ตอนที่ 17
ปัทมาภรณ์เดินมาไกลมากแล้ว เธอโบกรถที่ผ่านไปมาจนเหนื่อย ก็ไม่มีใครคิดจะจอดรับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอเลยสักคน จนหญิงสาวเดินไปนั่งพักเหนื่อยใต้ต้นไม้พอให้หายเหนื่อยสักพักแล้วจึงออกเดินและโบกรถต่อไป
ตะวันบ่ายคล้อยปัทมาภรณ์ยังคงโบกรถไปเรื่อย ๆ แล้วโชคก็เข้าข้างเธอ รถเทรลเลอร์ขนาดใหญ่ จอดสนิทเลยที่เธอยืนโบกไปสักระยะ หญิงสาวดีใจมากจึงวิ่งตามไป คนขับรถมองกระจกหลังเห็นหญิงสาววิ่งมาที่รถ จึงลงมาเปิดประตูรถให้เธอ
“ผมเห็นคุณโบกรถ คุณจะไปไหนเหรอครับ” ชายร่างสูง สวมชุดพนักงานขับรถเอ่ยถามหญิงสาวที่ดูท่าทางอิดโรย
“คือว่าฉันจะขอติดรถไปลงที่กรุงเทพฯ ค่ะ” ปัทมาภรณ์ที่เหนื่อยหอบจึงรีบหายใจเอาอากาศและพลางตอบเข้าไปด้วยอย่างตะกุกตะกัก
“รถผมไปถึงแค่รังสิตเองครับ” พนักงานขับรถหนุ่มเอ่ยตอบ
“ไปแค่รังสิตก็ได้ค่ะ เดี๋ยวดิฉันต่อรถไปเองค่ะ” ปัทมาภรณ์รีบอ้อนวอนทันที เพราะถ้าไปถึงเธอคงจะหาที่ขายมือถือแล้
