำให้รู้สึกว่าเธอเป็นพวกดื้อเงียบ ร่างกายเล็กกว่าเขามาก นั่นยิ่งทำให้เขาอยากทะนุถนอม ทุกอย่างบนตัวเธอ ทำให้เขารู้สึกหวงแหนมากกว่าอยากทำลาย เขารักเธอ ไม่ใช่ในตอนที่ไปสู่ขอเธอแต่งงาน แต่มันเป็นก่อนหน้านั้นตั้งแต่พบเจอครั้งแรก