ขัดขืนเริ่มอ่อนลง เพราะคิดว่าถ้ามันคือ ‘ลิขิต’ ชาตินี้หล่อนกับเขาอาจจะหนีกันไม่พ้น
นวลพรรณรู้ดีว่าถ้าขืนยังอยู่ร่วมบ้านเดียวกันต่อไป ช้าเร็วเรื่องนี้ก็ต้องเกิดขึ้นสักวัน
“ผมต้องการแม่นวลที่สุด”
แดเนียลจูบฟัดแก้มนวลสลับไปมา คนโดนจูบหน้าแดงระเรื่อ ยอมให้จมูกโด่งเป็นสันของลูกเขยจูบเรื่อยลงมาถึงซอกคอขาวๆ
“แม่นวลหอมเหลือเกิน”
แดเนียลกระซิบข้างใบหูนุ่มนิ่ม เนื้อตัวของนวลพรรณเอิบอิ่ม หอมกรุ่นได้วยหอมกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ คล้ายกลิ่นหอมของดอกไม้ไทยอะไรสักอย่างซึ่งตอนนั้นแดเนียลยังนึกชื่อไม่ออก
“อ๊าห์... ”
นวลพรรณพริ้มตา แดเนียลคงไม่รู้ว่ากลิ่นเหงื่อกลิ่นตัวอ่อนๆ ที่ปะปนอยู่กับกลิ่นสาบผู้ชายจากร่างกายกำยำของเขา สามารถทำให้หล่อนอ่อนระทวยเหมือนขี้ผึ้งที่ถูกไฟลน ฟีโรโมนหลั่งซ่าน
แดเนียลหมุนร่างเอิบอิ่มของนวลพรรณให้หันมาเผชิญหน้ากับเขาแล้วฝังใบหน้าลงม
