"ไอ้เรืองกับไอ้เหว่งน่ะเหรอป้า ไอ้เหว่งน่ะยังพอเข้าใจ แต่ไอ้เรืองนี่สิ มีลูกมีเมียแล้วแท้ๆ ยังจะกล้าทำเรื่องแบบนั้นอีกเหรอ"
เสียงทุ้มต่ำจากชายร่างสูงกำยำที่กำลังนั่งรอข้าวอยู่ที่โต๊ะในครัว เอ่ยขึ้นมาอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ตนได้ยินมานัก
เขาคือหนานคำ ลูกน้องคนสนิทของพ่อเลี้ยงปฐวี เพิ่งเดินทางกลับมาจากแม่ฮ่องสอน หลังจากไปช่วยงานศพญาติและพักผ่อนอยู่ที่บ้านเกิดนานนับเดือน
"เรื่องแบบนี้มันไม่เกี่ยวกับมีหรือไม่มีลูกมีเมียหรอกนะอ้ายหนานคำ มันอยู่ที่สันดานล้วนๆ" ส้มเช้งพูดสวนขึ้นมาอย่างโกรธๆ
"แล้วเอ็งจะใส่อารมณ์อะไรขนาดนั้นวะนังส้มเช้ง โกรธอย่างกับเป็นเมียไอ้เรืองเองซะอย่างนั้น" ป้ายสายผู้เป็นแม่ว่าติดตลก
"แล้วที่ฉันพูดมันผิดตรงไหนล่ะแม่ ของแบบนี้มันฝังอยู่ในนิสัยอยู่ในสันดานจริงๆ สงสารก็แต่ลูกมันที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรด้วย แถมตอนนี้พ่อมันยังหนีไปอีก"
"เฮ้อ! พูดมาแล้วข้าก็ชักเป็นห่วงคุณหมอบั
