แปะๆๆ
"โอ๊ย! ทำไมยุงมันเยอะอย่างนี้นะ" โฉมฉายนั่งตบยุงอยู่ตรงทางเข้าออกตึกอุบัติเหตุ เพื่อรอบัวบูชามาตลอดทั้งวัน แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าอีกฝ่ายจะปรากฏตัว
"เป็นไงบ้างแม่ เห็นมันบ้างหรือยัง" ชลน่านที่แยกไปจับตาดูทางลานจอดรถมาตลอดทั้งวันเช่นกัน เมื่อไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ จึงกลับมาหามารดา
"ถ้าเห็นมันแล้วฉันจะนั่งให้ยุงกัดอยู่แบบนี้ทำไม ถามอะไรก็หัดใช้ความคิดซะมั่งสิ" โฉมฉายตอบอย่างหงุดหงิด
"อ้าวแม่ นี่ผมถามดีๆ นะ ทำไมต้องด่ากันแบบนี้ด้วย"
"ก็คนยิ่งหงุดหงิดอยู่ แกก็ยิ่งมาถามให้หงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม ฉันด่าแค่นี้ยังน้อยไป แล้วก็มาทำเป็นหน้าบาง โดนด่าแค่นี้ทำจะเป็นจะตาย ว่าแต่อีนังบัวมันไปมุดหัวอยู่ที่ไหนของมันนะ ฉันนั่งเฝ้าอยู่ตรงนี้ทั้งวัน ไม่เห็นแม้แต่เงาของมันเลย"
"นั่นสิ ผมไปเดินดูตามลานจอดรถก็ไม่เห็นรถของมันเลย แบบนี้แสดงว่ามันต้องการหลบหน้าเราชัดๆ โธ่เว้ย! ไม่เจอตัวมัน แล้วคืนนี้จะได้เ
